Pse flas për vdekjen? Jam e lumtur që mund të hedh në letër atë që jeta më ka dhënë gjatë gjithë këtyre viteve, edhe nëse arrij të transmetoj vetëm një pasqyrë të zbehtë të saj, ndjej thellë brenda meje një Lëvizje që më përshkon dhe kërkon të jetoj atje. Ndonjëherë pyes veten se si është e mundur të shkruash për tema kaq të gjera dhe intensive, tema me të cilat duhet të merret vetëm Absolutja. Hezitoj ta bëj nga frika e nënçmimit, e ndotjes së asaj që është më e vërtetë me kufijtë e personit tim; megjithatë, në këtë kohë në të cilën shoqëria jonë ka asimiluar atë që është materia, duke na çuar në një identifikim thelbësor me formën tonë dhe në humbjen e qëllimit dhe arsyes që jeton aty, nevoja për të kujtuar lind gjithnjë e më shumë.
Historia e shpirtit tonë duket se ka pak interes për shumë njerëz. Sot, megjithatë, ka ardhur koha për t’u ribashkuar me origjinën e saj dhe arsyen e jetës në tokë. Kemi humbur lidhjen me të shenjtën, me hyjnoren madje pyesim veten nëse ekziston vërtet një shpirt, gjë që çon në vështirësi në jetën tonë dhe gjithashtu në vdekjen tonë.
Shumë më pyesin se çfarë më shtyn të flas për një temë që është ende kaq pak e studiuar në Perëndim.
Në të vërtetë, ajo mbetet një temë tabu, me të cilën ne lidhim ndjenjat e dhimbjes, frikës, ndarjes dhe zbrazëtisë. Ndihemi të pafuqishëm përballë një hijeje që duket se ka fuqi të pamasë mbi ne dhe edhe pse e dimë se një ditë do të jetë radha e të gjithëve për ta kapërcyer atë, është diçka që ne e largojmë dhe për të cilën preferojmë të mos flasim nga frika që do të na mbërthente: vdekja.
Vdekja ka të bëjë me çdo qenie të gjallë, është misteri që na shtyn të pyesim veten se kush jemi, të pyesim veten për jetën, të përpiqemi të kuptojmë kuptimin e saj.
Ritet që lidhen me largimin kryhen shpesh në kohën më të shkurtër të mundshme, si për të hequr shpejt nga sytë tanë dhe të botës këtë ngjarje që na ka ndodhur dhe që lëkund vetë idenë tonë të ekzistencës. Si të flasim për Pas, Përtej, kur është ende kaq e vështirë të përballesh me jetën e përditshme në të tashmen?
Vdekja kushtëzon çdo veprim tonin.Pas çdo zgjedhjeje, veprimi dhe fjale, fshihet edhe marrëdhënia jonë me vetë konceptin e vdekjes.Çdo ditë ne përballemi me mundësi, zgjedhje sepse për jetën asnjë proces nuk është i kotë apo i gabuar: çdo hap fsheh kuptimin e thellë të ekzistencës.Është jeta ajo që na kërkon vazhdimisht të ndryshojmë, të përqafojmë gjithnjë e më shumë frymën që ripërtërihet.Ne nuk mund të arrijmë vetëdijen totale të asaj që është jeta nëse nuk kuptojmë çdo aspekt të saj.
Kur nuk guxojmë të ndryshojmë një mënyrë jetese të fituar tashmë, ose kemi frikë të themi atë që mendojmë, kur nuk besojmë më në jetë dhe në mbështetjen e saj, me pak fjalë, sa herë që kemi frikë të evoluojmë, mungesa e të kuptuarit fshihet aty, tek kuptimi i jetës, jeta dhe vdekja.
Duke i lejuar vetes të dimë se kush jemi në të vërtetë dhe të pyesim veten për kuptimin e thellë të ekzistencës sonë, ne në mënyrë të pashmangshme do të kërkonim përgjigje.
Jemi përballë shumë situatave në të cilat mbyllim një përvojë dhe hapim mundësi të reja.A nuk është një ndryshim fundi i një cikli dhe hapja e një rruge të re?Guximi për të ndjekur ëndrrat tona është një shembull tjetër i fundit që çon në një rilindje.Nuk mund të ketë rritje, evolucion, nëse nuk e lejojmë veten të vdesim. Vdekja është iniciatorja e madhe, ajo që na lejon të ndryshojmë formë, të braktisim atë që tashmë është përjetuar për t’u hapur ndaj të Resë.Duke ndryshuar këndvështrimin e përbashkët se pse jeta dhe vdekja, i gjithë vizioni ynë i ekzistencës është gjithashtu me kokë poshtë;nëse më parë jetonim ekskluzivisht për të mbijetuar tani do të kemi lirinë ta krijojmë me vetë Ekzistencën, sepse ky është misioni ynë i vërtetë.
Duke bërë paqe me vdekjen, si me atë të fundit ashtu edhe me transformimet e vogla të përditshme, ne do të rilidhemi me kuptimin e thellë të jetës.
Imazhi i errësirës dhe i frikës që i atribuojmë, na pengon jo vetëm ta përjetojmë këtë pasazh në bukurinë e tij, por edhe ta jetojmë çdo ditë në besim dhe qetësi, në lidhje të drejtpërdrejtë me ndjenjën e mishërimit.
Në realitet nuk ka asnjë lloj vdekjeje siç e kuptojmë ne, ka vetëm një transformim të vazhdueshëm që na çon në një ndryshim të pashmangshëm. Vdekja, qoftë ajo e fundit apo një pasazh i vogël i përditshëm, është mjeti që na lejon të ndryshojmë, si për fluturën kur lind nga krizali i saj. Kultura e mohimit krijon vështirësi edhe për ata që e kanë kaluar pragun; në fakt është paksa si të gjendesh në një vend për të cilin nuk kemi dëgjuar kurrë, me këpucë të papërshtatshme dhe pa pasur një hartë për të na drejtuar. Kur largohemi nga ky trup fizik, ne jemi ende të njëjtët njerëz, vetëm përballë një itinerari të panjohur, pa mjetet e nevojshme për të udhëtuar në rrugën e re. Ashtu si jeta e zbrazur nga kuptimi i saj i thellë mund të jetë e vështirë dhe pa shije, ashtu edhe vdekja, e parë si një pasazh i dhimbshëm, shoqërohet shpesh me një perceptim të padrejtësisë dhe frikës. Mungesa e njohjes së këtij fragmenti na pengon të kuptojmë pafundësinë dhe rëndësinë e tij.
Të flasësh për vdekjen është e vështirë, por e nevojshme, sepse tani shumë kanë filluar të kuptojnë se mënyra aktuale e jetesës nuk është më e mjaftueshme: shumë po i bëjnë vetes pyetje rreth ekzistencës.
Ju mund të jeni ndjerë sikur po mbyteni, sikur jeta siç e dimë të mos mjaftojë më; është shpirti që pretendon një hapësirë më të madhe. Secili prej nesh duhet t’i përgjigjet kësaj nevoje dhe ky ndryshim kërkon guxim. Çdo udhëtim fillon me një hap, si dhe rruga thelbësore drejt së panjohurës, e cila më pas nuk është e panjohur. Hapi i parë themelor për të rifituar zotërimin e Qenies sonë hyjnore është të dalim nga iluzioni i korrespondencës vetëm me një trup fizik, sepse në realitet ne jemi qenie shumëdimensionale. Thjesht veshim një rrobë në mëngjes dhe e heqim atë natën; marrim një kostum kur vijmë dhe e heqim kur ikim. Në të njëjtën kohë, dimensione të tjera prej nesh vazhdojnë të ekzistojnë, në fakt edhe më të gjalla se ai që njohim Është kontejneri i shpirtit tonë që ka frikë nga ndryshimi dhe transformimi: struktura e tij nuk na lejon të perceptojmë atë që qëndron përtej materies së dendur. Ngjarjet globale të viteve të fundit na kanë detyruar të vëzhgojmë vuajtjet, ndjenjën e ndarjes dhe kundërshtimit, duke nënvizuar kufijtë e bindjeve tona, duke e bërë frikën e vdekjes të fibrilojë tek ne më shumë se kurrë, por duke na ofruar në këmbim dhuratën e pamasë të revolucionit tonë, konceptin e vdekjes, i cili së bashku me lindjen nuk është gjë tjetër veçse një transformim: nga e vjetra arrijmë tek e reja.
Është koha që i gjithë njerëzimi të përqafojë një formë më të madhe dashurie, për të qenë gjithnjë e më afër thelbit tonë më të thellë.
Kapërcimi i frikës së vdekjes e liron njeriun që më në fund të ribashkohet me shpirtin, të përqafojë shumëdimensionalitetin e tij dhe më pas ta përhapë këtë gjendje të qenies në çdo hap. Vetëm kur njeriu bëhet një shpirt i ndërgjegjshëm, fillon një bashkëpunim i vërtetë me Jetën dhe nuk është më viktimë e asaj që ndodh.
Ndihemi të persekutuar përderisa besojmë se rastësia ekziston dhe nuk dimë arsyen e gjërave.
Dhënia e kuptimit të vdekjes shërben për të kuptuar kohën tonë këtu, e cila nuk mund të reduktohet në kryerjen mekanike të aktiviteteve prodhuese apo thjesht kënaqësinë e situatave materiale. Shpesh njeriu ngatërron qëllimin e tij, misionin e tij, me detyrimin për të bërë diçka ndaj vetes dhe të tjerëve.
Detyra për ne është të jemi ai që e lë veten të përshkohet nga rrjedha, e cila çon në shfaqjen e natyrës së tij hyjnore. Duke i rezistuar kësaj rrjedhe ne krijojmë një lëvizje të kundërt me jetën, të cilën zakonisht e quajmë vuajtje. Nëse idetë, besimet dhe qëndrimet tona imponohen, duke frenuar rrjedhën e Absolutit, ne po e vendosim vullnetin tonë personal përpara vullnetit të Tërësisë.
Fati ynë është të bashkëpunojmë me Jetën për të krijuar së bashku me Të. Të flasësh për vdekjen nuk do të thotë të evokosh ndarje dhe zbrazëti;përkundrazi, ka të bëjë me arritjen e vetëdijes së nevojshme për të përqafuar Tërësinë.Normalisht ne rrethojmë gjysmën e jetës, atë që shohim, por ka ardhur koha të mirëpresim rrethin tjetër, atë të padukshëm.Njohja e Përtejme na lejon të jemi më të lirë dhe më të qetë në të tashmen.Për të folur për vdekjen është gjithashtu e nevojshme të dimë se nga vijmë dhe pse zgjedhim të zhytemi në përvojën e këtij planeti, të njohim planin e mishërimit, qëllimin e tij dhe pse më pas do të na duhet ta braktisim atë, kujdesin dhe vëmendjen që do të ishte e rëndësishme të jemi në gjendje t’u ofrojmë të dashurve tanë: mjete praktike për të shoqëruar ata që do të kalojnë Pragun e Madh.
Burimi Apri la mente
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
