Po biem në dashuri me mikun tonë më të mirë. E njohim prej shumë vitesh, ndoshta që në shkollë: ai ka qenë gjithmonë i besuari ynë dhe shpatulla e sigurt për t’u mbështetur në kohë të vështira, si dhe personi i parë që mendojmë kur duam të ndajmë një gëzim. Më pas, në një moment të caktuar, zbulojmë një emocion të ri në gjestet që na janë bërë zakon, një tërheqje që nuk ishte aty më parë dhe që tani na bën të ndiejmë flutura në stomak edhe në kontaktet e zakonshme fizike. Nuk ka dyshim: marrëdhënia ka ndryshuar, ose po ndryshon, në thellësitë e zemrave tona. Por a është kjo një gjë e mirë? Shpresojmë se kemi gjetur një dashuri pothuajse ideale, por nëse gjërat shkojnë keq, do të kemi humbur edhe dashurinë edhe miqësinë. Çfarë duhet bërë?
Analizimi i të mirave dhe të këqijave – Transformimi i një marrëdhënieje miqësie në një marrëdhënie çifti nuk është i lehtë dhe është ende një hap pa kthim: nuk ka gjasa që pasi dashuria të jetë shndërruar në një marrëdhënie seksuale, të jetë e mundur të ktheheni në gjendjen e mëparshme, sado të mundohen. Prandaj, frika e prishjes së gjithçkaje dhe vendimi për të lëvizur me kujdesin maksimal janë të justifikuara. Por nëse ndjenjat e të dyve shkojnë në atë drejtim, është e drejtë t’i jepet një shans ndjenjës. Një marrëdhënie miqësie që kthehet në dashuri ofron një seri të gjatë avantazhesh: tashmë e njohim partnerin tonë, jemi në gjendje të vlerësojmë pikat e tij të forta dhe të mbajmë defektet e tij, nuk duhet të kemi frikë nga surprizat e këqija që lidhen me të kaluarën e tij, përfshirë ato sentimentale. Besimi i ndërsjellë është tashmë një fakt i vërtetuar dhe jemi të lirë të jemi vetvetja sepse e dimë se tashmë jemi pranuar plotësisht.
Testi i lakmuesit – Nëse pavarësisht çdo përpjekjeje nuk arrijmë të kuptojmë, t’i japim një emër ndjenjës sonë dhe, mbi të gjitha, të kuptojmë se si mendon ai, përpara se të dalim hapur dhe të zbulojmë ndjenjat tona, përpiqemi të bëjmë disa teste: I vetmi fakt i adresimit të hapur të temës mund të krijojë siklet serioz dhe të vërë në vështirësi serioze marrëdhënien e miqësisë. Prandaj më mirë të jemi shumë të sigurt për atë që ndiejmë përpara se të dalim hapur. P.sh.:
– le të sigurohemi që të bëjmë pa të: të bëhemi të pavarur, qoftë edhe në anën praktike, nga bashkëpunimi i tij. Le të mos i kërkojmë ndihmë me procedurat e zakonshme të IT-së, nëse kemi nevojë për një udhëtim ose këshilla urgjente. Le të përpiqemi të zbulojmë nëse na mungon një mbështetje artizanale apo nëse jeta pa të ka humbur vërtet shijen e saj;
– le të kalojmë kohë vetëm: t’i përkushtohemi vetëm ose me shoqërinë tjetër gjërave që duam, qoftë edhe atyre që shpesh i kemi ndarë me të, qoftë një pasdite pazari, një mbrëmje në teatër apo një udhëtim në mal. Nëse pas momentit të parë të nostalgjisë arrijmë të shijojmë një aktivitet që na pëlqen, shfrytëzojmë rastin të bëjmë një pushim dhe të mendojmë për diçka tjetër, duke rifituar qartësinë; nëse, nga ana tjetër, gjithçka na flet për të dhe nuk jemi në gjendje të shpërqendrojmë mendjen, mund të jetë një sinjal i “alarmit të rënies në dashuri”;
– le të përqendrohemi te vetja: edhe nëse me mbështetjen e tij gjithçka është më e lehtë dhe ndoshta edhe më e bukur, le të përpiqemi ta bëjmë vetëm: vetëvlerësimi ynë do të na falënderojë. Nëse mund të jemi të lumtur edhe pa të, do të thotë se kemi rifituar mikun tonë më të mirë;
– arratisja, zgjidhja e fundit: nëse gjithçka tregon se vërtet po biem në dashuri me mikun tonë më të mirë, arratisja mund të jetë hapi i fundit për të provuar. Le të ikim për një fundjavë, për një pushim, për një periudhë sa na duhet. Nëse nuk arratisemi dot fizikisht, le të jemi të padisponueshëm, nuk u përgjigjemi mesazheve, telefonatave, nuk shkojmë në rrjetet sociale. Edhe nëse ndonjëherë miqësia evoluon në një marrëdhënie në çift, shumë më shpesh gjërat nuk shkojnë aq mirë.
Nëse kemi vendosur të provojmë – Nëse ne dhe i dashuri ynë u gjendëm në të njëjtën gjatësi vale dhe dëshira për t’u “bërë çift” është e ndërsjellë, sigurisht që ia vlen të provohet. Kujtojmë se faza fillestare e miqësisë nuk duhet të “kalohet” tërësisht: edhe nëse duket se dimë gjithçka për njëri-tjetrin, ndryshimi i regjistrit është i rëndësishëm dhe nuk duhet të heqim dorë nga shijimi i tij në maksimum. Nuk heqim dorë nga gjestet romantike dhe nga ajo që do të bënim për t’i propozuar një partneri, duke filluar nga kujdesi për veten për t’u paraqitur sa më mirë. Le të mos gabojmë duke i marrë gjërat si të mirëqena: ndoshta mendojmë se e njohim plotësisht mikun-partnerin tonë, nuk është domosdoshmërisht kështu: kur biem në dashuri, kimia e ndjenjave mund të nxjerrë në pah anët e fshehura dhe të padyshimta, tek ai, por edhe në veten tonë: ndaj le të luajmë për ta surprizuar dhe le të mahnitemi prej tij, duke rikrijuar atë atmosferë pritjeje dhe misteri që karakterizon fazën e parë, të bukur të të dashuruarit.
Nëse na duket më mirë, ta lëmë të shkojë – nëse në vend të kësaj kemi vendosur të mos i dorëzohemi asaj që e konsiderojmë si një pasion, ose nëse kemi kuptuar që thellë në vetvete jemi të dashuruar më shumë me dashurinë sesa me personin, dhe se jemi të shtyrë nga frika e vetmisë, është më mirë që ndjenja jonë të mbetet e fshehtë dhe ai, për aq sa është e mundur, të mos dijë asgjë për të. Në këtë rast, të paktën derisa emocionet më të forta të jenë qetësuar, mund të jetë e dobishme të çlironi pak marrëdhënien. Në këtë mënyrë do t’i garantojmë vetes hapësirën për t’u rikthyer në ekuilibrin tonë dhe ndoshta do të krijojmë kushtet e favorshme për një takim të ri, me një partner krejtësisht tjetër.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi tgcom24/mediaset
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
