A ka një vetmi të mirë? Nuk e besoj. Jemi bërë të jemi me të tjerët, të mos izolohemi dhe vetmia gjithmonë përkon me një dhimbje shumë të thellë, deri në atë pikë sa të na tërheq në rërën e gjallë të jetëve të dërrmuara nga errësira. Kërkimi shkencor është mjaft i qartë në këtë drejtim: vetmia, veçanërisht në disa vende lindore si Japonia dhe Koreja e Jugut, është një nga shkaqet kryesore të vdekshmërisë foshnjore.
Si të ndiheni mirë me veten?
Një gjë tjetër është të dish të jesh me veten, të rizbulosh kënaqësinë e distancimit nga stresi i përditshmërisë, nga presionet e së tashmes, nga marramendja e një kohe që nuk mund ta menaxhojmë më. Këtu është fara e një vetmie jo negative, por jetike, për arsyen e thjeshtë se nuk jemi vetëm, por kemi shoqërinë tonë. Dhe ndoshta ne mund të reflektojmë, për të thelluar njohuritë e zemrës dhe shpirtit tonë, ashtu siç bëjnë murgjit me stilin e tyre të jetesës, që sigurisht nuk është diçka e trishtueshme. Duke qenë me veten është më e lehtë të ndërtojmë në imagjinatë një prioritet në shkallët e jetës, të gjejmë zgjidhje për problemet që mund të zbulojmë se nuk ekzistojnë.
Rëndësia e të qenit vetëm
Të qenit vetëm është shumë e rëndësishme para së gjithash për të kuptuar më mirë se kush jemi. Është një pyetje që e anashkalojmë dhe së cilës i shpëtojmë shpesh me një sipërfaqësi të thjeshtë. Në vend të kësaj, shikimi nga brenda ndihmon për të kapërcyer pasiguritë e dikujt (të gjithë i kemi, edhe nëse i maskojmë), për të kultivuar dashuri për veten, ambiciet, pasionet. Të ndihemi të kënaqur nga ajo se kush jemi, pa rrëshqitur në narcizëm, por edhe të jemi gati të ndryshojmë modelet tona mendore nëse janë shumë të ngurtë dhe të neveritshëm. Këto janë gjëra që nuk na pëlqen t’i dëgjojmë nga të tjerët, as si këshilla të thjeshta, por duhet t’i analizojmë vetë, me sytë tanë në thellësi.
Si të mësoni të ndiheni mirë vetëm?
Në një periudhë të Babelit të gjuhëve, lidhjeve, ndarjeve, miqësive më shumë virtuale se reale, shoqërive të të gjitha llojeve, reale dhe të supozuara është gjetur një ekuacion që na çon në rrugë të gabuar përsa i përket stilit të jetesës. Të jesh me veten është njësoj si të jesh vetëm. E kundërta është e vërtetë, domethënë nëse arrijmë të vlerësojmë shoqërinë tonë, të zbulojmë brendësinë tonë, të lëmojmë qoshet që të gjithë kemi në thellësi, dëshira për të qenë në shoqëri, për të mos qenë vetëm është e destinuar që vetëm të rritet. Dhe kur je rehat me veten, bëhet pothuajse automatike të jesh në gjendje të jesh rehat me të tjerët. Ndërsa, nëse kemi një boshllëk brenda dhe mendojmë ta plotësojmë duke u dehur me shoqëri, lidhje dhe pëlqime, mund të përfundojmë në kënetën e vetmisë së vërtetë, duke humbur ekuilibrin tonë, qetësinë dhe një bosht të bukurisë së jetës.
Të jesh rehat me veten, një zgjedhje e lirisë
Të qenurit me veten është një zgjedhje e lirisë së vërtetë, është lëshim, gjithashtu i prekur nga era e autokritikës, e kujtesës, e kujtimit, edhe në kërkim të gjërave të panjohura, ndoshta të hequra apo të arkivuara, që kemi brenda. Vetëm kur jemi të lirë, ne mund të kuptojmë njëri-tjetrin. Dhe nëse jemi të lirë, duam më shumë shokë, miq, familjarë. Nëse ndihemi të lirë, do të jemi akoma më të largët edhe nga ideja për të dominuar ose shtypur dikë, ndoshta duke mashtruar veten se e duam viktimën tonë.
Në shoqërinë e vetvetes, që nuk ka të bëjë fare me vetëreferencimin narcisist, me super-egon gjithmonë në veprim, bukuria, emocioni, kënaqësia amplifikohen, nuk shfryhen. Një muzg si një pikturë, shkëlqimi natyror i një luleje apo një bime si bukuria e një peizazhi apo kënaqësia e një parfumi: gjithçka vlerësohet dhe na pushton, trup e zemër, nëse hapim dyert e brendësisë sonë. Nëse mund të jemi me veten tonë në atë formë të dobishme që poeti dhe shkrimtari John Milton e quajti “shoqëria më e mirë”, duke pritur “kthimin e ëmbël” te të tjerët.
Kur e kuptoni se jeni rehat me veten tuaj?
Kur kemi mundësi të kuptojmë se jemi mirë me veten? Ka disa shenja të pagabueshme që tregojnë qëllimin e kësaj gjendjeje. Para së gjithash dëshirojmë shoqërinë e të tjerëve, ndjejmë dëshirën për dashuri dhe marrëdhënie njerëzore, por nuk jemi të detyruar në këtë kërkim. Ne nuk kemi furinë të ndjekim njerëz të tjerë, të ndjekim gjithmonë dikë, të dalim nga një labirint ku ndihemi të burgosur. Së dyti, të qenit rehat me veten të çon në një këndvështrim pozitiv për jetën dhe mënyrën. Çdo gjë e shikojmë me optimizmin e vullnetit, duam të ëndërrojmë dhe dhimbjen e pikëllimin e konsiderojmë si pjesë të jetës. Të qenit rehat me veten sjell qetësi dhe dëshirë për ndryshim, për të eksperimentuar shtigje të reja me një frymë krijuese dhe konstruktive. Këtu ndizet një energji misterioze, e cila fillon nga brenda dhe shtrihet edhe në pjesën tonë të jashtme: në pamje, në buzëqeshje, në mënyrën e të folurit, ne shprehim një energji vitale që është rritur ngadalë brenda nesh.
Burimi / https://www.nonsprecare.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
