E kaluara jonë formëson rrugën që kemi ndjekur për të arritur aty ku jemi sot. Kështu, ajo ka një ndikim të thellë në atë që mendojmë, në atë që themi, në mënyrën se si veprojmë dhe në strategjitë e ndryshme të përballimit që zbatojmë. Përvojat që kemi jetuar, mësimet që kemi nxjerrë, njerëzit që kemi takuar dhe ajo që kemi mësuar gjatë gjithë jetës janë të gjitha pjesë e asaj që jemi sot.
Por, megjithëse e kaluara përbën një pjesë të rëndësishme të qenies sonë, është në të tashmen dhe të ardhmen që qëndron aftësia jonë për transformim. Ne nuk jemi e kaluara jonë, ne jemi e tashmja jonë.
Ajo që bëmë shumë kohë më parë përcaktoi personin që ishim atëherë. Por ti nuk je më ai person; je personi që je sot. Qeniet njerëzore ndryshojnë çdo ditë, me çdo informacion ose mësim të ri të fituar, dhe kjo është e pashmangshme.
Kjo është arsyeja pse të zhytesh dhe të pendohesh për atë që kemi bërë në të kaluarën vetëm sa na dëmton. Është e vërtetë që faji është një emocion që, kur trajtohet siç duhet, mund të na ndihmojë të riparojmë gabimet tona. Por nëse e ekzagjerojmë shumë dhe bëhet një obsesion, mund të bëhet një emocion toksik që do ta bëjë të tashmen të na rrëshqasë nga duart dhe nuk do të na ndihmojë të zgjidhim të kaluarën tonë.
E kaluara është joreale
Kur themi se diçka është joreale, nënkuptojmë se nuk është e prekshme; nuk mund ta qasemi: ta prekim, ta nuhasim, ta shohim ose ta dëgjojmë. Nëse diçka nuk mund të perceptohet me pesë shqisat tona, ajo nuk ekziston . Kjo nuk do të thotë se nuk ka ekzistuar dhe nuk ka qenë reale në një moment tjetër të jetës sonë. Natyrisht, ne e dimë se ajo që ka ndodhur ka ndodhur, por është reale vetëm në mendjet tona, në realitetin tonë psikologjik.
Diçka që ekziston vetëm në imagjinatën tonë nuk mund të ndryshohet, nuk mund të veprohet mbi të, dhe për këtë arsye, ndërmarrja e veprimeve të tanishme për të modifikuar situatat e kaluara nuk ka shumë kuptim. Për këtë arsye, ia vlen përpjekja për t’u “zhvendosur” në të tashmen sa herë që mendja jonë endet në të kaluarën. Kjo është gjithashtu e vërtetë kur ajo endet në të ardhmen dhe na përfshiu në ankth të kotë. Sidoqoftë, e vetmja gjë që ekziston vërtet është këtu dhe tani; para dhe pas ekzistojnë vetëm në kokat tona.
Realiteti i së tashmes, mbi të cilin ne kemi vërtet ndikim, është një gjë, dhe realiteti psikologjik është krejt tjetër. Këtu, disa nga veprimet që kryejmë në të tashmen jo vetëm që janë praktikisht të padobishme, por edhe e dëmtojnë atë duke shkaktuar vuajtje për atë që ndodhi ose atë që do të ndodhë. Të shqetësohesh sot për atë që ndodhi dje do të thotë të humbasësh kohën e kufizuar që kemi .
Si mund ta përqendroj jetën time në të tashmen?
Hapi i parë është të kuptojmë se e kaluara nuk është reale. Mund të ketë qenë reale dikur, por jo sot, jo tani, jo në këtë moment. Prandaj, le të ndalojmë së i dhënë rëndësi dhe vlerë diçkaje që nuk ekziston më. Ajo që mund të bëjmë është të nxjerrim një mësim në mënyrë që, tani, në të tashmen, ajo e kaluar të jetë e dobishme për ne dhe të bëhet pjesë e jona, por pa e lënë atë më gjatë seç duhet në “realitetin tonë të tanishëm”. Hapi tjetër është të ndalojmë së dhëni mendjeve tona leje për të udhëtuar drejt realiteteve të tjera. Imagjinata është një dhuratë e çmuar, për sa kohë që nuk e ngatërrojmë atë me realitetin autentik ose nuk e ekzagjerojmë atë. Pra, kur vini re se mendimet tuaja përmbajnë një “duhej të kishte ndodhur” ose “nuk duhej të kishte ndodhur”, detyroni mendjen tuaj të kthehet te “kjo është ajo që po ndodh tani dhe kështu duhet të jetë”. Ky ushtrim, i praktikuar në mënyrë të vetëdijshme, do t’ju ndihmojë të mësoheni të mos ndaleni tek e kaluara.
Së fundmi, anuloni gjithçka që bëni në të tashmen që synon në mënyrë magjike ndryshimin e së kaluarës. Duhet të pranoni që e kaluara nuk mund të ndryshohet: ajo që ndodhi, ndodhi dhe ishte e destinuar të ndodhte. Për mirë a për keq.
Meqenëse nuk kemi fuqi për të ndryshuar ngjarjet që kanë ndodhur tashmë, nuk ka kuptim të përjetojmë emocione që, nëse do të ishin të dobishme, do të ishin vetëm në të kaluarën.
As nuk ia vlen të qortosh veten, të qortosh të tjerët, të lutesh, të përgjërohesh ose të mendosh thellë . E vetmja gjë që ia vlen janë mësimet që mund të nxjerrim, në mënyrë që të mos biem në të njëjtën kurth tani ose nesër.
Jeto në të tashmen, përqendrohu në atë që ekziston përreth teje : njerëzit që po sheh tani, objektet që po prek, çfarë nuhat, çfarë ha, çfarë dëgjon. Asgjë tjetër nuk ekziston, të paktën për momentin. Jeto këtë sot dhe çliro veten nga e kaluara jote.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
