Kanë kaluar vite që ti, vogëlushja ime, me gjithë forcën që kishe në trupin tënd të vockël, je ngjitur pas gjoksit tim. Ti pushoje së qari vetëm kur të mbajta fort në krahë. Dhe në ato momente isha e bindur se asgjë dhe askush nuk do të na ndante kurrë. Në fakt, ky besim më ka shoqëruar gjithmonë gjatë fazave të rritjes tënde. Që nga momenti kur the për herë të parë fjalën mami e deri kur hodhe hapat e parë, duke vrapuar drejt meje. Sepse e dija që isha bërë pika juaj e referencës.
Kështu që duke u rritur ne zbuluam botën së bashku. I shihje gjërat për herë të parë, i prekje me ato duar të vogla që bëheshin gjithnjë e më të mëdha, me ata sy plot shpresë për të ardhmen. Po mësoja të shikoja të njëjtat gjëra që tashmë i dija ndryshe dhe më pëlqeu, sepse gjithçka që bëra me ty ishte e bukur.
Por duke u rritur, fëmija im, ti kuptove se nuk isha vetëm nëna që kishe idhulluar aq shumë, ndoshta duke bërë gabimin tënd të vetëm, atë që mendon se isha perfekte. Sepse e sheh, bija ime, nuk kam qenë kurrë perfekte. Ashtu siç nuk kam qenë kurrë thjesht një nënë, por mbi të gjitha jam dhe një grua. Një qenie njerëzore që ka të drejtë të bëjë gabime.
Kështu që e bëra. Kam bërë gabimet e mia në jetë. Bëra zgjedhje që në sytë e tu dukeshin të gabuara, si p.sh. lënia e burrit që mendoja se e doja dhe të cilin nuk pushova kurrë së dashuruari: babain tënd. Dhe pikërisht në atë moment ideja e familjes perfekte që kishe ndërtuar në mendjen tënde, ndoshta edhe për shkakun tim, u copëtua në një mijë copa.
Ndjeje tokën të dridhej nën këmbë, derisa u ça. Dhe e kuptoj që e vetmja mënyrë për të ecur përpara ishte gjetja e një fajtori. U përpoqa të të shpjegoj se zemërimi nuk do të të bënte të ndiheshe më mirë, por ti nuk doje të ndiheshe mirë dhe nise të kërkoje atë xhelatin, derisa e gjete tek unë.
Dhe ndoshta është e vërtetë që është edhe faji im, që mund të kisha bërë më shumë. Se mund të kisha bërë më mirë. Por shih, fëmija im, tani që je rritur do të përplasesh me ato probleme të vogla që do të bëhen gjithnjë e më të mëdha. Atëherë do të kuptosh se për të qenë një grua duhet guxim, për çdo zgjedhje duhet guxim.
Ndoshta edhe ju së shpejti do të kuptoni se të jesh nënë nuk do të thotë të heqësh dorë nga ëndrrat dhe pasioni, nuk do të thotë të heqësh dorë nga jeta jote. Ka vetëm një gjë nga e cila nuk mund të heq dorë kurrë dhe është lidhja jonë. Sepse dashuria që ndjej për ty është e pamasë dhe nuk do të heq dorë kurrë nga kjo.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
