Ne u përkasim atyre që na kanë bërë të dridhemi, edhe nëse kjo ka ndodhur vetëm një herë në jetën tonë. Ne zgjedhim ata që shkaktojnë dridhje në trupin tonë dhe, mbi të gjitha, në shpirtin tonë. Ne i përkasim atyre emocioneve që nuk do t’i harrojmë kurrë, atyre që na bëjnë të ndihemi të gjallë.
Në këtë kuptim, gjithmonë thuhet se ne përbëhemi nga histori të vogla të përditshme, të cilat, të gjitha së bashku, formojnë tonat. Megjithatë, edhe ne jemi të dridhura: ajo që na bën të ndihemi në këtë botë, me të drejtë, është ajo që na lidh me të dhe na shtyn, ajo që na lejon të ëndërrojmë dhe të arrijmë.
Kushdo që hyn në historinë tonë do të mbetet atje përgjithmonë
Sigurisht, nëse shikojmë për një moment brenda vetes, do të zbulojmë gjithçka për të cilën po flasim: do të shohim njerëz dhe buzëqeshje, do të ndjejmë përkëdhelje, do të thajmë përsëri lotët dhe do të evokojmë detaje të vogla që na bëjnë pak më të mëdhenj.
Nëse vazhdoni të humbisni, do të zbuloni një botë të tërë kujtimesh që do t’ju kthejnë përsëri me kokë poshtë, sikur të ishit prapa në kohë. Aty do të gjeni gjithçka që ju ka ardhur në jetë dhe ka mbetur përgjithmonë, në formën e prekjes, aromës, shqisave.
E gjithë kjo do të qëndrojë aty deri në ditën që do të vdisni: do t’ju shoqërojë si shenja të vogla të veçanta, si ato të dridhura që ju bënë të ndiheni pjesë e kohës.
Ekzaltimi është kujtesa jonë selektive
Të gjithë e dimë se, në çështjet e harresës dhe kujtesës, mendja jonë vendos, për arsye të caktuara, të mbetet me një vizion mjaft fragmentar të asaj që kemi përjetuar. Është sikur nuk ka hapësirë të mjaftueshme për sa kohë mund të jetojmë, kështu që duhet të zgjedhim vetëm atë që duam të mbajmë.
Sidoqoftë, kujtesa jonë selektive e bën të gjithë punën vetë. Sa herë keni provuar të mbani mend emrin e dikujt, një numër telefoni ose ndonjë gjë tjetër nga jeta e përditshme? Është normale të harrosh diçka, por gjithmonë mund të kujtosh ato herët e para që të bënë të reagosh ndaj botës si kurrë më parë.
Ata janë të gjithë të dridhura. Sekonda, minuta, orë, ditë, javë dhe muaj që nuk do të shfaqen më ose që mund të përsëriten sa herë që mbyllim sytë dhe kthehemi tek ata… Janë kujtime ndjesish dhe ndjenjash.
Mos u ndalni, kërkoni emocione të reja që vazhdojnë t’ju tregojnë se kush jeni
Është e vërtetë që jetojmë në kujtimet tona, por jetojmë edhe me atë të re që jemi në gjendje të marrim, për ta kthyer më pas në kujtesë. E tashmja jonë duhet të jetë një kërkim i vazhdueshëm për gjërat që na bëjnë të vibrojmë.
“Askush nuk e ka të vërtetën absolute: atë që ju bën të vibroni, që ju lidh me “unin tuaj të brendshëm” atë që ju bën të rriteni si individ dhe, në të njëjtën kohë, si pjesë e tërësisë.
-Anonim
Mund të lodhemi nga kujtimet e së shkuarës: nuk ka të bëjë me ndarjen prej tyre, ka të bëjë me krijimin e kujtimeve të reja që integrojnë ato që kemi tashmë. Ne nuk mund ta lëmë librin të përfundojë para se të mbarojë, më mirë duhet të përfitojmë nga çdo faqe dhe të shkruajmë gjithçka që mundemi.
Nëse ndjeni të dridhura, atëherë lëreni të përshkojë dhe t’ju mbushë . Nëse ata ju bënë të lumtur, mos bëni pyetje: ne jetojmë për të ndjerë. Asnjëherë mos e kundërshtoni një dridhje, kurrë mos e injoroni atë. Ju nuk doni të ikni prej tij , kjo nuk është kurrë përgjigjja.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
