Në këtë vit pandemik na është dashur të stërvitim durimin. Tani mund të na ndihmojë të arrijmë qëllimet tona në jetën që na pret. “Sepse nuk është dembelizëm, por qëndrueshmëri” shpjegon në një libër të ri, dhe në këtë intervistë, një trajner i cili mëson rregullat e suksesit në kompani…
Eksperiment i vogël shoqëror: cili ishte virtyti që duhej të përdornit disa herë në këtë vit pandemik? Me shumë mundësi, do të përgjigjesh: “Durimi”. Durimi për të ndjekur rregullat, pa qenë në gjendje të përqafoni njerëzit që doni, durimi për të kaluar ditë të gjata në shtëpi, durimi për t’u mësuar me takimet me video dhe ndërkohë të ndihmoni fëmijët në dhomën tjetër. Lista sigurisht që nuk ndalet këtu: këto muaj pritje kanë qenë të mbushura me një mijë veprime durimi dhe nëse gërmoni vetëm pak në kujtimet tuaja të fundit, kush e di se sa do të gjeni.
Por a kemi mësuar diçka rreth këtij virtyti mijëvjeçar, diçka që mund të jetë e dobishme për ne kur të rikthehemi në normalitet? “Unë jetoj në Londër: këtu dyqanet dhe pub-et janë të hapura dhe njerëzit janë gjithmonë në nxitim, të uritur për të bërë gjëra. Por unë shoh që shumë kanë vënë në pikëpyetje zakone, përparësi dhe vlera dhe po fillojnë një lloj ndryshimi të brendshëm, duke filluar nga durimi i detyruar i përjetuar gjatë izolimit. Këtu, unë i ftoj të gjithë ta bëjnë atë”. Për të folur është trajneri Raffaele Gaito. Një mësues në shkollën e biznesit të Il Sole 24 Ore, i cili sapo ka shkruar Artin e Durimit (Franco Angeli), një libër që po shkakton sensacion në mediat sociale.
Ftesa e tij është një sfidë e madhe, duke qenë se shumica prej nesh e kemi jetuar këtë vit me padurim.
“Është e vërtetë, është një sfidë e fortë. Por ne mendojmë se kjo është një kohë kur më në fund mund të çlirohemi nga ajo që unë e quaj “shikimi i tepruar i jetës”. E dini kur në mbrëmje, në divan, ne e mbushnim veten me seri televizive? Tani ne gjithmonë sillemi kështu: duhet të kemi dhe të bëjmë gjithçka menjëherë dhe teknologjia na ndihmon. Me një klik, mbërrin darka ose një fustan, një takim me mjekun dhe një histori e re dashurie. Është pothuajse një formë e varësisë nga ky nxitim për të jetuar. Një qejf që na bën të kërkojmë gjithmonë gjëra të reja për të bërë, njerëz për t’u takuar”.
Çfarë ka të keqe të mos duash të presësh?
“Më parë, unë përdorja fjalën varësi, nuk e bëja rastësisht. Mekanizmi tani është theksuar nga shumë studime: në bazë ka dopaminë, një neurotransmetues që prodhohet në zona të ndryshme të trurit tonë dhe që na bën të lumtur dhe euforik. Aktivitetet e shikimit të tepërt krijojnë tronditje të vërteta të dopaminës dhe në planin afatgjatë ne bëhemi të varur nga ajo, domethënë, ne duam gjithnjë e më shumë prej saj, por jemi gjithnjë e më pak të kënaqur. Është një rreth vicioz që mund të prishet duke rifituar durimin. Për ta bërë këtë, duhet të kuptoni se çfarë është në të vërtetë”.
Na jepni përkufizimin tuaj.
“Diçka shumë larg pasivitetit, përtacisë apo palëvizshmërisë. Le ta sqarojmë këtë me një shembull. Kur në kurset e mia në kompani kërkoj ta përcaktoj me një imazh, të gjithë më ofrojnë figurën e një personi të bllokuar në trafik dhe që nuk bërtet. Por durimi ka të bëjë me aktivizmin: është një maratonë. Ata që janë të durueshëm veprojnë, bëjnë, pastaj kapërcejnë intolerancën, ndjenjën e shtrëngimit. Pranoni që disa gjëra marrin kohë, vendosini vetes një qëllim, profesional ose personal dhe prisni. Ndërkohë, ai studion, analizon, fiton. Personi i durueshëm është këmbëngulës dhe i vazhdueshëm. Dhe, mbi të gjitha drejtohet nga vizioni: pyet veten për arsyen e veprimeve dhe ruan aftësinë për t’u përqendruar në objektiva”.
Në librin tuaj, ju e përkufizoni durimin si një muskul që duhet të stërvitet. Si mund të filloni?
“Unë sugjeroj ditarin e durimit. Marr letër, sepse ky gjest më lejon të ndalem dhe të reflektoj dhe çdo ditë shkruaj se çfarë duhet të bëj për të arritur atje ku dua dhe çfarë bëj konkretisht. Pikërisht idetë, dyshimet dhe ndjenjat. Dhe më e rëndësishmja është se unë rilexoj gjithçka në mënyrë periodike për të korrigjuar. Për ta bërë këtë, ndër të tjera, unë jam i durueshëm, marr kohën time”.
Dhe atëherë si vazhdon trajnimi?
“Me kërkimin e zakoneve të reja. Unë kërkoj për ato që unë i quaj alternativa të ngadalta dhe filloj me gjërat e vogla. Ju gjithashtu duhet të vini re se përgatitja e kafesë, ngjitja nëpër shkallë dhe mos marrja e ashensorit ose blerja e një palë këpucëve në dyqan sesa në internet, e shtyn mendjen të jetë largpamëse dhe të vlerësojë të gjitha opsionet”.
Sidoqoftë, në këto javë të zonave të verdha dhe rifillimeve, të gjithë do të dëshironin t’i ktheheshin punës dhe të prodhonin sa më shpejt që të ishte e mundur!
“Është e natyrshme: Unë duhet të fitoj, të kompensoj humbjet e mia dhe ta arrij t’ia dalë deri në fund të muajit. Por kini kujdes, sepse kjo garë mund të më lodhë dhe të mos jetë e mjaftueshme. Në një moment krize si kjo, unë duhet të fitoj aftësi të reja që më bëjnë unik në sektorin tim, të provoj shtigje të ndryshme. Do të të tregoj një anekdotë për Steve Jobs. Pak njerëz e dinë që në fillim, kur ai nuk kishte një dollar në xhep dhe po luftonte në universitet, ai u regjistrua në një kurs të kaligrafisë. Të gjithë e quanin të çmendur: a donte ai të projektonte kompjuterë dhe a po humbte kohë ashtu? Por ai kishte vizionin e famshëm për të cilin folëm më parë. Ai studioi grafikë dhe kaligrafi për një kohë të gjatë dhe një dekadë më vonë, Mac-i i parë mundi PC-të e tjerë pikërisht sepse ishte ndryshe: estetikisht i bukur dhe i vëmendshëm ndaj grafikëve”.
Burimi / https://www.donnamoderna.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
