Sindroma e Parisit u përshkrua për herë të parë nga psikiatri Hiroaki Ota. Ndërsa prek më së shumti njerëzit me origjinë japoneze ose aziatike, mund të prekë edhe udhëtarët nga pjesë të tjera të botës, veçanërisht nëse kultura e tyre është shumë e ndryshme nga ajo pariziane. Në rastin e orientalëve, ka një tronditje të thellë që mund të shkaktojë edhe trauma ose simptoma fizike, si dhe lodhje nervore. Pse ndodh kjo? Për shkak të “përplasjes” së zakoneve dhe pritshmërive të vendosura në udhëtim.
Sindroma e Parisit, një realitet
Ambasada e Japonisë në Francë ka vendosur të ofrojë ndihmë për turistët që vuajnë nga sindroma e Parisit. Edhe pse nuk është një shifër domethënëse (duke marrë parasysh që më shumë se një milion japonezë vizitojnë “qytetin e dritave”), një numër në rritje turistësh vuajnë nga ky problem pasi admirojnë Kullën Eiffel ose Harkun e Triumfit.
Kjo sindromë prek kryesisht femrat mbi 30 vjeç. Ideja e Parisit si një vend magjik dhe romantik, ideal për të gjetur dashurinë, etj., rrjedh nga filmat dhe librat, si dhe nga imagjinata popullore. Edhe pse turistët nga çdo vend mund të habiten nga Parisi i vërtetë dhe ndryshimet midis asaj që ata imagjinonin (ajo që prisnin për shkak të idealizimit të vendit), japonezët shfaqin simptoma më intensive. Shoku kulturor është i tillë që shkakton traumë, madje deri në atë pikë saqë nevojitet ndihmë mjekësore. Mund të tingëllojë ekstreme, por është.
Pritjet kundër realitetit
Pamja idilike e Parisit është për shkak të filmave, ku mund të admironi Champs Elysees romantike, Muzeun e Luvrit, Katedralen Notre Dame, Seine, lagjen piktoreske Montmatre dhe natyrisht kullën përrallore Eiffel. Por Parisi është shumë më tepër, si moda, baret tradicionale dhe femrat e bukura… Por edhe zhurma, vrazhdësia, shtytja, kaosi, njerëz që shkojnë andej-këtej, papastërtia, ndotja.
Karakteri i francezëve është tipik Mesdhetar dhe krejtësisht i ndryshëm nga ai i japonezëve, një kulturë shumë e qetë dhe e përzemërt. Parisianët priren të jenë të largët, të ngrenë zërin, nuk e kanë problem të debatojnë në një lokal, etj. Krejt e kundërta e asaj që ndodh në qytetet e Japonisë, madje edhe në Tokion e mbipopulluar, ku njerëzit janë më të matur, më pak “emocional” dhe më racional. Si rezultat, një turist japonez që shkon në Paris ndeshet me një sjellje që është e huaj për të. Nëse kësaj i shtohet edhe fakti i përfytyrimit të kryeqytetit francez si një vend përrallor, tabloja përkeqësohet.
Vetëm japonezët priren të vuajnë nga sindroma e Parisit?
Për çdo udhëtar, mbërritja në një vend ku njerëzit bërtasin, dëgjohen bori, banorët nuk janë të sjellshëm ose të dobishëm për vizitorin (nuk është e mundur të përgjithësohet, por ndodh), mund të jetë një tronditje e madhe.
Japonezët që vuajnë nga sindroma e Parisit pushtohen nga metropoli dhe trupi bërtet “mjaft”. Në mënyrë të ngjashme, siç tregohet nga Ambasada, kjo goditje ndodh gjatë ditës së parë dhe nuk zgjat më shumë se 48 orë. Pas kësaj faze, vizitori mund të shijojë të gjitha mrekullitë që ofron “Qyteti i Dritave”.
Një gjendje e ngjashme mund të ndodhë edhe në qytete të tjera të rëndësishme dhe të njohura. Nju Jorku është një shembull kryesor; filmat tregojnë Urën e Bruklinit, Central Park dhe rrugët me borë në Krishtlindje, por kur shkojmë, na mirëpret një realitet tjetër.
Burimi / https://lamenteemeravigliosa.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
