E gjejmë veten në mëngjes, me një kafe në dorë në lokal, duke dëgjuar kolegun që ankohej se si po shkojnë gjërat “Vazhdo me këtë ritëm, kushedi se ku do të përfundojmë!” “Bota po shembet!” “Ekonomia po na gjunjëzon!”. Ne tundim kokën pa e kuptuar dhe përforcojmë ankesën.
Cilësia e dridhjeve të emetuara kur jemi në prani të njerëzve që ankohen ose bisedojnë pa një qëllim konstruktiv dhe proaktiv, ka një efekt të dëmshëm në neuronet e trurit tonë. Ankesat dhe thashethemet janë rezultat i një qëndrimi arkaik, një strategjie mbijetese, e adoptuar nga pavetëdija jonë për t’u çliruar nga gjendjet aberrante mendore dhe emocionale, gjë që është në dëm të atyre që ndikohen në mënyrë pasive prej saj.
Është vërtetuar shkencërisht se valët magnetike karakteristike të ankimit dhe bisedës mbyllin fjalë për fjalë neuronet në hipokampus përgjegjës për zgjidhjen e problemeve, ndër të tjera. Të qenit i ekspozuar për më shumë se tridhjetë minuta ndaj ankesave, negativitetit dhe muhabetit të panevojshëm shkakton dëme reale në tru, qoftë nga njerëz të vërtetë apo nga media, kryesisht televizioni.
Çfarë duhet bërë përballë ngjarjeve të këtij lloji?
Media mund të fiket. Me njerëzit, nëse vërtet nuk mund të shpëtoni, mund të përpiqeni ta devijoni bisedën drejt temave proaktive, ose madje, në mënyrë shumë diplomatike, t’i sugjeroni ankuesit që të marrë tre frymë thellë, duke nxjerrë fort me gojën tuaj.
Natyrisht që ne vetë duhet të shmangim rënien në ankesa dhe muhabete të kota, të vetëdijshëm për faktin se përveç dëmtimit të atyre që na rrethojnë, ne fjalë për fjalë po shpenzojmë energji që mund të transformohet. Jemi mësuar aq shumë të ankohemi dhe të dëgjojmë ankesat saqë jemi edhe të varur prej tyre.
Por nëse dëgjimi i ankesave të të tjerëve i fik neuronet, kur e bëni… Çfarë ndodh?
Fiziologjikisht, qelizat e trurit tonë specializohen me përmbajtje të nivelit të ulët, duke humbur me kalimin e kohës në krijimtarinë dhe aftësinë për të zgjidhur situata kritike, për të dalë nga vështirësitë dhe për të vënë në lëvizje inventivitetin, diçka që normalisht zhvillohet tek njerëzit që, në vend që të zgjedhin ankesat, transformohen. “krizat” në mundësi: një tru në lëvizje, që synon vazhdimisht të krijojë, na lejon të jemi më të vetëdijshëm në tërësi.
Ezoterikisht, ndodh që personaliteti po vepron në pilot automatik, duke e trashur gjithnjë e më shumë atë mekanizëm me anë të të cilit ego merr Qenien. Natyrisht, ky perceptim shkon përtej tërësisë së cilës ne i përkasim dhe na distancon gjithnjë e më shumë nga Realiteti Real, duke kristalizuar skemat (dhe programet mendore) që na bëjnë të perceptojmë virtualitetin si realitet objektiv.
Energjikisht, ne e dimë mirë, edhe falë zbulimeve moderne të Fizikës Kuantike, se aty ku shkon mendimi, energjia rrjedh dhe krijon! Sa më shumë të orientohen mendimet e mia drejt fatkeqësisë sime, krizës dhe mungesës së punës, politikanit që bën pushime luksoze pavarësisht njerëzve të uritur etj., aq më shumë po e ushqej atë situatë të veçantë me energji. Psikologjikisht do të krijohet një rreth vicioz, ku mendime të tilla do të bëhen realiteti i vetëm i mundshëm, duke shumëzuar situatat rreth meje për ta konfirmuar këtë.
Mund të ndodhë që të jetojmë në kontekste në të cilat i nënshtrohen presioneve dhe çekuilibrimeve të forta, mjedise plot stres dhe negativitet që veprojnë si viruse të vërteta, në të gjitha frontet – mendore, emocionale dhe fizike.
Është gjithashtu e vërtetë që sa më shumë të rrisim nivelin tonë të energjisë, aq më shumë realiteti përreth reagon ndaj cilësisë sonë vibruese. Jo vetëm që tërheqim situata dhe njerëz të ngjashëm me atë që jemi në jetën tonë, por ne gjithashtu ndikojmë pozitivisht në gjendjen e mjedisit që na rrethon dhe njerëzit me të cilët lidhemi.
Burimi quantisticamente
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
