Ne kemi një zakon të vjetër, të trashëguar nga filozofia, për t’u marrë me arsyen dhe emocionet sikur emocionet mund të ndryshojnë arsyetimin. Ekspertët besojnë se emocioni është hedonist, transcendental dhe irracional. Ky besim na drejton një besim tjetër: se emocionet nuk i shërbejnë asnjë qëllimi.
Megjithatë, ky është një gabim i rëndë. Emocionet luajnë një rol shumë të rëndësishëm: ato ndihmojnë të drejtojmë sjelljen tonë dhe të veprojmë shpejt. Emocionet më domethënëse janë ato që ne i quajmë emocionet bazë: befasia, neveria, frika, lumturia, trishtimi dhe zemërimi.
Surprizë
Ne mund ta përkufizojmë habinë si reagimin e provokuar nga diçka e papritur, e re ose e çuditshme. Me fjalë të tjera, është kur shfaqet një stimul për të cilin subjekti nuk kishte menduar më parë. Përvoja subjektive që shoqëron habinë është një ndjenjë pasigurie, së bashku me ndjesinë e mendjes së dikujt që është plotësisht bosh.
Përsa i përket reaksioneve fiziologjike, zakonisht shohim një ulje të ritmit të zemrës dhe një rritje të tonit muskulor. Frymëmarrja bëhet më e thellë, zëri rritet dhe subjekti bën vokalizime spontane.
Qëllimi i befasisë është zbrazja e kujtesës së punës nga i gjithë aktiviteti i mbetur në mënyrë që të përballet me stimulin e papritur. Për këtë qëllim, befasia aktivizon proceset e vëmendjes, së bashku me sjelljen e lidhur me eksplorimin dhe kuriozitetin. Në varësi të cilësisë së stimulit të papritur, gëzimi (pozitiv) ose zemërimi (negativ) shpesh pasojnë këtë emocion.
Neveria
Neveria është një nga emocionet bazë për të cilat mësuam nga puna e Darvinit mbi emocionet e kafshëve. Ai përfshin një ndjesi zmbrapsjeje ose shmangie të mundësisë (reale ose imagjinare) të gëlltitjes së një lënde të rrezikshme me veti kontaminuese. Ndjesia subjektive është një ndjenjë e pakënaqësisë së madhe dhe një neveri e theksuar ndaj stimulit ofendues.
Efektet fiziologjike qendrore manifestohen në probleme të ndryshme gastrointestinale së bashku me të përziera. Ekziston gjithashtu një rritje e përgjithshme e aktivizimit në trup. Ne e shohim këtë në rritjen e rrahjeve të zemrës dhe ritmit të frymëmarrjes, reagimin e përcjellshmërisë së lëkurës dhe tensionin muskulor.
Frika
Ky është emocioni që studiuesit studiojnë më shumë te njerëzit dhe kafshët. Frika është një gjendje emocionale negative ose e pafavorshme. Ai përfshin aktivizim të lartë që çon në shmangien dhe ikjen nga situata të rrezikshme. Përvoja e frikës është ajo e tensionit të lartë, së bashku me një shqetësim për shëndetin dhe sigurinë e dikujt.
Simptomat fiziologjike të ndërlidhura na tregojnë një ngritje të shpejtë të aktivizimit dhe përgatitjes për fluturim. Aktiviteti kardiak rritet në qiell dhe frymëmarrja përshpejtohet. Frymëmarrja bëhet e cekët dhe e parregullt.
Frika është një trashëgimi evolucionare që ka një vlerë të dukshme mbijetese. Ky emocion është i dobishëm për të përgatitur trupin dhe për të provokuar sjelljen e mbijetesës përballë situatave potencialisht të rrezikshme. Përveç kësaj, ai e ndihmon njeriun të mësojë përgjigje të reja mbrojtëse.
Lumturia
Nga të gjitha emocionet themelore, lumturia është ndoshta më pozitive. Ne e lidhim drejtpërdrejt lumturinë me kënaqësinë dhe gëzimin. Ajo vjen si përgjigje ndaj zgjidhjes së ndonjë qëllimi personal ose pas zbutjes së një situate negative, për shembull. Për shkak të mënyrës se si e shprehim, duket se nuk ka asnjë lloj funksioni mbijetese. Duket se nuk është gjë tjetër veçse pasqyrim i gjendjes sonë të brendshme.
Megjithatë, lumturia është një nga sistemet trupore që na shtyn në veprim. Është gjithashtu një shpërblim për sjelljen që na sjell dobi. Kur ndërmarrim një lloj veprimi që përmbush një qëllim, lind lumturia. Falë asaj ndjenje lumturie, ne do ta përsërisim atë sjellje për të përjetuar sërish kënaqësi. Ky mund të jetë motivuesi më i natyrshëm që kemi.
Në një nivel fiziologjik, ne shohim një rritje të rrahjeve të zemrës dhe ritëm më të mirë të frymëmarrjes. Përveç kësaj, ne zbulojmë se truri lëshon më shumë endorfina dhe dopaminë.
Trishtimi
Qëllimi i trishtimit është të veprojë në situata kur subjekti e gjen veten të pafuqishëm ose nuk mund të ndërmarrë ndonjë veprim të drejtpërdrejtë. Një shembull është humbja e një personi të dashur. Trishtimi ul nivelet e aktivitetit të dikujt, që është trupi që përpiqet të kursejë burimet dhe të shmangë përpjekjet e panevojshme.
Trishtimi gjithashtu luan një rol vetëmbrojtës. Ai gjeneron një filtër perceptues që përqendron vëmendjen te vetja në vend të stimulit të dëmshëm. Më e rëndësishmja, ajo i shtyn individët të gjejnë mbështetje sociale, e cila do t’i ndihmojë ata të dalin nga një situatë depresive.
Zemërimi
Në nivel fiziologjik, ne shohim një rritje të tepruar të aktivizimit dhe përgatitjes për veprim. Vërehet një rritje e aktivitetit kardiak. Toni i muskujve dhe frekuenca e frymëmarrjes gjithashtu rritet. Ka gjithashtu një rritje të ndjeshme të adrenalinës në gjak. Kjo, nga ana tjetër, rrit tensionin njohës.
Zemërimi ka një funksion të qartë evolucionar. Na jep burimet që na nevojiten për t’u marrë me situata frustruese. Kur na duhet të përballemi me një lloj rreziku ose të kapërcejmë një sfidë, shpenzimi i këtyre burimeve për të rritur aktivizimin na ndihmon të jemi të suksesshëm. Nëse nuk e arrijmë qëllimin tonë pasi ndjejmë zemërim, atëherë kalojmë në trishtim. Kjo do të thotë që ne shikojmë ta zgjidhim problemin duke përdorur mjete të tjera.
Pavarësisht nëse janë pozitive, negative ose neutrale, të gjitha emocionet kanë një qëllim që na ndihmon të mbijetojmë. Ata mund të na futin në situata të rrezikshme ose të dominojnë sjelljen tonë. Në këto raste, rregullimi emocional është veçanërisht i rëndësishëm. Është ajo që bën të mundur largimin nga negativiteti për tu kthyer botës së lumtur dhe me shpresa.
Përgatiti K.M/ Burimi Exploringyourmind
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
