Përgatiti Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Dhimbja, trishtimi, ankthi, agonia janë emocione që për të ulur intensitetin e tyre duhet të shprehen dhe të dëgjohen më së miri. Në rastin e marrëdhënieve ndërpersonale, “dëgjimi” mund të marrë forma të ndryshme. Ekziston “Unë dëgjoj” në kuptimin që kuptoj, për sa i përket anës njohëse të të folurit. Një fjali që përshkruan dhe bën të njohura gjërat dhe situatat e botës objektive.
Siç ekzistojnë fjalët “dëgjoj” si “kuptoj”, ka edhe “dëgjoj”, pra dëgjoj emocionin që vjen nga fjalët e tij, të cilat përshkruajnë atë që ndjen nga menaxhimi i situatave dhe shqetësimet që lindin nga marrëdhënia e tij me botën. Pastaj “dëgjimi” bëhet emocional.
“Dëgjimi” i emocionit presupozon që unë mund të përballoj pakënaqësinë e tij. Lëreni të evoluojë pa frikë se do të ndikohet, thjesht e shoqëroni atë. Shoqëroni zhgënjimin, trishtimin, dhimbjen. Me pak fjalë, të visheni me përmbajtjen e tij dëshpëruese dhe të mos përpiqeni ta nënvlerësoni atë qoftë duke kritikuar apo duke marrë pjesë në atë që duhet dhe nuk duhet bërë.
Këto përpjekje ndihmë shprehin më tej nevojën për të hequr pakënaqësinë, duke propozuar zgjidhje të shpejta, për të mbrojtur tjetrin, por edhe për të marrë masa paraprake. “Të dëgjosh” emocionet e tjetrit do të thotë ta lëmë atë të shfaqet pa pengesa dhe të jesh aty për ta pranuar atë.
Dihet se vetmia rëndon dhimbjen, trishtimin, ankthin dhe agoninë…, i bën të paarritshme, të dhimbshme. Vetmia në çdo ndjenjë të pakëndshme është një arsye shtesë për ankth që mund të çojë në panik.
Mundësia e pranisë sonë pranë tyre, në momentin kur shprehen këto ndjenja është një moment i rëndësishëm për atë që i shpreh. Prania e tjetrit ndryshon formën e pakënaqësisë së ngjarjes duke i prerë ndjenjën e vetmisë.
Emocioni “dëgjues” të çon në shoqëri. Mendoj se shoqëria zhvillohet vetëm kur unë “dëgjoj” ndjenjat e tjetrit dhe tjetri të miat.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
