Ne të gjithë kemi një besim të thellë se duhet të nxjerrim në pah anën tonë më të mirë dhe të korrigjojmë anën tonë të shëmtuar. Sa jetë humbim duke u përpjekur për të eliminuar ato që ne i quajmë defekte… Në realitet, kur sillemi kështu, është pikërisht momenti kur jemi më shumë në mëshirën e botës së jashtme dhe gjykimit të saj, dhe larg vetes…
Por bota e brendshme mendon ndryshe. Ajo që ne i quajmë kufij që duhen kapërcyer janë karakteristikat e lindura të shpirtit që ende nuk janë zhvilluar. Pikërisht në defektet përmbahet pra ajo që na bën unikë, të veçantë. Vetëm aty është burimi i vetëvlerësimit dhe vetëbesimit të vërtetë. Por këto talente mund të lulëzojnë vetëm nëse ndalojmë së luftuari kundër tyre, nëse shmangim gjykimin e tyre, nëse nuk përpiqemi vazhdimisht të homologohemi për t’u ndjerë të pranuar. Vetëm atëherë “defektet” fillojnë të tregojnë fytyrën e tyre të vërtetë: ndrojtja bëhet aftësi për të introspeksionuar; ndjeshmëria bëhet shqisa e gjashtë; temperamenti i keq bëhet entuziazëm krijues. Udhëtimi ynë me të vërtetë fillon kur ne ndalojmë së luftuari atë që nuk na pëlqen tek vetja.
Përgatiti K.I / Burimi www.riza.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
