Të qenit shumë modest nuk rekomandohet pasi mund të përfundojë duke ju bërë të padukshëm dhe duke ju penguar të riafirmoni veten. Dashuria për veten dhe ndjenja e krenarisë personale nuk është arrogancë, por njohja e drejtë që i detyroheni vetes.
Të qenit shumë modest është po aq i rrezikshëm sa çdo aspekt tjetër i marrë në ekstrem. Çelësi këtu është “edhe”. Për shkak të kësaj fjale, virtytet e mëdha mund të kthehen në të meta dhe kënaqësitë e mëdha mund të shndërrohen në mundim. Teprica pothuajse gjithmonë përfundon duke shtrembëruar natyrën e gjërave.
Modestia është një virtyt i madh, i lidhur me vlera të rëndësishme njerëzore si thjeshtësia, përulësia dhe maturia. Është e kundërta me kotësinë dhe mendjemadhësinë, dy tipare të karakterit që kanë fituar shumë terren në botën tonë aktuale. Një person modest as nuk ka nevojë dhe as nuk dëshiron të dalë duke u mburrur për diçka. Por ata që janë shumë modestë arrijnë deri në atë pikë sa të minimizojnë arritjet dhe cilësitë e tyre.
Edhe pse mendjemadhësia e tepruar krijon antipati dhe ngre një pengesë kundër të tjerëve, modestia e tepruar nuk i jep hapësirë për marrëdhënie të shëndetshme me të tjerët ose veten. Ata që nënvlerësojnë vlerën e asaj që janë dhe çfarë bëjnë, mund të marrin përfitime të caktuara, por, në këmbim, humbasin mundësitë për të riafirmuar veten dhe për të marrë njohjen për atë që meritojnë.
Të jesh shumë modest…
Është e vërtetë që të qenit shumë modest i bën më të lehta disa aspekte të marrëdhënieve shoqërore. Ata që sillen në këtë mënyrë perceptohen si jo ofendues dhe kjo i ndihmon ata të shmangin xhelozinë, zilinë dhe konfrontimet. Në botën e sotme, shumë njerëz janë tepër konkurrues. Në fakt, rrjetet sociale na kanë bërë edhe më konkurrues. Dikush që është shumë modest arrin t’u shmanget këtyre tensioneve.
Ata që ndihen të sigurt për veten e tyre nuk kanë nevojë të ekspozojnë, të mburren ose të marrin njohje nga të tjerët. Kështu, ato mund të jenë modeste në një mënyrë të natyrshme dhe spontane. Megjithatë, diçka ndryshe ndodh me ata që kërkojnë të jenë shumë modestë. Qëllimi i tyre nuk është thjesht të mos mburren, por edhe të fshihen, zvogëlohen dhe madje të bëhen të padukshëm.
Mund të thuash se modestia e tepruar nuk është shenjë përulësie, por frenimi. Ata kanë frikë nga reagimet e të tjerëve, dhe një mënyrë për t’u përballur me ta është duke kamufluar veten e tyre, duke e penguar veten të shihet. Është sikur ata të mos kishin të drejtë të ishin të barabartë ose më të mirë se të tjerët në asnjë mënyrë. Në një mënyrë ose në një tjetër, kjo përfaqëson një ndjenjë turpi ndaj tyre.
Krenaria nuk është arrogancë
Krenaria dhe arroganca priren të ngatërrohen, por në të vërtetë kanë të bëjnë me dy kuptime shumë të ndryshme. Ndërsa krenaria është dashuri e lartësuar për veten, arroganca lidhet me dashurinë për veten të plagosur. Dashuria për veten është rezultat i vetë-pranimit dhe vetëvlerësimit. Nga ana tjetër, krenaria lind kur, bazuar në këtë realitet, arrini një arritje që e rrit edhe më shumë ndjenjën e të qenit rehat me veten.
Arroganca, nga ana tjetër, është në thelb një mashtrues. Kërkon njohjen dhe ngazëllimin që vjen nga të tjerët. Ajo vendos një distancë që ju lejon të ndiheni superiorë. Prandaj, përmirëson mendimin që keni për veten tuaj. Arroganca fajëson arritjet në vend që t’i ndajë ato. Thelbi i saj është hidhërimi dhe asgjë nuk mund ta mbushë atë.
Kështu, arroganca është një përpjekje për të kompensuar mungesën e dashurisë për veten. Zakonisht është artificial dhe agresiv. Nëse të tjerët nuk e njohin vlerën e një personi arrogant, ata ndihen thellësisht të frustruar. Ata nuk janë në gjendje të gjykojnë veten mirë dhe të pavarur nga ajo që mendojnë të tjerët.
Keni nevojë për krenari
Modestia dhe krenaria nuk janë larg njëra-tjetrës. Këto realitete nuk janë ekskluzive. Përkundrazi, ato plotësojnë njëra-tjetrën. Një person mund të ndihet krenar për atë që është dhe arritjet e tij, ndërkohë që është akoma modest. Do të thotë të mos mburresh ose të përpiqesh t’i bësh të tjerët t’ju admirojnë ose të njohin, si dhe të mos minimizosh ose të bësh veten të padukshëm.
Kur jeni shumë modest ose arrogant, ju i kushtoni rëndësi joproporcionale pikëpamjeve të njerëzve të tjerë. Në rastin e parë, është sepse keni frikë; mbizotërojnë ndjenjat e turpit dhe paaftësia për t’u përballur me veten tuaj. Në rastin e dytë, kjo është për shkak se ju jeni të interesuar të dominoni të tjerët. Arroganca ka nevojë për krahasim, fitore dhe dukshmëri.
Të ndihesh krenar për atë që je dhe çfarë ke arritur është pozitive dhe e shëndetshme. Çdo gjë për të cilën duhet të punoni dhe të arrini meriton njohjen tuaj. Ndarja e saj me të tjerët është gjithashtu e mirë, në të njëjtën mënyrë që do të ndani trishtimin ose pengesat. Mendimet e të tjerëve kanë një rëndësi të pazakontë në ditët e sotme. Megjithatë, gjëja më e mirë për të bërë është të mos lejoni që kjo gjë të pushtohet dhe të ndryshoni kriteret tuaja për standardet me të cilat matni veten.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
