Unë jam i pambrojtur. Një shpërthim ere mund të bëjë që një degë peme të bjerë dhe t’i japë fund jetës sime. Një makinë mund të më godasë ndërsa kaloj rrugën dhe të më largojë përgjithmonë. Ndërsa shkruaj këto fjalë, zemra ime mund të pushojë së rrahuri.
Kjo ose shumë më tepër mund t’ju ndodhë edhe juve. Ju jeni të pambrojtur, si unë dhe si njerëzit që doni: nëna juaj, fëmija juaj, një mik.
Dhe me këtë nuk dua t’ju tremb. Njohja se në fund të fundit jeta jonë nuk është në duart tona vetëm na bën më të vetëdijshëm, sepse është e vërteta.
Por pse të flasim për të? Sepse kam ndjesinë se gjithnjë e më shumë njerëz po humbasin vetëdijen se sa e brishtë është ekzistenca jonë. Mund të duket si një gjë e parëndësishme, por pasojat e saj janë: jetojmë në një realitet që nuk ekziston, është ftesa për një darkë të helmuar.
Vizatojmë një vijë në ditët e kalendarit si kur mërziteshim duke numëruar sa ditë shkollore kishin mbetur para pushimeve. Ne dremitemi në autobusë dhe vagonë treni, hapim dhe mbyllim derën pa pushim. Ne jemi si lokomotiva që udhëtojnë në të njëjtën rrugë në mënyrë të përsëritur.
Ne e humbim kohën duke mbajtur qëndrime, duke mbrojtur veten, duke sulmuar, duke folur keq për të tjerët. Në dyqanin e jetës, ne sillemi si pasaniku që hyn dhe blen gjithçka që do, sikur paratë e tij të ishin të pafundme, sikur koha jonë të ishte e pafund .
Bëni një bilanc. Vendosni gjithçka që bëni për kënaqësi në një pjatë dhe të gjitha angazhimet dhe aktivitetet tuaja në tjetrën. A ka diçka që nuk shkon?
Megjithatë, nuk jemi vetëm ne që gabojmë, është e gjithë shoqëria. Koha që çdo person duhet të kalojë në punë për të mbijetuar është e madhe.
Ne i lejojmë vetes luksin t’u themi fëmijëve se nëse studiojnë dhe stërviten, atëherë do të jenë në gjendje të bëjnë punën e ëndrrave të tyre. Si mund të gënjejmë kaq paturpësisht? A respektojnë ëndrrat e të gjithëve punët që ofron shoqëria e sotme? Të gjithë imagjinojnë atë që preferojnë.
Një tjetër pasojë e trishtueshme e mungesës së ndërgjegjësimit për dobësinë tonë dhe vrapimin tonë përgjatë binarëve është se vuajtja është e huaj për ne. Ne mendojmë se nëse i bëjmë gjërat siç duhet, nëse marrim rrugën e duhur dhe zbatojmë virtytet e përpjekjes dhe sakrificës, gjithçka do të jetë mirë.
Dhe, prandaj, pse në tokë duhet të ndihmojmë dikë që ka zgjedhur lirisht të mos ndjekë recetën e suksesit ? Ne e pranojmë që varfëria ekziston sepse mendojmë se është pasojë e veprimeve të atyre që vuajnë prej saj, sepse mendojmë se nuk do të na prekë kurrë.
Dhe kështu, perceptimi ynë për të qenit të paprekshëm dhe mungesa e vuajtjeve të ngjashme në jetën tonë na ndan, mendërisht, nga njerëzit që janë më keq se ne.
Vetëm kur ndodh diçka që na bën të kuptojmë se barriera që na ndan është shembur, ne i ngremë sytë nga libri që po lexojmë dhe rimëkëmbim natyrën tonë njerëzore. Që kjo të ndodhë, ne duhet ta përjetojmë atë përvojë më nga afër dhe përpara se treni të arrijë në destinacionin e tij.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
