Kritikat mund të kombinohen në mënyra të ndryshme sepse askush nuk i shpëton atij trendi që ka depërtuar kaq thellë në shoqërinë tonë. Në fakt, ndonjëherë as që përpiqemi të kuptojmë, por të gjykojmë!
Në vend që të kontribuojmë me idetë tona, ne vetëm kritikojmë. Problemi është se kritika përfundon duke na dehur, duke na mbytur intelektualisht dhe duke shkaktuar një varfëri të madhe emocionale.
Kur kritika është shkatërruese?
Kritika është shkatërruese kur:
-I drejtohet personit dhe jo sjelljes së tij;
-Gjeneron ndjenja faji;
-Fokusohet në denigrimin e tjetrit.
Çfarë fshehin vërtet kritikët?
Në thelb, ata që kritikojnë e bëjnë këtë për të ushqyer egon e tyre. Kritika nuk buron thjesht nga një mosmarrëveshje me sjellje, ide apo qëndrime të caktuara, por nga dëshira, shpesh e pavetëdijshme, për të zhvlerësuar tjetrin sepse në këtë mënyrë ne rrisim vlerën tonë (ose besojmë se e bëjmë).
Kur kritikojnë, ata që e bëjnë këtë marrin një pozicion varfërie, kështu që kritika bëhet një mënyrë për të fryrë egon e tyre, qoftë edhe artificialisht. Kritika gjithmonë nënkupton një mesazh të pashprehur: “ne jemi më të mirët!”
Nga ky këndvështrim, kritika nuk është gjë tjetër veçse mungesë besimi në vetvete, shenjë e qartë e varfërisë emocionale!
Ndonjëherë, modestia, të mos qenit superior apo më i mirë se të tjerët, është e rëndësishme për marrëdhëniet me të tjerët. Të gjithë duhet të mësojmë të kuptojmë njëri-tjetrin, se duhet të ndihmojmë njëri-tjetrin. Nëse secili prej nesh do të ndiqte këto pak pika, bota me siguri do të ishte një vend më i mirë për shumë prej nesh.
Pse të kritikoni, pse të gjykoni?
Për të forcuar një ego që herët a vonë do të shpërbëhet nga dikush shumë më i aftë se ju. Kritika është shkatërruese vetëm nëse ka një qëllim të mirë, në raste të tjera është thjesht keqdashje e kotë për të lënduar ata që ju rrethojnë!
Sa herë që shpreheni negativisht ndaj të tjerëve, pyesni ata këtë: Po sikur të isha në sytë e tyre? Po sikur të isha unë personi që gjykohej? Le të ndërgjegjësohemi për veten, përpara se të gjykojmë duhet ta dimë. Secili ka një histori, dhe si i tillë meriton RESPEKT!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
