Kjo histori tregon për një vajzë të vogël që zbuloi dritën e saj të brendshme duke parë një yll që shkëlqente. Rrëfej se vajza e vogël jam unë dhe historia është frymëzuar nga ajo që ma tregoi nëna ime, me durim dhe dashuri, sa herë që ishte e nevojshme. Do t’i jem gjithmonë mirënjohëse asaj që më mësoi të kem guximin të ndjek yllin tim dhe të vlerësoj dritën time të brendshme.
“Kur ke një dritë të brendshme, mund ta shohësh atë nga jashtë.”
-Anaïs Nin
Vajza e vogël që zbuloi dritën e saj të brendshme
Na ishte njëherë një vajzë e vogël me sy të mëdhenj blu dhe flokë të errët që i pëlqente të luante me shoqet e saj. Loja e tij e preferuar ishte fshehja , shumicën e kohës ai kërkonte. Kur i duhej të fshihej, ajo zgjidhte një vend për t’u fshehur aty pranë, sepse lodhej kur i duhej të vraponte distanca të gjata. Por asaj nuk i interesonte “humbja”. Miqtë e saj zakonisht gjenin vende fshehjeje shumë origjinale: midis pemëve, pas makinave të parkuara, disa madje shkëmbenin xhaketa duke u përpjekur t’i mashtronin të tjerët… të gjitha këto gjëra të vogla e bënin të qeshte dhe të shijonte lojën.
Derisa një ditë mbërriti një vajzë e vogël e re e cila vazhdonte ta ngacmonte sepse po humbiste, madje e ftonte të kërkonte një vend të fshehur larg . Vajza e vogël filloi të ndihej e trishtuar, por vazhdoi të luante gjithsesi.
Përfundimisht, duke pasur parasysh këmbënguljen e vazhdueshme të të sapoardhurit, ajo pranoi të fshihej në park, larg vendit ku mund të shpëtonte veten. Atë herë ajo nuk humbi, por arriti në vijën e finishit aq e lodhur sa iu desh të ndalonte së luajturi dhe të shkonte në shtëpi .
Ndërsa ecte për në shtëpi, ai u trishtua gjithnjë e më shumë dhe filloi të qante. Kur ajo kaloi pragun e shtëpisë, shumë më herët se zakonisht, nëna e saj shkoi tek ajo dhe e pyeti: – Pse po qan, vajza ime e vogël? – Vajza e vogël i shpjegoi nënës së saj se çfarë kishte ndodhur me të sapoardhurin dhe lojën . Ajo nuk mund të ndalonte së qari dhe së përsërituri se ishte ndryshe nga fëmijët e tjerë dhe se ndihej e vetmuar.
Ylli më i ndritshëm
Nëna e saj e mori për dore dhe, pa thënë asgjë, e çoi në ballkonin e shtëpisë së tyre të vogël. Përpara tyre shkëlqente një yll, ishte ylli më i ndritshëm në të gjithë qiellin. Por ajo dukej sikur ishte vetëm, asnjë yll tjetër nuk shihej përreth saj. Nëna nxori një shami të bardhë nga xhepi dhe ia thau lotët e së bijës. Ai i kapi fort dhe butësisht mjekrën vajzës së vogël, duke i ngritur kokën, ndërsa tregonte nga ai yll.
-E sheh atë yll? – e pyeti nëna të bijën me një buzëqeshje.
-Po, është shumë e bukur dhe shkëlqen shumë.- u përgjigj vajza e vogël me shumë kuriozitet.
-Ai yll je ti. – tha nëna me bindje.
-Por mami, a është shumë i vetmuar ai yll?-
-Nuk është vetëm, thjesht po shkëlqen aq fort sa nuk mund t’i shohësh yjet e tjerë. Por edhe nëse nuk mund t’i shohim, ata janë aty.-
-A kam vërtet kaq shumë dritë? – pyeti vajza e vogël, duke fshirë lotët që ende i rridhnin nga sytë dhe duke filluar të buzëqeshte.
-Ke aq shumë prej saj sa disa njerëz frikësohen. Por të tjerët do të të duan pikërisht për dritën tënde. Mos ndalo kurrë së qeni vetvetja, vajza ime. Ti vlen shumë.- Ti vlen shumë.
-Faleminderit mami. Të dua.- Vajza e vogël e puthi nënën e saj dhe e përqafoi fort.
Mbaj mend dritën
Që nga ajo ditë, sa herë që ishte e trishtuar , nëna e saj e shoqëronte në ballkon në mënyrë që të shihte yllin dhe të kujtonte dritën e tij. Pak nga pak, vajza e vogël u rrit. Dhe ajo filloi të shkonte vetëm në ballkon për të kërkuar yllin e saj. Me kalimin e kohës, i mjaftoi të shikonte qiellin, kudo që të ishte, për të gjetur gjithmonë yllin që i kujtonte dritën e saj. Ajo vajzë e vogël tani është një grua, dhe falë kësaj historie ajo nuk do ta harrojë kurrë që ylli i saj vazhdon të shkëlqejë në qiell për ta udhëhequr përgjatë rrugës së saj.
Historitë na japin mësime të dobishme që mund t’i kujtojmë lehtësisht për t’u përballur me vështirësitë dhe për të shijuar më shumë atë që na ofron fati ose atë që fitojmë me forcën tonë. Kjo histori na kujton se duhet një moment i errët për të parë dritën.
Yjet gjithmonë i kanë udhëhequr njerëzit kur ndihen të humbur, duke vizatuar harta në qiell. Shkëlqimi i tyre na kujton sa të vegjël dhe të parëndësishëm jemi, por në të njëjtën kohë edhe madhështinë tonë . Të parit e yjeve që shkëlqejnë më fort ndërsa errësira bie na bën të kuptojmë se njerëzit mund të shkëlqejnë me dritën e tyre.
Në këtë histori, vajza e vogël, me ndihmën e nënës së saj, e sheh dritën e saj të brendshme të reflektuar në shkëlqimin e jashtëm të një ylli dhe kupton se mendimet e të tjerëve nuk duhet të ndërhyjnë në mënyrën tonë të të qenit dhe të shijimit të jetës.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
