Unë u them “jo” drejtpërdrejt njerëzve që i kthejnë ditët e kthjellta në stuhi dhe them “po” për jetën time, dëshirat e mia dhe sigurisht dinjitetin tim.
Të pohosh veten pa sulmuar të tjerët është një qëndrim dhe një sjellje që jo të gjithë dinë ta arrijnë. Ndonjëherë, krenaria ngatërrohet me egoizmin, dhe vetë-pohimi ngatërrohet me imponimin e vlerave tuaja te dikush tjetër. Megjithatë, të thuash “po” pa frikë dhe “jo” pa faj është shumë më tepër se një ushtrim i nevojshëm i shëndetit mendor dhe mbijetesës.
Çdo ditë, ne hasim të njëjtat lloje njerëzish. Nga njëra anë, ka nga ata që duan të shkojnë mirë me të gjithë dhe kanë gjithmonë një “po” vetëmohuese dhe të përkushtuar, gati për të lënë buzët e tyre. Dhe nga ana tjetër, ka nga ata që kanë më shumë nerva. Lloji i njerëzve që thonë “askush nuk ka të drejtë të më thotë se çfarë të bëj” ose “Unë nuk të kam borxh asgjë, ndaj largohu nga rruga ime”.
Ekstremet nuk janë kurrë të mira, sepse çelësi i një ekzistence të mençur dhe të respektueshme qëndron në mes, ku mund të afirmosh veten pa sulmuar të tjerët, por pa iu nënshtruar kërkesave të njerëzve të tjerë vetëm për t’i kënaqur ata dhe për t’u përshtatur.
Të thuash “jo” pa frikë: vërtetim personal
Në varësi të edukimit tonë dhe përvojave tona të fëmijërisë dhe adoleshencës, ne zhvillojmë një lloj zëvendësuesi për të, në mënyrë që të mund të mbijetojmë pak a shumë.
Të thuash “po” pa frikë, por me respekt për secilën nga aspiratat dhe nevojat tuaja , është shumë e rëndësishme. Për shembull, shumë prej nesh mësohen në mënyrë implicite për “ligjin e dobësimit personal”, ose vetëkënaqësinë e jashtme që ju bën të kërkoni vazhdimisht miratimin e të tjerëve në mënyrë që të vlerësoni veten si person. Dinjiteti ynë, në këtë rast, mbetet i bllokuar në birucat e frikës dhe të pavendosmërisë.
Gjithashtu, është e zakonshme të qëndroni të heshtur dhe të mbytni dëshirat dhe dëshirat tuaja nga frika se mos u sanksiononi, ose më keq, refuzoheni nga njerëzit përreth jush dhe të shihni zhgënjimin në fytyrat e tyre. Nëse nuk bëni diçka për këtë, gradualisht përfundoni duke e zhvlerësuar veten, duke hequr legjitimitetin tuaj për të pasur një zë, për të marrë frymë dhe thjesht për të qenë dikush që thotë “po” kur jeta të fton të jetosh.
Të thuash “jo” pa faj: të jetosh një jetë harmonike
Të mësosh të pranosh veten nuk duhet të të marrë gjithë jetën, pavarësisht nga ajo që thonë shumica e njerëzve. Duhet të kërkohet të praktikohet vetëpranimi dhe vetëvlerësimi duke filluar nga fëmijëria. Vetë-pranimi duhet të jetë një fe shëruese dhe çliruese ku mund të besoni në veten tuaj, dhe gjithashtu në aftësinë tuaj për të respektuar veten dhe të tjerët.
Sepse të jetosh pa frikën për të thënë “po” dhe pa u ndjerë fajtorë për të thënë “jo” është të jetosh një jetë harmonike , të mbijetosh çdo sferë të ekzistencës dhe të shpërblesh veten me respekt të vërtetë dhe të plotë për vetëvlerësimin tënd dhe për njerëzit rreth teje.
Gjithçka ka të bëjë me të qenit autentik dhe të kesh një ndjenjë mbijetese ku më në fund mund të ndalosh së fshehuri dhe të turpërohesh. Sepse lumturia gjendet përtej kufijve të frikës, të cilat duhet t’i kaloni trimërisht, me kokën lart, me sytë hapur dhe me zemrën të lumtur.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
