Anyika Onuora fitoi medalje olimpike, botërore, evropiane dhe të Commonwealth në sprint dhe stafetë gjatë 12 viteve duke konkurruar për Britaninë e Madhe dhe Anglinë. Por, pas buzëqeshjeve të saj fituese fshihej një udhëtim i mbushur me trazira të tmerrshme fizike dhe mendore. Në autobiografinë e saj të sapobotuar, “Gara ime e fshehur”, Anyika tregon gjithçka..
Që në moshë të re, më mësuan se jeta nuk ishte e drejtë. Për vite me radhë prindërit e mi ishin trajtuar me racizëm. Sakrificat e tyre përfundimisht më dhanë platformën dhe mundësitë për të vrapuar në pistat më të mëdha të atletikës në botë. Por, si atlete britanike kam përjetuar gjëra që më ndjekin ditën dhe natën. Sado të përpiqem, nuk do të mund t’i kaloj kurrë demonët në mendjen time. Jam sulmuar brutalisht seksualisht, kam përjetuar abuzime të shpeshta racore dhe kam tentuar dy herë vetëvrasje. Gjithçka duke konkurruar për vendin tim.
Zhvillova tmerre dhe përjetova pagjumësi. Përfundimisht, makina jonë u sulmua me zjarr dhe u dogj plotësisht në një sulm me zjarr. Më në fund, u transferuam në Wavertree ku fitova një reputacion për pastrimin e sendeve të argjendta në ditën vjetore të sportit të shkollës. Miku im më bindi të shkoja së bashku me të në Liverpool Harriers dhe në pistë, kuptova se isha e fortë, e lirë dhe, ndonjëherë, e pandalshme. Do të vazhdoja të fitoja medalje evropiane, botërore dhe olimpike. Kam vizituar një mori mjekësh të ndryshëm. Një ditë, na erdhi një zëvendësues. Ashtu siç isha, plotësisht e relaksuar, ai u zhvendos në ijen time, vendosi dorën e tij direkt në vaginë time. E ndjeja burrërinë e tij përmes pantallonave dhe u ndjeva plotësisht e dhunuar, por e pafuqishme. Vetëm shumë më vonë, një mik më tha, në mënyrë të paqartë, se isha sulmuar seksualisht. Kur je e re dhe e mbushur me ëndrra, je më e pambrojtur.
Vite më pas, konkurroja jashtë vendit dhe u gjenda në një ashensor hoteli me një sportist që njihja. Më vonë do ta shihja përsëri sportistin në banketin pas garës. Ai pinte shumë dhe më kërkonte shpesh të kërceja. Çdo herë me mirësjellje thosha “jo”. Më në fund, i thashë se do të merrja autobusin për në shtëpi. Ai më kapi belin fort dhe më tha se do të humbisja një natë të mahnitshme. I hoqa duart, i thashë lamtumirë dhe shkova të hipja në autobus.
Vendosa të shkoja në shtrat. Papritur, pashë orën time, ishte 3 e mëngjesit. Dëgjova dikë që përpiqej të më hapte derën. Doreza e derës fillimisht trokiti lehtë, më pas befas ajo u tund në mënyrë agresive. Në pak sekonda, ajo u hap me forcë. E ndjeva se kush ishte. Nuk u tremba. U mërzita seriozisht. Ai më tha se nuk do të largohej derisa ta pranoja se më pëlqente. Unë refuzova dhe në një pjesë të sekondës, ai më kapi në mënyrë agresive. Papritur u tremba. Ai m’i kishte mbërthyer krahët me gjunjë dhe kyçet e mia sipër kokës. Më hoqi të brendshmet. U mpiva plotësisht, duke qarë në mënyrë të pakontrolluar. Trupi më ngërthehej. Ndërsa ishte gati të përfundonte aktin, ai lëshoi gjurin e tij, i cili po mbërthente këmbën time të djathtë. E godita me shqelma sa munda dhe me gjunj e godita në organet e tij gjenitale. Ai bërtiti dhe u rrokullis. I bërtita të dilte jashtë. Unë kurrë nuk i kam thënë askujt në atletikën britanike për sulmet ose racizmin që kam duruar. Kam kaluar shumë net duke pyetur veten pse jo.
Përgjigja është se kurrë nuk kam ndjerë se ka pasur dikë që do të kuptojë se çfarë kam kaluar. Shumica dërrmuese e stafit mbështetës ishin të bardhë dhe asnjë nuk kishte përjetuar diskriminim racor.
Përgatiti K.I / Burimi www.mirror.co.uk
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
