Ekziston një stereotip që fëmijët e vetëm, fëmijët pa vëllezër e motra, nuk arrijnë të zhvillojnë lidhjet dhe lidhjet e zakonshme shoqërore që bëjnë fëmijët me vëllezër e motra. Realiteti është më i nuancuar. Nuk do të thotë që fëmijët me vëllezër e motra janë automatikisht më të përshtatshëm, më të aftë për të ndarë, më të aftë për të kuptuar dinamikat e grupit, por është rasti që fëmijët e vetëm nuk u rritën duke u përballur me rivalitetin e vëllezërve ose motrave, ose me detyrimin për të ndarë prindërit e tyre.
Ata nuk kanë pasur përvojën për t’u anashkaluar nga një prind që mund të ketë preferuar njërin nga vëllezërit apo motrat e tij. Njëlloj, ata nuk kanë pasur një vëlla ose motër tjetër për t’i ndihmuar ata të menaxhojnë një prind të vështirë dhe kërkues. Të gjitha këto përvoja janë individuale për secilin prej nesh dhe formojnë përvojat tona të hershme dhe lidhjet e lidhjes.
Kur vetmia është online
Një fëmijë i vetëm e di atë që nganjëherë quhet “online”, domethënë, vetminë e të qenit fëmija i vetëm në familje. Si kategori, idetë që lidhen me sindromën e fëmijës vetëm bazohen më shumë në mit sesa në fakte. Sindroma e fëmijës vetëm mund të jetë një etiketë, por nuk është një gjendje aktuale psikologjike. Është rasti që fëmijët e vetëm nuk rriten me një vëlla ose motër për të ndihmuar në organizimin dhe formimin e botës për ta, por kjo nuk do të thotë se fëmija do të jetë egoist, egoist ose narcisist siç pretendojnë shpesh mitet.
Në kulturën perëndimore, fëmija i vetëm shpesh mendohet si diçka e papërshtatshme, por kjo tregon më shumë për paragjykimet tona se çdo gjë tjetër. Nëse shihet se një fëmijë i vetëm po shkakton probleme, ka vështirësi në shkollë, etj, kjo mund të fajësohet shpejt dhe padrejtësisht mbi faktin se fëmija është i vetëm dhe jo çdo gjë tjetër.
Karikatura është se fëmijët e vetëm janë të llastuar dhe janë rritur duke u mësuar të marrin gjithçka që duan nga prindërit e tyre, dhe kjo nga ana tjetër nxit egoizmin. Këto cilësi më pas identifikohen tek i rrituri që vazhdon të bëhet fëmija i vetëm.
Është e vërtetë që fëmijët e vetëm mund të kenë qenë në gjendje të marrin më shumë vëmendje nga prindërit e tyre, sesa fëmijët me vëllezër e motra, por kjo nuk është domosdoshmërisht kështu. Disa fëmijë të vetëm, ashtu siç mund të ndiejnë se nuk kanë pasur vëllezër e motra, janë më të neglizhuar nga prindërit.
Jeni fëmija i vetëm i një fëmije të vetëm?
Fëmija i një fëmije të vetëm mund ta gjejë veten në konkurrencë me prindin e tij, i cili, pasi është rritur duke menduar më shumë për veten dhe nevojat e tij, mund të luftojë të dijë se si t’i përshtatë nevojat e fëmijës së tyre.
Sindromi vetëm i fëmijës
Fëmijët e vetëm mund të jenë rritur me një ndjenjë më të madhe vetmie sesa fëmijët me vëllezër e motra.
Fëmijëve të vetëm u është dashur të përballojnë gjendjet emocionale të prindërve të tyre pa u dobësuar nga vëllezërit apo motrat. Njëlloj, ata mund ta kenë ndjerë veten të kenë pasur më shumë vëmendje nga prindërit e tyre sesa dëshironin.
Për disa fëmijë të vetëm, fëmijëria kishte një cilësi klaustrofobike, ndjenjën se ata ishin gjithmonë të monitoruar, se fëmijërisë i mungonte liria që ata shihnin se u ofrohej miqve të tyre.
Disa fëmijë të vetëm rriten duke e ndjerë veten tepër të veçantë, saqë ishin aq të ekspozuar ndaj shpresave dhe ambicieve të prindërve të tyre sa nuk mund të gjenin kurrë lirinë për të qenë vetvetja. Këta fëmijë mund të ndjejnë më shumë presion për të përmbushur pritshmëritë e larta të prindërve të tyre.
Imagjinata e fëmijës së vetëm
Për shumë fëmijë të vetëm që kaluan shumë kohë vetëm në fëmijërinë e tyre, si pasojë mund të kenë zhvilluar më shumë një marrëdhënie me një botë të brendshme imagjinare. Ata mund të kenë shpenzuar shumë më tepër kohë duke ëndërruar se sa fëmijët me vëllezër e motra.
Pra, fëmija i vetëm mund të jetë më i prirur ndaj introversionit sesa fëmijët me vëllezër e motra.
Përballë sfidave në grup, ata mund të jenë më të prirur për t’u tërhequr.
Kjo nuk do të thotë se fëmijët që u rritën me vëllezër e motra janë të gjithë ekstrovertë, por rritja e një fëmije të vetëm natyrshëm e vendos theksin e zhvillimit më shumë te pavarësia. Fëmijët e vetëm janë ndoshta më shumë në shtëpi duke u marrë me gjërat vetë.
Pyetja për shumë fëmijë të vetëm të rritur është se si të përshtaten dhe përshtaten me botën kur ata janë mësuar të jenë autonome dhe të jenë vetëm.
Për shembull, si ta trajtojmë kritikën? A e bën më të vështirë orientimi i kompleksitetit të një grupi më të madh shoqëror rritja e një fëmije të vetëm? Rritja me vëllezër e motra inkurajon një gamë më të gjerë të aftësive sociale.
E gjithë kjo mund të nënkuptojë që fëmija i vetëm duhet të punojë më shumë për të akomoduar dhe ndjerë veten në shtëpi në grup. Ata mund të kenë vështirësi të ndihen rehat nëse vazhdojnë të kenë më shumë se një fëmijë vetë dhe mund t’u duhet t’i kushtojnë vëmendje mënyrës se si arrijnë të pajtohen, përshtaten dhe përshtaten.
Në marrëdhënie, mund të na duhet të gjejmë mënyra për të frenuar pavarësinë tonë, në mënyrë që të krijojmë lidhje të mira në familjet që ne aspirojmë të krijojmë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
