Sipas kësaj ideje, në jetë duhet të mësosh të dorëzohesh sepse kur e lë të shkojë i hap rrugë potencialit tënd. Pastaj ju duhet të buzëqeshni, duke lejuar të lidheni me veten tuaj të brendshme për të gjeneruar optimizëm dhe besim. Atëherë duhet të shijoni momentin dhe të hapni veten ndaj gjithçkaje që do të vijë.
Jose Luis Sampedro tha se ne të gjithë e kemi pwr detyrë të kërkojmë lirinë. Megjithatë, siç e dini, ndonjëherë liria kërkon një sasi të caktuar guximi dhe për këtë, ne nuk jemi gjithmonë të përgatitur. Si fëmijë, ata na mësojnë të kalojmë rrugën kur drita është jeshile, të gjejmë shumëfishin më të vogël të përbashkët të dy ose numrave të tjerë të përbashkët, të bëjmë dallimin midis qelizave eukariote dhe prokariote dhe mijëra pjesëve të tjera të informacionit që në terma afatgjatë, mos bëni shumë kur bëhet fjalë për lumturinë dhe rritjen personale.
Këmbëngulje dhe ndryshim
Sipas psikologut James O. Prochaska, i njohur kryesisht për deklarimin e asaj që njihet si modeli i ndryshimit i Prochaska dhe Diclement, nga shumë herë, mentorët duhet të na prezantojnë me dy koncepte të rëndësishme. Këto koncepte janë në të vërtetë dy shtylla jetësore për të kuptuar: ne po flasim për këmbënguljen dhe procesin e shëndetshëm të ndryshimit. Këmbëngulja është, nga njëra anë, aftësia për t’u angazhuar në një qëllim. Thjeshtë kombinimi i burimeve dhe motivimit. Ajo përfshin kohën dhe energjinë e vendosur drejt këtij qëllimi ose ëndërr për atë person. Ndonjëherë, ai angazhim nuk ka më kuptim kur nuk ka përfitim për të marrë prej tij. Kjo do të thotë, ju po ushqeheni me shumë iluzione të rreme sesa realiteti.
Siç u tha më herët, në arsimin tonë ose në edukimin tonë në shtëpi, askush nuk na përgatit për ndryshime. Askush nuk na mësoi se çfarë të bënim kur zemërimi ose zhgënjimi na bie. Ajo e çrregullt dhe e pamundur për të zgjidhur enigmën emocionale ishte forca e ushqyer për ne dhe u largua atje sikur asgjë të mos ndodhte.
Ky fenomen i zakonshëm ndodhi në një qytet Hauai të shekullit të 19-të. Ata e kuptuan se mendja, trupi dhe shpirti ishin të lidhura në një mënyrë integrale. Ata panë se kushdo që kishte krijuar emocione negative dhe luftoi vetëm betejat e brendshme, përfundoi duke u sëmurë. Prandaj, për të shmangur stresin që çoi në sëmundje fizike dhe psikologjike, Hauaianët krijuan një praktikë ndjellëse dhe të mrekullueshme. David Kaonohiokala Bray, prifti që ndau një pjesë të madhe të kësaj kulture vendase me botën, e përshkroi këtë praktikë. Bëhet fjalë për çantën e zezë dhe tre rregullat që do të flasim më poshtë.
Çantat e zeza dhe nevoja për t’u lëshuar
Kur një anëtar i komunitetit po kalonte një kohë të keqe, grupi takohej dhe kryen ceremoninë e çantës së zezë. Ai person thjesht deklaroi me zë të lartë gjithçka që e shqetësonte. Çdo mendim simbolizohej nga një gur që vendosej në çantë. Pas ceremonisë, dikush e varrosi çantën në një vend të fshehtë. Vetëm pasi një anëtar i trazuar i komunitetit të zbatonte sundimin e tre rregullave, çanta do të shkatërrohej, duke simbolizuar çlirimin e tij. Dhe për ta, hapi i parë ishte të mësonin të largoheshin. Kjo praktikë, një çelës për rritjen tonë personale, gjeneron një pastrim emocional. Siç shpjegoi komuniteti Hauaian, ashtu siç pastroni rrobat, shtëpinë ose enët tuaja, gjithashtu duhet të pastroni veten nga emocionet që ju burgosin. Ato ju bëjnë ” të pistë” nga brenda.
Buzëqeshni sinqerisht
Hapi tjetër i tre rregullave është buzëqeshja. Edhe pse akti i të qeshurit nuk është një detyrë e lehtë kur nuk kemi arritur të heqim dorë nga disa gjëra, është e nevojshme ta provojmë. Arsyeja është e qartë: kur guxoni të çliroheni nga emocionet negative dhe të prishni lidhjet me gjëra që nuk janë më të dobishme për ju, ajo që shpesh përjetoni është zbrazëtia. Është si të jesh pezull në ajër. Jemi të vetëdijshëm se pas nesh kanë mbetur shumë bagazhe dhe gurë në rrugë. Tani, ajo që kemi përpara është një kanavacë bosh. Që kjo kanavacë e zbrazët ose zbrazëti të mos ju trembë, duhet të guxoni të buzëqeshni. Ju duhet të përqafoni atë që do të vijë me optimizëm.
Ndjeni kënaqësinë e lirisë
Çelësi i fundit i sundimit të tre rregullave është më shpresëdhënësi dhe më i fuqishmi: të ndjesh lirinë. Le të mendojmë për të. Kur ishte hera e fundit që jeni ndjerë vërtet i lirë? Kjo ndjenjë dërrmuese lind kur nuk ka më peshë emocionale brenda për t’ju mbajtur poshtë. Nuk ka më çanta të zeza që na helmojnë mendimet dhe na kapin trupin. Ju jeni rikthyer në shëndet. Shijojeni atë. Të ndjesh është të përqafosh të tashmen. Është të besosh dhe të dëgjosh veten dhe të jesh në harmoni me çfarë ju rrethon. Të ndjesh është të jetosh pa frikë. Kjo është diçka që duhet ta praktikojmë në jetën tonë të përditshme, siç bënin komunitetet e lashta të Hauait. Sepse vetëm kur personi i trazuar arriti në hapin e fundit për t’u ndjerë i lirë emocionalisht, grupi u bashkua përsëri për të shkatërruar çantën e zezë. Ky akt shkatërroi në mënyrë simbolike pikëllimet, frikën, zemërimin dhe bllokimet emocionale të atij personi.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
