Shumë fëmijë rrëmbejnë prindërit që të shtrihen pranë tyre derisa të bien në gjumë. Por ka shumë persona që e konsiderojnë këtë zakon të dëmshëm, sepse është e nevojshme t’i mësojnë të jenë të pavarur. Një nënë që mendon ndryshe, vendosi të ndajë përvojën dhe mendimin e saj personal për këtë çështje.
Kjo është deklarata e saj, e cila na bën të reflektojmë:
“Në katin e poshtëm, një shpërthim i enëve, rrobave dhe lodrave që presin të vihen në vend. Por fëmijët më pyesin për një histori, një gotë ujë, një përqafim … çdo gjë që mund të më mbajë për një minutë tjetër. Ajo që dua në vend të kësaj, është që të rregullojë gjithçka përpara se ta deklarojë këtë ditë të mbyllur dhe të mos kem energji të mjaftueshme për të larë enët.
“Mami, a do të rrish këtu me mua?” Pyet vajza time. Dhe unë stepem, sepse nuk e kisha planifikuar këtë. Por unë nuk dua të laj enët. I futem poshtë jorganit të saj, në qetësinë e dhomës dhe ajo shtrydh fytyrën time. Erë si sapun dhe qumësht i nxehtë dhe pëshpërit: “Le të flasim për ditët tona”.
Është një ritual që e bëjmë pak para se të shkojmë në shtrat. Le të pasqyrojmë ditën që kaluam: çfarë ishte argëtim, çfarë ishte e vështirë, çfarë na bëri të lumtur, çfarë na trishtoi. Është këtu në shtratin e saj që mësoj më shumë për të dhe ajo mëson më shumë për mua. Dhe nganjëherë, ky është përqafimi i parë i zgjatur që mund t’i japim vetes.
Dhe kështu ajo mbyll sytë, e tërheq dorën tek vetja, ngushëllohet nga njohuria se unë kam të drejtë. Kur nuk isha nënë mendoja që fëmijët duhet të flinin vetëm, me dritën fikur. Kjo jo vetëm sepse ne prindërit kemi ende jetë për të jetuar pasi fëmijët tanë kanë shkuar në shtrat, por për paqen e tyre mendore.
Besimet e mia kanë ndryshuar pesë vitet e fundit që kur u bëra nënë. Vajza ime më e madhe duhej të ishte pranë nesh për të fjetur. E vendosëm në shtratin tonë, këndonim ninullën e saj. Edhe tani, ajo gjithnjë ka nevojë të na shohë pak në dhomën e saj para se të bjerë në gjumë.
A është një zakon i tillë i tmerrshëm? Ndoshta. Por në fund të ditës, a është vërtet e rëndësishme? E vërteta është se ajo do të mësojë të bjerë në gjumë vetëm. Ne nuk do ta dërgojmë atë në kolegj të flejë në konviktin e saj. Së shpejti do të ketë dyer të mbyllura dhe pavarësi dhe do t’i humbasim ato ditë kur duan të ndiejnë dorën tonë mbi shpinë që të flenë të sigurt.
Zakon i qëndrimit me fëmijët para se të bien në gjumë, përgatitja e ushqimet e tyre të preferuar, është pjesë e lidhjes me fëmijët e mi, i korrespondon vlerave të nënës sime.
Sipas Susan Krauss Whitbourne, profesoreshë e shkencave psikologjike dhe të trurit në Universitetin e Massachusetts në Amherst, ka dëshmi se lidhja prindërore u lejon fëmijëve të kenë sukses kur të rriten.
“Ne e dimë nga kërkime të gjera që të rriturit që kanë zhvilluar një lidhje të fortë për prindërit e tyre kanë jetë më të lumtur dhe më pak konfliktuoze. Ekzistojnë gjithashtu hulumtime që sugjerojnë se ata mund të jenë prindër më të mirë në të ardhmen”.
Anketa u krye në vitin 2010 nga Patrice Marie Miller dhe Michael Lamport Commons, në Harvard Medical School.
“Përfitimet përfshijnë ekspozimin më të ulët të stresit, i cili ndikon në zhvillimin e trurit dhe në reagimet e mëvonshme të stresit. Kjo ka treguar se redukton problemet e shëndetit mendor në zhvillimin e mëvonshëm. Një përfitim tjetër i rëndësishëm është lidhja e sigurt, e cila është tendenca e fëmijës për të kërkuar kontakt me një prind kur ai është në rrezik dhe për t’u ngushëlluar në mënyrë efektive nga ky kontakt. Rezultati i një rregullimi më efektiv emocional dhe i lidhjes së sigurt është që fëmijët të angazhohen më efektivisht në detyrat thelbësore të zhvillimit, duke përfshirë marrëdhëniet e kolegëve dhe në shkollë.”- thotë doktori.
Natyrisht, jo të gjithë fëmijët kanë nevojë për prindërit e tyre për të rregulluar stresin dhe ankthin. Fëmija im më i vogël zakonisht bie në gjumë vetëm, por nevojat e saj gjithmonë kanë qenë të ndryshme nga motra e saj. Unë nuk e di se çfarë ndodh në mendjen e vajzës time kur ajo shkon në shtrat natën, duke pritur që gjumi të vijë. Unë nuk i njoh shqetësimet dhe tensionet e saj dhe nuk e kuptoj se si prania ime mund ta ndihmojë të largojë frikën e saj.
E gjitha që unë di është se për aq kohë sa ka nevojë për mua, unë do të jem atje për të. Unë do t’ju jap krahët e mi kur t’ju duhet të ndihen afër meje dhe unë do të largohem kur të kenë nevojë të ndihen të pavarur. Do të përpiqem që gjithmonë të jem një nënë e hapur dhe e ndjeshme. Dhe tani, kjo do të thotë të flesh me të, në heshtjen e dhomës së saj.”
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
