Sindroma e lartë Pavot manifestohet tek njerëzit që nuk mund të gëzohen për sukseset e të tjerëve, por ndjejnë, përballë tyre, një zili të menjëhershme dhe shpesh të mprehtë.
Zilia e përjetuar, nuk është për t’u habitur, shpesh i shtyn ata që vuajnë nga Sindroma e Lartë e Pavot të pakësojnë sukseset e të tjerëve apo edhe të përpiqen t’i sabotojnë. Pse ndodh kjo? Dhe si të heqësh qafe një ndjenjë që, po të lihet pa u menaxhuar, mund të provohet të jetë shumë toksike?
Sindroma e pavotit të gjatë: pse ndodh?
“Ky lloj zilie sigurisht vjen nga mungesa e vetëvlerësimit – shpjegon Dr. Catena. – Zakonisht njerëzit që përjetojnë zili ndaj sukseseve të të tjerëve janë njerëz që luftojnë për të identifikuar elementët e pozitivitetit në vetë-imazhin”.
Sindroma e pavotit ka një fytyrë të dyfishtë: nëse nga njëra anë, mund të kuptohet si një gjendje psikologjike, e lidhur me individin dhe që lind nga vetëvlerësimi i ulët, nga ana tjetër është konfiguruar edhe si një fenomen antropologjik. Një fenomen që i ka rrënjët në atë kuptim të mashkullorisë toksike në disa mënyra ende shumë të pranishme në shoqërinë tonë.
Sindroma e pavot i gjatë: pasojat psikologjike
Sindroma çon në një ndjenjë të thellë frustrimi dhe zemërimi ndaj subjekteve që arrijnë të arrijnë pozita të suksesshme ose punë të rëndësishme dhe qëllime ekzistenciale –shpjegon psikoterapisti. Nga pikëpamja e sjelljes, aktet mund të jenë të ndryshme: ato shkojnë nga prirja për të diskredituar deri në përpjekjen për të pakësuar sukseset e të tjerëve.
“Zilia dhe xhelozia më bëjnë të padurueshëm: a mund të ndryshohet ajo?”
Të përjetosh sindromën e gjatë të pavotit do të thotë në disa raste edhe të arrish të mendosh se arritja e suksesit tërheq ndjenja frustrimi dhe zemërimi nga të tjerët. Ky mendim çon në një frenim të nxitjes motivuese për të arritur qëllimet e veta. Me fjalë të tjera: për të mos qenë objekt zilie, dikush largohet nga mundësia e arritjes së disa qëllimeve. Dhe kjo përfundon duke pasur një nderim të rëndësishëm mbi vetëvlerësimin dhe ndjenjën e vetë-efikasitetit.
Rregulli i parë: bëni paqe me zili
Hapi i pare për të dalë nga dinamikat e caktuara është të ndalosh demonizimin e zilisë por ta shohësh atë për atë që është. Një ndjenjë e natyrshme që mund të ndiejmë edhe për njerëzit që janë domethënës për ne, si prindërit, vëllezërit e motrat apo miqtë. Një ndjenjë që, nëse është e kurdisur në mënyrë korrekte, nuk ndikon në marrëdhënien me të tjerët”.
Në kundërshtim me atë që dikush mund të mendojë, në fakt, zilia, nëse menaxhohet mirë, mund të provojë të jetë një provë e çmuar për t’u orientuar brenda ekzistencës së tij.
/Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
