Ka diçka të veçantë në ajrin e fundit të dhjetorit, një ndjesi që s’mund të përkufizohet plotësisht, një trishtim i butë, si një aromë kujtimesh që rri pezull në ajër. Është ajo ndjesia që na mbush kur dritat e festave fillojnë të ndizen, por një pjesë brenda nesh ndalet dhe mendon: “Edhe një vit iku.”
Ndoshta ky trishtim i ëmbël lind nga mënyra se si koha na tregon se gjithçka është e përkohshme. Nuk është një dhimbje e rëndë, por një mall i qetë për momentet që nuk kthehen më — qeshjet që u shuan, njerëzit që u larguan, versionet tona të vjetra që i lamë pas. Është si të shohësh albumin e jetës tënde dhe të ndjesh një përzierje mirënjohjeje e nostalgjie.
Por në këtë melankoli ka edhe një fuqi të fshehtë. Ajo na fton të ndalojmë, të reflektojmë, të dëgjojmë më qartë veten. Në një botë që na shtyn gjithmonë drejt së nesërmes, fundi i vitit na kujton artin e kthimit pas, jo për t’u penduar, por për të kuptuar. Për të parë se si kemi ndryshuar, çfarë kemi mësuar, dhe çfarë duam të mbjellim në stinën e re që vjen.
Trishtimi i butë që ndjejmë është, në fakt, një formë dashurie për jetën. Ai tregon se kemi jetuar, kemi dashur, kemi humbur, kemi provuar. Dhe nëse e dëgjojmë me kujdes, kjo ndjenjë na shtyn drejt vetë-zhvillimit më shumë se çdo plan apo listë që mund të shkruajmë për vitin e ri.
Le ta pranojmë, pra, këtë melankoli, si një dritë të butë që ndriçon rrugën drejt një versioni më të vetëdijshëm të vetes. Sepse vetëm duke ndjerë thellësisht fundet, mësojmë të krijojmë fillime që kanë kuptim.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
