Sot jetojmë në kohë të vrullshme. Çdo gjë ndodh me një ritëm më të shpejtë se aftësia tona. Prandaj nuk është e çuditshme që një nga fantazitë e përsëritura është pikërisht të kontrollosh gjithçka.
E keqja është se ne nuk e kuptojmë gjithmonë se kontrolli i gjithçkaje është një fantazi. Një qëllim i parealizueshëm që kur harrohet i lë vend një sërë sjelljesh të dështuara që tërheqin valë ankthi. E humbim vazhdimisht kontrollin dhe kjo na acaron.
Fantazia e kontrollit të gjithçkaje
Nuk jemi më në kohën kur ishte e mundur të jetonim të qetë. Ne bombardohemi vazhdimisht nga qindra stimuj. Ju ngriheni dhe shumë ide dhe ndjesi ju vijnë në kokë që ndodhin ose vrapojnë mbi njëri-tjetrin. Mendojmë se ka shumë për të bërë dhe pak kohë për të.
Çdo ditë përballemi edhe me ndjenja dhe emocione kontradiktore. Ndonjëherë duhet ta detyrojmë veten t’i ridrejtojmë, edhe pa arritur t’i kuptojmë. Thjesht duhet të punojmë. Dhe për këtë, është e nevojshme të vendosim kufij, të dalim nga mendimet apo emocionet e parehatshme që na pengojnë të prodhojmë, arrijmë, veprojmë.
Edhe nëse nuk e themi kështu, do të donim të ishim në gjendje të kontrollonim gjithçka. Kjo është arsyeja pse çdo herë që diçka shkon jashtë planit, ose kur shfaqet një pengesë, ne mund të reagojmë duke irrituar veten. Është një lloj rebelimi kundër atyre domosdoshmërive të realitetit që shkojnë kundër qëllimeve tona.
Vëzhgimi i vetëdijshëm dhe mendjemprehtësia
Ka një të vërtetë që kulturat jo-perëndimore e dinë shumë mirë dhe që ne e harrojmë shumë shpesh. Jeta nuk jeton me mendjen, por me shqisat. Mendimi është aty gjatë gjithë kohës, duke ndërmjetësuar qasjen tonë ndaj realitetit. Mendja e drejton jetën tonë bazuar në paragjykime, frikëra, ambicie dhe një etjetera shumë të gjatë. Në mënyrë të ngjashme, ajo na privon nga përjetimi i lëkurës për të lëkurës secilën nga ditët tona.
Shumë herë e gjejmë veten duke luftuar kundër vetes. Mendimi ynë vendos një përmbajtje atje dhe pastaj përpiqemi ta çrrënjosim atë. Nuk përpiqemi ta kuptojmë, por ta largojmë sa më parë nga ndërgjegjja. Ndiejmë, një qasje ankthi dhe menjëherë përpiqemi të largojmë shqetësimin për ta bërë atë të zhduket.
Të mësojmë të perceptojmë veten, pa gjykuar veten, pa menduar për veten, por thjesht duke menduar veten… Jo duke u përpjekur për të kontrolluar çdo gjë, por duke lejuar që gjërat të rrjedhin, si brenda ashtu edhe jashtë. Kjo është rruga që na shtyn të jetojmë jetën në një mënyrë më të sinqertë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
