“Të menduarit është i vështirë, kjo është arsyeja pse njerëzit preferojnë të gjykojnë,” shkroi Carl Gustav Jung. Në kohën e mendimit, ku gjithçka gjykohet dhe kritikohet, shpesh pa një bazë të fortë, pa një analizë paraprake dhe pa një njohuri të thellë të situatës, fjalët e Jung marrin një rëndësi më të madhe, duke u bërë gati profetike.
Gjykimi na varfëron
Identifikimi i aktit të të menduarit me aktin e gjykimit mund të na bëjë të jetojmë në një botë distrofike më tipike për skenarët e imagjinuar nga George Orwell sesa për realitetin. Kur gjykimet kërkojnë mendime, çdo dyshim bëhet provë, interpretimi subjektiv bëhet një shpjegim objektiv dhe supozimet fitojnë një kategori provash.
Ndërsa largohemi nga realiteti dhe futemi në subjektivitet, ne rrezikojmë të ngatërrojmë mendimet tona me faktet, duke u bërë gjyqtarë të padiskutueshëm dhe mjaft të pjesshëm të të tjerëve.
Ky qëndrim varfëron atë që ne gjykojmë dhe na varfëron ne si njerëz. Kur jemi shumë të përqendruar në veten tonë, kur nuk jemi në gjendje të qetësojmë egon, ose thjesht jemi në nxitim për të mbajtur veten larg të menduarit, preferojmë të gjykojmë. Ne kemi shtuar etiketa të dyfishta për të kataloguar gjërat, ngjarjet dhe njerëzit në një spektër të kufizuar të “mirë” ose “të keqe”, duke marrë dëshirat dhe pritjet tona si një masë krahasimi.
Të vepruarit si gjyqtarë jo vetëm që na largon nga realiteti, por gjithashtu na pengon ta njohim atë dhe ta shijojmë në pasurinë dhe kompleksitetin e tij, duke na shndërruar në njerëz armiqësorë dhe jo shumë empatikë.
Kurdoherë që gjykojmë diçka mbyllim një derë për dijen. Ne jemi bërë kafshë të thjeshta shtazore. Të mendosh do të thotë të ndalosh. Të qetësohesh. Të bësh kujdes. Të kontrollosh nxitjen për të gjykuar shpejt. Të peshosh mundësitë. Të mësosh më shumë rreth gjërave, me racionalitet dhe empati.
Burimi / https://vibee.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
