Të dua! Sa herë e keni thënë këtë? Dhe sa herë e keni dëgjuar? Marrja e një “të dua” nga personi i duhur e bën trupin tonë të dridhet, e bën të gjithë botën tonë të brendshme të lëvizë. Ndjesitë mund të jenë të bukura por edhe të kundërta, në ato momente mund të ndihemi të ekuilibruar mes shumë emocioneve të ndryshme. Ndërkohë, tjetri pret konfirmimin e tij, për reciprocitetin e shpresuar, për fatin: “Edhe unë”.
Kur një person i matur të thotë “të dua”
Të them të dua, kur nuk të kërkoj të jesh ashtu siç dua unë, të mirëpres pikërisht për atë që je, pa pasur nevojë të të gozhdoj në një ide apo shantazh. Mund të qëndroni ose të shkoni, mund të më jepni gjithçka ose asgjë, prania ime nuk është një kufizim por një zgjedhje që e rinovoj çdo ditë.
Kur them se të dua, nuk kërkoj, nuk mas, nuk grumbulloj borxhe vëmendjeje, dëgjimi apo kujdesi që më pas do të pretendoj t’i shlyej “në kohën e duhur”; kur të them të dua, e di tashmë që çdo moment pranë teje është i duhuri, edhe kur është errësirë sepse ne sjellim diellin.
Mund të më duash në heshtjen e një plage të kaluar, mund të më duash me intensitetin e një urie që dëshiron të ngopësh, mund të më duash në pasigurinë e ulje-ngritjeve të pashmangshme të jetës dhe kjo është në rregull sepse dashuria ime nuk është një mjet pazari. Nuk lulëzon me përkushtim, përpjekje apo sakrifica. Ajo ushqehet me nderim, respekt, admirim, një hapësirë të sigurt në të cilën mund të ekzistojë plotësisht, pa frikën e zhgënjimit. Nuk kërkoj të më japësh më shumë se sa ndjen. Unë të lë të jesh sepse dashuria është kjo: pranimi, e vërteta, dhurata, vërtetimi, takimi.
Partneri nuk është…
Një partner i jetës nuk është kompensim për dëmet. Nuk është një fashë për plagët tuaja dhe as një garantues i kuptimit të jetës. Nuk është “e gjithë bota juaj”. Partneri juaj është një botë për vete (ashtu si edhe ju). Dy njerëz që takohen janë dy botë të pamasë: ka hapësirë të mjaftueshme për të kënaqur nevojat e të dyve.
Marrëdhëniet e dashurisë dhe marrëdhëniet instrumentale
Ndërveprimet njerëzore duhet të udhëhiqen nga dëshira për të njohur mendimet, qëndrimet, dëshirat dhe synimet e të tjerëve. Ata duhet të nxiten nga kurioziteti për të zbuluar njëri-tjetrin dhe për të shkëmbyer. Ndërveprimet që njerëzit kanë me objektet, nga ana tjetër, janë instrumentale: një objekt është i dobishëm për të arritur një qëllim, për të kënaqur një nevojë. Në një farë mase, ne të gjithë e përdorim ose e kemi përdorur partnerin tonë për ndonjë qëllim, qoftë vetëm për të ngrohur këmbët në shtrat në dimër. Megjithatë, një marrëdhënie instrumentale synon vetëm një qëllim, sikur keni vendosur të qëndroni me partnerin tuaj për ta përdorur atë si një sobë njerëzore! Kufizimi, nuk mendoni? Megjithatë, kjo është ajo që ne shpesh bëjmë.
Ne qëndrojmë me partnerin tonë jo për dashuri, por për të plotësuar një nevojë, për një qëllim instrumental. Ju e kuptoni këtë sepse, në fund të fundit, mendoni se nuk jeni plotësisht të kënaqur, se marrëdhënia nuk po ju shpërblen ashtu siç do të dëshironit. Është e qartë se diçka mungon. Kujdes: marrëdhëniet instrumentale lindin me rënien në dashuri, ato janë në gjendje të të bëjnë të ndjesh shumë emocione: gëzim intensiv, eufori, eksitim, dhimbje, lidhje… Të bëjnë të ndjesh emocione shumë të fuqishme. Ato janë reale. Kjo është arsyeja pse ndonjëherë është e vështirë të dallosh një marrëdhënie instrumentale ku tjetri është i dashur, por me një dashuri që i referohet një lidhjeje. Le të hedhim një vështrim më të afërt se çfarë do të thotë kjo.
Ushtrimi në vetë-hetimin afektiv
Nëse vini re se në çift jeni vazhdimisht në kërkim të rehatisë, konfirmimit dhe mbështetjes, filloni të vlerësoni se ajo që po përjetoni mund të jetë një marrëdhënie instrumentale. Ndjenja e sigurisë që mund të marrim nga dikush tjetër është shumë e fuqishme, por kalimtare. Nëse tjetri është i vetmi burim stabiliteti ose sigurie, ne nuk jemi përgjegjës për veten tonë: duhet të kuptojmë se mund të bëhemi, për veten tonë, i njëjti burim rehatie dhe kënaqësie që kërkojmë jashtë; ne mund të bëhemi spiranca e vetes sonë. Përdorimi instrumental i tjetrit, në fakt, pushon kur mësojmë t’i japim vetes atë që na nevojitet: një identitet të përcaktuar që mund të mbështetet në themele të shëndetshme të vetëpranimit.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
