Jam mësuar të jem në kontakt të ngushtë me femra, shpesh edhe më të reja se unë, për shkak të punës sime. Dhe gjithmonë e vërej me një nuancë ironie se sa shumë kanë për të më mësuar, më shumë se sa mundem. Megjithatë, në këtë përplasje brezash, unë duhet të jem e mençura, e pjekura, e gatshme për të vënë në tryezë pasurinë time të pamasë të përvojave, të disponueshme për të gjithë.
Dhe në fakt po, e bëj gjithmonë. Por më pas kuptoj se të rejat e sotme kanë diçka që unë nuk e kam dhe ndoshta nuk do ta kem kurrë: liri të mrekullueshme, të jashtëzakonshme dhe totale. Dhe nuk e kam fjalën për atë që japin prindërit, atë që mund të dalësh çdo natë dhe të vonohesh pa iu afruar shtetrrethimi si ryshfet. Unë flas për një liri qëllimi, e cila, megjithëse është bërë e arritshme për të gjithë, nuk është ende e arritshme për të gjithë.
I shikoj të rejat e sotme që veshin minifunde, që veshin rroba shumëngjyrëshe në çdo kohë të ditës apo natës, që i thonë njëra-tjetrës sikur të ishin libra për t’u shfletuar, që e duan njëra-tjetrën pa hezitim. Sepse po korrin shpërblimet e punës së pamëshirshme që bëjnë gratë e tjera për to. Dhe e gjithë kjo është e mrekullueshme. Unë vetë i përqafoj të gjitha çështjet që kanë të bëjnë me lirinë, emancipimin dhe të drejtat e barabarta të gruas. Jo vetëm që i përqafoj, por kujdesem për to çdo ditë që brezat e rinj të vendosin në autonomi totale për të tashmen dhe të ardhmen e tyre.
Por kur vjen puna për mua, do t’ju them, nuk mund të jem aq e shkathët apo e vendosur. Sepse gjithmonë rishfaqet brenda meje ai zë i vogël që vë në dyshim gjithçka bëj, gjithçka që jam dhe dua të jem. Një zë që më kujton se më kanë mësuar se për të qenë grua duhet të shmang disa sjellje, të vishem në një mënyrë të caktuar dhe të mos bëj të gjitha ato gjëra që mund të cenojnë imazhin tim.
Kështu që sa herë që bëhem gati për një rast të rëndësishëm, për një takim pune me shefat e mi apo një udhëtim pune, ai zë i vogël më vërshon me pyetje dhe më bllokon. Pyes veten nëse do të jem siç duhet, nëse të tjerët do të më konsiderojnë ashtu siç bëjnë me menaxherët meshkuj. Nëse kjo dekolte nuk është shumë e dukshme, nëse buzëkuqi i kuq që nxjerr në pah buzët e shëndosha nuk është i pavend.
Mendoj për këtë dhe e rimendoj derisa të përcaktoj çdo herë vendimet e mia përfundimtare. Gjithashtu sepse atëherë, kur ai zë i vogël nuk shkon me të, ndihem gabim dhe shpesh edhe në siklet. Dhe pastaj mendoj se ndoshta ajo ka të drejtë, ose ndoshta nuk do të jem kurrë e lirë si ato vajza të reja.
Sepse më kanë mësuar të sillem mirë, të mos e ngre zërin shumë, të jem gjithmonë e sjellshme para burrave, të mos shaj, të mos flas për seks. Jo për të nxjerrë në pah format, por për t’i fshehur ato, sidomos në vendin e punës. Më mësuan se në një moment një grua, për t’u konsideruar si e tillë, duhet të kompletohet me burrin dhe fëmijët, përndryshe është një moment që ajo konsiderohet e çuditshme, ndryshe, e gabuar.
Dhe mund të vazhdoj të plotësoj pafundësisht këtë listë të gjërave që duhet dhe nuk mund të bëj për të siguruar një vend në shoqëri, sepse e kam mësuar përmendësh dhe nuk mjafton të them se modelet e së shkuarës kanë ndryshuar për t’i shkundur përgjithmonë. Në vend të kësaj, ato, të rejat e sotme, kanë të gjithë fuqinë për të ndërtuar rregulla të reja sipas imazhit dhe ngjashmërisë së tyre. Dhe ato janë frymëzimi im më i madh.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
