Një këndvështrim psikologjik mbi përballjen e fëmijëve me marrëdhënie të reja të prindërve.
Kur një prind vendos të prezantojë partnerin e tij të ri me fëmijën, ky moment shpesh vjen i ngarkuar me pritshmëri, emocione dhe pasiguri. Por ndonjëherë, është pikërisht reagimi i fëmijës ai që hap sytë e të rriturve drejt realiteteve që nuk i kishin parë më herët. Kjo është historia e një babai që vendosi të prezantojë të dashurën e tij me vajzën e vogël, dhe u përball me një të vërtetë që ndryshoi gjithçka.
Një takim me shumë shpresë
Ai e kishte planifikuar çdo gjë me kujdes. Vajza e tij, Sara, ishte vetëm 8 vjeç dhe pas divorcit të prindërve, kishte treguar ndjeshmëri të lartë ndaj çdo ndryshimi. Ai e donte shumë dhe e kishte përfshirë në çdo hap të jetës së tij, përveç njërit, lidhjes së re. Kishte kaluar një vit që kur kishte nisur të dilte me Elenën, një grua e dashur dhe e kujdesshme. E ndiente se ishte momenti i duhur që ato të takoheshin. Por në psikologji, “moment i duhur” nuk nënkupton gjithmonë “moment i sigurt”.
Reagimi i një fëmije që ndjen më shumë se flet
Në fillim, Sara u duk e qetë. U përshëndet me mirësjellje, buzëqeshi në mënyrë të rezervuar dhe nuk bëri asnjë koment të çuditshëm. Por kur u kthyen në shtëpi, gjërat ndryshuan.
–”Babi… ajo më kujton mamanë. Por jo në mënyrë të mirë.”
Kjo fjali e vogël e tronditi. Fillimisht nuk e kuptoi çfarë donte të thoshte. Por më pas, me ndihmën e një psikologeje familjare, e kuptoi se Sara kishte ndjerë një ngjashmëri emocionale, ndoshta mënyrën si Elena përpiqej të lidhej shpejt me të, gjë që tek ajo shkaktonte ankth. Ishte si të përsëritej një ndjesi e humbjes së kontrollit, një dèja vu e dhimbjes së divorcit.
Por çfarë ndodh në mendjen e fëmijëve kur përballen me partnerë të rinj të prindërve?
Nga këndvështrimi i zhvillimit psikologjik, fëmijët kanë një ndjeshmëri të jashtëzakonshme ndaj energjive emocionale dhe sjelljeve të të rriturve. Ata nuk kuptojnë gjithmonë me fjalë, por ndjejnë me thellësi. Çdo përpjekje për ta përfshirë në një marrëdhënie të re kërkon kujdes, kohë dhe komunikim të sinqertë. Në këtë rast, reagimi i Sarës nuk ishte një refuzim ndaj Elenës si person. Ishte një mekanizëm mbrojtës, një mënyrë për të thënë “ndjej diçka që më ngacmon brenda”, pa e ditur se si ta shprehte ndryshe.
Çfarë ndryshoi?
Pas takimit, babai vendosi të tërhiqej për pak kohë. Ai nuk e përjashtoi Elenën nga jeta e tij, por vendosi të punojë fillimisht në forcimin e marrëdhënies me vajzën. Bashkë nisën të shkojnë në terapi prind-fëmijë, ku u trajtuan tema si ndarja, lidhjet e reja dhe ndjenjat e braktisjes. Ajo që ndryshoi gjithçka nuk ishte vetëm komenti i Sarës, por vetëdija që ajo solli në ndërgjegjen e të atit: dashuria ndaj një partneri të ri nuk mund dhe nuk duhet të ndërtojë ura duke shpërfillur emocionet e fëmijës.
Dashuritë e reja kërkojnë rrënjë të vjetra të shëndetshme
Ky rrëfim na kujton se fëmijët janë pasqyra më e ndjeshme e marrëdhënieve tona. Ata na tregojnë jo vetëm se kush jemi, por edhe se çfarë nuk kemi përballuar ende. Para se të kërkojmë që ata të pranojnë dikë të ri, duhet të jemi të gatshëm të dëgjojmë pa mbrojtje, sepse ndonjëherë, ajo që zbulojnë ata, ndryshon gjithçka për mirë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
