Ne kemi lindur në vitet shtatëdhjetë, jetuam epokën në të cilën televizioni ishte objekti më i rëndësishëm i jetës së përditshme, më i diskutuari, përqendrimi i të gjitha të mirave dhe të këqijave dhe ne kujtojmë filozofin Karl Popper, kampionin e shoqërisë së hapur dhe të lirë, i cili kërkoi që vetëm disa të dilnin në TV. Tashmë kishte shumë debat në lidhje me fuqinë marramendëse të televizionit, për pasivitetin e atyre që ulen para ekranit magjik dhe nuk duhet të harrojmë se një nga sipërmarrësit kryesorë në këtë sektor ishte Berluskoni dhe prandaj u bë ekuacioni: instrument televiziv = djallëzor.
Por të gjitha ato ishin opinione arbitrare, asgjë shkencore. Sot kemi një studim të kryer nga Universiteti prestigjioz Johns Hopkins: “Për çdo një orë dhe dyzet minuta shikim është sikur truri të ishte një vit më i vjetër. Shkaqet: mënyra e jetesës së ulur dhe pasiviteti. Përkundrazi, lëvizja i kundërvihet këtij procesi të plakjes, “thotë autori kryesor i hulumtimit, Ryan Dougherty. Çdo person i ri që shikon më shumë televizor, do ta gjejë veten me më pak lëndë gri kur të jetë i rritur dhe pikërisht në ato zona njohëse – korteksi frontal dhe korteksi entorhinal i trurit – që janë përgjegjëse për proceset më të rëndësishme.
Disa nga shkaqet e zvogëlimit të vëllimit të trurit duket se lidhen në mënyrë indirekte me TV, për shembull një mënyrë jetese ulur. Sipas Dougherty, studimet tregojnë se ata që ushtrohen e mbajnë vëllimin e trurit të tyre të pandryshuar edhe kur plaken. Dhe madje disa studime lidhin një mënyrë jetese të ulur me një rrezik në rritje të zhvillimit të Alzheimerit. Problemi i jetesës së ulur duket se është i lidhur me një përkeqësim kardiovaskular dhe për këtë arsye me një furnizim më të ulët të gjakut në tru, i cili shkakton më pak oksigjenim neuronal dhe që gradualisht vyshk vetë trurin.
Por jo e gjithë mënyra e jetesës sedentare është e njëjtë: veçanërisht të dëmshme janë ato në të cilat subjekti vuan në mënyrë pasive mesazhin, ose më mirë, një rrjedhë të bollshme informacioni që e synon atë pa i dhënë atij mundësinë për të bashkëvepruar; ndryshe nga aktivitetet e tjera si fjalëkryqet, shahu apo leximi, madje edhe përdorimi i kompjuterit. Por sot televizioni po bëhet gjithnjë e më shumë një aksesor i tepërt, i tejkaluar nga telefonat inteligjentë dhe tabletët, dhe programet klasike televizive zëvendësohen me përdorime shumë të ndryshme dhe mbi të gjitha mediat sociale. Studimi amerikan nuk mund të na japë një përgjigje për këtë, përveç se ato janë gjithashtu aktivitete sedentare dhe për këtë arsye sjellin rrezik.
Por për të ditur nëse përdorimi i Instagram ose Facebook, të paktën në një nivel shkencor, është i dëmshëm nga ana njohëse, mund të na duhet të presim edhe 25 vjet. Ne, megjithatë, në bazë të asaj që shohim përreth dhe asaj që na intereson personalisht – parashtruam një hipotezë: rrjetet sociale janë shumë më keq se televizioni, të paktën nga pikëpamja e shëndetit mendor të përdoruesve të tyre.
Në krahasim, efektet vdekjeprurëse të TV janë inekzistente. Vetëm mendoni për fenomenin e vetëvrasjeve të “sfidave. Vetëm në një pjesë të vogël është komunikimi në mediat sociale, në një pjesë të madhe ato janë ekspozicionizëm, kotësi, tregtim dhe shpërthime agresive. E gjithë kjo do të shkaktojë ndonjë dëm tek “qelizat e vogla gri”, apo jo?
Burimi / https://www.liberoquotidiano.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
