Gjëja e parë që mendova kur mora vesh ishte “nuk është e mundur, duhet të jetë shaka”. Ishte e vështirë për mua të kuptoja se çfarë po ndodhte, sepse mendja ime ishte diku tjetër. Kjo është historia ime se si mësova se prindërit e mi nuk donin më të ishin bashkë.
Të dish që prindërit e tu nuk e duan njëri-tjetrin mund të jetë vërtet e vështirë. Në shtëpinë time, ne ishim gjithmonë një familje veçanërisht e bashkuar. Ne ishim një skuadër që të gjithë rrinim së bashku si një, si në kohë të mira ashtu edhe në të këqija. Në fakt, nuk dështuam kurrë ta bëjmë këtë.
Ju mund të keni vënë re që po flas në kohën e shkuar. Kjo sepse familja ime tani po jeton e ndarë. Ndarja e prindërve të mi ndodhi në momentet më të këqija. Ju mund të mendoni se divorci është i keq në çdo kohë. Megjithatë, në rastin tim, një muaj para ndarjes, mora vesh se një i afërm i tij ishte diagnostikuar me kancer. Ai kërkoi një operacion urgjent. Gjithashtu, pak kohë më parë, gjyshja ime kishte pasur një goditje në tru. Në përgjithësi, ishte një annus horribilis, një ‘vit i tmerrshëm’ në latinisht.
Çdo divorc nënkupton menaxhimin emocional jo vetëm nga protagonistët, por edhe nga fëmijët e tyre.
Momenti që e njoha
E mbaj mend me hidhërim ditën kur babai i tha mamasë se lidhja e tyre kishte marrë fund. Ishte më 6 janar. Në shumë vende, kjo është dita e Tre Mbretërve, një natë plot magji në të cilën mbretërit u sjellin dhurata të vegjëlve (dhe gjithashtu më të mëdhenjve). Atë vit, dhurata ime nga Kings ishte një copë qymyr e mbështjellë në një copë letre të hollë që thoshte “Mirupafshim”. Ishte nga babai im. Ai u largua nga shtëpia atë ditë dhe nuk u kthye më.
Unë kurrë nuk e shikoj celularin e dikujt tjetër. Megjithatë, me këtë rast e bëra. Ishte e babait tim. Mund ta quash rastësi ose fat, por në mëngjesin e 6 janarit të atij viti, pashë një WhatsApp nga babai im dhe lexova një mesazh që më mori frymën: “Nuk duroj dot më, kemi ardhur. deri në fund.”
Shpresoj, e pyeta babain tim nëse kishte një shans që ata të provonin përsëri, por vendimi i tij ishte marrë tashmë. E kisha ende të vështirë ta besoja mesazhin, ndaj vendosa ta ftoja për kafe dhe rrëfeva se i kisha parë telefonin. Ai më tha se mesazhi që kisha lexuar ishte i vërtetë dhe u ndjeva përsëri pa frymë. Më pushtoi emocioni. I thashë babait se nëse ai mendonte se lidhja e tij me mamin nuk mund të vazhdonte më, e kuptova dhe e mbështeta vendimin e tij. Bërja e kësaj ishte jashtëzakonisht e vështirë, por e ndjeva se ai kishte nevojë për mbështetjen time.
Kam ngecur
Imagjinoni një shishe një litër. Tani, mendoni të derdhni një litër ujë në të, menjëherë. Është e pamundur. Në rastin tim ishin mbledhur një mori pikash uji që unë po përpiqesha t’i përpunoja njëkohësisht: goditja e gjyshes sime, sëmundja e rëndë e një anëtari të familjes, një provim që do të bëja së shpejti dhe si përfundim, divorci i prindit tim. Provimi për të cilin po përgatitesha ishte vërtet i vështirë. Në fakt, unë kisha studiuar për të për një vit të tërë dhe ishte në dy javë.
Kur mora vesh për divorcin e prindërve të mi, u bllokova mendërisht. Truri im ishte i mbingarkuar nga intensiteti i emocioneve që ndjeja. Megjithatë, duke folur për këtë me prindërit e mi më ndihmoi të kuptoja gjërat dhe të zbuta intensitetin e ndjenjave të mia. E kisha të vështirë të tretja intensitetin e informacionit. Në realitet, jeta ime kishte marrë një kthesë 180 gradë. Divorci i prindërve të mi do të thoshte të lija mënjanë provimin dhe të merresha me të gjitha gjërat e tjera që duhej të merresha.
Megjithatë, iu nënshtrova provimit dhe, pavarësisht se nuk ia dola shumë mirë, jam krenare për atë që arrita në një moment kaq të vështirë. Babai im është një person i jashtëzakonshëm, si nëna ime. Edhe pse nuk e donin më njëri-tjetrin, ata ndanë të njëjtën shtëpi derisa secila nga njësitë tona të reja familjare ishte në gjendje të mbante veten financiarisht.
Jeta ime sot
Aktualisht jetoj me nënën dhe motrën time. Unë shoh babanë tim çdo javë. Ndonjëherë ai gjithashtu kalon me çokollata kur mundet. Pra, ka disa gjëra të mira që ndodhin për të balancuar të keqen.
Diçka që më ka ndihmuar shumë është të kuptoj se çdo proces dhe çdo problem, pavarësisht sa intensiv, i gjatë apo i pakëndshëm mund të jetë, ka një fillim dhe një fund. Sigurisht që ka qenë e dobishme për mua në udhëtimin tim. Në fund të fundit, kur besoni se jeni të rrethuar nga një mori problemesh që po dhe ju pengojnë të merrni frymë, të jeni të sigurt se, në një moment, ato do të marrin fund, ju jep paqe dhe qetëson.
Atë janar, një mit u zhduk, një marrëdhënie që kishte zgjatur për më shumë se 30 vjet mori fund. Megjithatë, nuk ishte fundi, por fillimi i një faze të re. Në fakt, ndonjëherë, mendoj se ne të gjithë duhet të rimendojmë, të ndryshojmë dhe të ikim për të gjetur veten përsëri.
Unë nuk fajësoj asnjërin nga prindërit e mi. Ndihem i qetë me vendimin që morën dhe mendoj se edhe ata ndihen të tillë. Sipas mendimit tim, kërkimi i fajit në divorc është i zakonshëm, por i padobishëm.
Kur dëshira, dashuria dhe planet e përbashkëta të një çifti marrin fund, sado që ata ta dëshirojnë, thjesht nuk është e mundur të zgjedhësh me vetëdije të dëshirosh apo të dashurosh. Prandaj, është më mirë t’i jepni fund marrëdhënies dhe t’i hapni rrugë diçkaje të re.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
