Fëmijët kanë vështirësi të ndajnë, veçanërisht fëmijët e vegjël. Por nuk ka nevojë për t’u shqetësuar. Kjo është një pjesë normale e procesit të zhvillimit të fëmijës. Njohja dhe pranimi i kësaj është hapi i parë për t’u rritur dhe bërë një person bujar.
Fuqia për të zotëruar është një pjesë e natyrshme e vetëdijes në rritje të fëmijës. Gjatë vitit të dytë dhe të tretë, kur fëmija fillon të kalojë më shumë kohë larg familjes, ai punon për të krijuar një identitet të ndarë nga nëna. Prandaj interesi i tij i vazhdueshëm për të dashur të bëjë gjithçka dhe të bërtasë “e imja, e imja”. Kjo aftësi për të krijuar lidhje të forta është e rëndësishme për të qenë një person emocionalisht i shëndetshëm.
Kur mund të presim që një fëmijë të fillojë të ndajë?
Një fëmijë nuk e kupton vërtet konceptin e ndarjes derisa ai ose ajo të jetë pesë ose gjashtë vjeç, jep ose merr. Kjo do të thotë se detyrimi i tij për të ndarë nuk ka asnjë dobi. Për më tepër, është kundërproduktive. Fëmija e sheh atë si një pushtim dhe mund të krijojë tek ai qëndrime që me kalimin e kohës do ta bëjnë atë të jetë vërtet egoist. Megjithatë, fëmijët e vegjël mund të kuptojnë disa rregulla bazë, të tilla si të presin radhën tuaj për të përdorur diçka ose të respektojnë përdorimin e një lodre nga një fëmijë tjetër, për shembull. Në këtë kuptim, ndërsa fëmijët fillojnë të luajnë së bashku dhe të bashkëpunojnë në lojën e tyre, ata fillojnë të shohin vlerën e ndarjes.
Me një fiksim në prekjen e nënës, fëmijët mund të jenë më të ndjeshëm ndaj nevojave të të tjerëve dhe për këtë arsye më të gatshëm për të ndarë, por ata gjithashtu mund të jenë më të vetëdijshëm për nevojën e tyre për të ruajtur ndjenjën e tyre për veten duke mos e ndarë. Në këtë kuptim, është më e lehtë të ndahesh me dikë më pak të fuqishëm ose më pak kërcënues (për shembull, një fëmijë më të vogël) sesa me një vëlla ose një bashkëmoshatar. Kjo varet nga temperamenti dhe përvojat e secilit fëmijë.
Mos e detyroni fëmijën të ndajë
Kemi thënë tashmë se të detyrosh fëmijën të ndajë nuk është një ide e mirë. Në vend të kësaj, është më mirë të krijohet një mjedis që inkurajon fëmijën të dëshirojë të ndajë duke respektuar zotërimin normal të fëmijëve, duke inkurajuar ndarjen dhe duke ofruar një model. Vëzhgoni se si vepron fëmija në mjedisin e lojës në grup. Kjo jep shumë udhëzime për mënyrën e të qenit të tij, nga të cilat mund të nxirren ide interesante për t’i mësuar atij qëndrime që e inkurajojnë atë të ndajë.
Nëse një fëmijë nuk merr pjesë në lojën në grup, nuk e ka kurrë radhën për të luajtur ose ndihet i zhvendosur, është normale që ai nuk dëshiron të ndajë kur ka diçka. Megjithatë, kur një fëmijë e ka radhën dhe të tjerët e respektojnë dhe argëtohet vërtet kur luan, është më e lehtë që qëndrimi i tij të ndajë me të tjerët të jetë më pozitiv.
Rëndësia e lidhjes
Një fëmijë jep ashtu siç merr. Është vënë re se fëmijët që marrin prindër me atashim gjatë dy viteve të para kanë më shumë gjasa të ndajnë me fëmijët e tjerë në vitet e mëvonshme, për dy arsye. Së pari, fëmijët që kanë marrë bujari ndjekin modelin që u është dhënë dhe bëhen njerëz bujarë. Për më tepër, një fëmijë që ndihet mirë ka më shumë gjasa të ndajë. Nga ana tjetër, një fëmijë i lidhur ka më shumë gjasa të ketë një imazh të sigurt për veten dhe ka nevojë për më pak gjëra për të vërtetuar vetëvlerësimin e tij ose të saj.
Mbroni interesat e fëmijës ndërsa e mësoni atë të ndajë
Nëse një fëmijë ngjitet pas zotërimeve të tij, duhet ta respektojmë atë. Është normale që një fëmijë të tregohet egoist për disa gjëra dhe në të njëjtën kohë të jetë bujar me të tjerat. Në këtë kuptim, ne duhet të lehtësojmë barrën e fëmijës për të ndarë atë që ai nuk dëshiron të ndajë. Kjo, përveçse përforcon sigurinë dhe vetëvlerësimin e tyre, i ndihmon gjithashtu të kuptojnë rëndësinë e privatësisë dhe respektit për të tjerët kur ndodhen në rrethana të ngjashme. Gjithashtu u mëson atyre vlerën e pronës. Nuk ka kuptim t’u mësojmë atyre se gjithçka është e përbashkët sepse, në fund të fundit, nuk është kështu.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
