Gjithnjë e më shumë habitemi nga sjellja e ashpër që fëmijët kanë ndaj prindërve të tyre: mungesa e respektit, fyerjet, ngritja e zërit, madje edhe dhuna fizike. Duket se rolet kanë ndryshuar. Prindërit nuk janë më ata që vendosin norma dhe caktojnë dënime, por janë fëmijët, ata që kanë të gjithë autoritetin.
Në mendjen e një fëmije autoritar
Një fëmijë që ka “Sindromën e Perandorit të Vogël” do të zgjedhë gjithmonë çfarë të hajë, çfarë duhet të bëjnë të tjerët, kur të dalë, ku do të shkojë familja me pushime, çfarë të shikohet në TV… Shkurt, ai urdhëron gjithçka për veten dhe të tjerët.
Pse ndodh kjo? Sepse këta fëmijë kanë ndjeshmëri të pazhvilluar. Kjo do të thotë se ata nuk janë në gjendje të përjetojnë ndjenjat dhe emocionet që kanë të bëjnë me vendosjen e tyre në vendin e të tjerëve.
Nëse nuk bëjmë atë që dikton dhe urdhëron fëmija autoritar, do të na duhet të përballemi me inatet, sulmet dhe ndonjëherë edhe agresionet e tyre. Kështu bëhen më shumë se një fëmijë autoritar: një diktator. Është shumë e lehtë të dallosh një fëmijë që ka “Sindromin e Perandorit të Vogël” të tmerrshëm, sepse ata kanë karakteristikat e mëposhtme:
Ata kanë tipare të personalitetit të veçanta për egocentrizmin.
Ata kanë një tolerancë të ulët ndaj zhgënjimit.
Ata nuk dinë të kontrollojnë apo rregullojnë ndjenjat dhe emocionet e tyre.
Ata nuk tolerojnë të shohin kërkesat e tyre të paplotësuara.
Ata i dinë dobësitë e të tjerëve.
Ata janë ekspertë në manipulimin psikologjik të të tjerëve.
Rëndësia e edukimit
Këta fëmijë nuk e dinë se çfarë është respekti apo falja… ata nuk janë plotësisht të vetëdijshëm për vendin e tyre. Kjo është arsyeja pse ata kthehen në njerëz sfidues pa asnjë qëllim në jetë, përveçse të kenë të tjerët në mëshirën e tyre. Prindërit kanë zgjedhur t’i edukojnë fëmijët në mënyrë pasive, pa marrë parasysh pasojat për të cilat do të fillojnë të pendohen herët a vonë.
Ne e dimë se edukimi është një detyrë e mundimshme, e ndërlikuar, që kërkon përpjekje dhe energji të madhe që ndonjëherë nuk e kemi ose duam ta kemi. Por kur vendosim të bëjmë fëmijë, kjo është një nga premisat e para që pranojmë. Ne marrim përgjegjësinë e edukimit të tyre, diçka që kërkon pashmangshmërisht përpjekje.
Kur ata janë ende fëmijë, ne mund të besojmë se kemi kohë për të zgjidhur këtë qëndrim që aktualisht është përtej nesh. Problemi është kur adoleshenca ngre kokën lart dhe ne e gjejmë veten të bllokuar në një vorbull veprimesh kontradiktore që mund të rezultojnë në agresion.
Kjo është arsyeja pse është kaq e rëndësishme që ne si prindër të bëjmë përpjekje që edhe fëmijët tanë të mësojnë vlerën e përpjekjes dhe të dinë se është e rëndësishme të jemi të përgjegjshëm dhe të respektueshëm ndaj të tjerëve.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
