Dhjetori është një muaj si asnjë tjetër. Mjegulla e ftohtë e mëngjesit e mbulon qytetin para se nata të gëlltit horizontin qysh në orën 4 pasdite, kur rrugët bëhen të arta me dritat festive. Ajri bëhet i butë ndërsa radhët e shtëpive shkëlqejnë dhe sheshet publike mbushen me blerës të gëzueshëm, në prag të Krishtlindjeve. Kjo është një kohë magjike e vitit, veçanërisht për fëmijët. Por si dikush që jetoi dy fëmijëri – një britanike dhe një pakistaneze – është e komplikuar.
Prindërit e mi janë me origjinë pakistaneze, kështu që në shtëpi u rrita me një kulturë myslimane pakistaneze. Për shkak se shtëpia jonë do të mbetej e njëjtë – nuk do të kishte drita, nuk do të kishte asnjë shenjtëror që përqafonte mantelin dhe nuk do të kishte dhurata nën një pemë – çdo Krishtlindje, unë do të zhytesha në versionin e shkollës sonë të Wonderland Winter. Ende mund të paraqes darkat e mensës të shndërruara në festa të Krishtlindjeve dhe korridoret të zbukuruara me shirita letre.
Në përgjithësi, shumë myslimanë nuk i festojnë Krishtlindjet – në fund të fundit është një festival i krishterë, edhe nëse festa është ngritur përtej fesë në një ngjarje kulturore kombëtare. Është bërë një kohë e vitit që të gjithë lidhen me të dashurit dhe kalojnë kohë me njerëzit që kujdesen më shumë.
Sidoqoftë, 25 Dhjetori ende shënon një ditë të hidhur për familje si e imja. Është dita kur lindi Muhamed Ali Jinnah, njeriu që themeloi vendin që paraardhësit e mi e quajnë shtëpi. Kështu që çdo vit ne festojmë këtë ditë me gatime autentike pakistaneze, çaj kardamomë dhe tortë të shërbyer me aromë që i përkasin një bote tjetër. Ne vazhdimisht zgjodhëm rrënjët tona Pakistaneze para Krishtlindjeve; si mund të ndajmë një ngjarje kur kulturat tona ishin aq të gabuara?
Por ky vit ndryshoi gjithçka.
2020 u shkul drejtpërdrejt nga një film horror: bota u shkatërrua nga koronavirusi ndërsa vendet kaluan nën bllokim dhe ne ndienim se tendosja e shoqërisë praktikisht po rrëzohej në vetvete. Duke jetuar në dhomën e gjumit tim të fëmijërisë, e sapodiplomuar me një MSc dhe në kërkim të pune, planet e mia zbërtheheshin si një kërcyes i vjetër i Krishtlindjeve. Ky supozohej të ishte viti im ‘hendek’, me planet e udhëtimit që më çonin në gjashtë qytete në tre kontinente dhe një punë potenciale emocionuese për të filluar në Vitin e Ri.
Megjithatë, mes kaosit njerëzit u bashkuan së bashku. Qershori bëri histori më vete, kur bota u përball në shkallë globale me padrejtësinë racore, pas vdekjes së George Floyd. Tubimet u valëzuan në të gjithë globin, duke bashkuar njerëzit në shfaqjen e së vërtetës pas brutalitetit të policisë dhe racizmit sistematik, duke na nxitur të gjithëve që të reflektojmë mbi historinë dhe shoqërinë tonë.
Fokusi intensiv në garë ndezi një epifani personale edhe për mua. Përfitova nga kjo mundësi e rrallë për të vlerësuar në mënyrë aktive kulturën e familjes sime. E kuptova që kisha hedhur poshtë rrënjët e mia, me shpresë se do të pranohesha në një shoqëri të bardhë. E gjithë kjo kohë në shtëpi më bëri të kuptoj se unë jam një produkt i të dy kulturave – kështu që pse të mos festojmë çdo festival brenda këtyre kulturave, veçanërisht me ndarjen e Krishtlindjeve një ditë me ditëlindjen e Muhamed Ali Jinnah?
Unë jam britanike. Është e pamohueshme. Dhe është më shumë sesa të lindësh këtu – është diçka e depërtuar në zakonet e mia: në mënyrën time ‘në çdo krizë, pi një filxhan çaj’; në diskutimin tim të motit në çdo mundësi; duke qenë gjithnjë mirënjohës ndaj NHS. Por unë jam gjithashtu Pakistaneze në më shumë sesa thjesht gjak. Unë flas një gjuhë dashurie dhe elegance, megjithëse në një nivel shtatë vjeçar. Unë ha ushqim me shumë erëza, sytë më lotojnë, por çfarë është jeta pa erëza të përshtatshme? Unë jam vonë (por jo gjithmonë) dhe kam një fiksim në gjetjen e ofertave më të lira.
Ajo që po them është se unë jam një grua pakistaneze-britanike. Dhe duke pasur këtë në mendje, unë kam vendosur të përqafoj atë që jam duke festuar për herë të parë Krishtlindjen, duke iu bashkuar për herë të parë dy kulturave të mia.
Deri tani shtëpia jonë familjare vezullon nga dritat e Krishtlindjes. Burrat me çokollatë të nxehtë dhe bukë xhenxhefili parfumojnë mbrëmjet tona të zymta. Dhuratat e mbështjella keq janë shpërndarë nëpër shtëpi. Të bindësh prindërit e mi për të festuar Krishtlindjen do të thotë gjithashtu të dish kur të shkurtosh humbjet e tua, megjithëse garantoj se një pemë e errët pishe do të ulet me krenari në dhomën tonë të ndenjes vitin e ardhshëm. Festimi i Krishtlindjes, veçanërisht gjatë kësaj kohe të trazuar, na ka lidhur së bashku.
Sigurisht që kemi shtuar një kthesë të Azisë Jugore. Darka jonë e Krishtlindjes do të frymëzohet nga kuzhina pakistaneze, një gjel deti i mbytur me erëza dhe pjatat tona anësore me lakër dhe patate të pjekura, ëmbëlsira nuk do të jetë një Puding i Krishtlindjeve i lagur nga alkooli, por një tortë ditëlindjeje për njeriun që bëri shtëpinë tonë.
2020 ka qenë e trazuar, nga luftimet e bllokimit deri tek lajmet që të thyejnë zemrën, duke mos ditur se çfarë të pret në të ardhmen. Por gjithashtu ka qenë një vit ku familja ime është rritur së bashku. Ne kemi kombinuar kulturën britanike me atë pakistaneze, duke pranuar pa kompromise se kush jemi. Pra, me pjesën tjetër të vendit, ne do të festojmë. Do të festojmë, do të shikojmë filma të këqij, do të mbajmë frymën për dëborë dhe do të luftojmë. Por ne do të jemi së bashku për kohën më të mrekullueshme të vitit.
Burimi / https://www.huffingtonpost.co.uk/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
