Kemi zakonin e keq që të mos i japim peshë kohës që na kushtojnë të tjerët. Një bisedë, një përqafim, një buzëqeshje, një “si jeni?”, një “Po e bëj sepse e di që ju pëlqen”, apo thjesht një gjest shoqërues. Ka një mijë gjëra të përditshme të bëra nga njerëzit përreth nesh që ne nuk i vlerësojmë.
Sekondat, minutat dhe orët e dedikuara për ne nuk duhet domosdoshmërisht të vijnë nga familja, miqtë apo partneri ynë; Edhe koha e të huajve është e rëndësishme. Për shembull, ndonjëherë falë tyre mund ta nisim ditën me buzëqeshje sepse “mirëmëngjesi” i tyre është plot gëzim dhe na jep shtytjen që na nevojitet. Madhështia e njerëzve qëndron në detajet e vogla që prodhojnë efekte të mëdha dhe dashuri të madhe.
I vlerësoj sekondat e dëgjimit, mbështetjes dhe konsideratës që të tjerët më kushtojnë sepse më ofrojnë një pjesë të jetës së tyre. Ata e dinë se të ndash kohën e tyre do të thotë të japësh jetë.
Vlera e kohës
Historia thotë se një udhëtar, teksa po kalonte shkretëtirën, takoi një arab që po mendonte duke u ulur nën një palmë së bashku me devetë e tij, të ngarkuar me sende. Udhëtari supozoi se ato ishin mallra me vlerë dhe se arab do të shiste bizhuteri, parfume dhe qilima në një qytet aty pranë. Meqë prej shumë kohësh nuk fliste me askënd, iu afrua tregtarit të menduar dhe i tha:
“Përshëndetje për ty mik, dukesh i shqetësuar. A mund t’ju ndihmoj?
“Ha!” – u përgjigj tregtari – ” Jam i pikëlluar sepse sapo kam humbur xhevahirin më të çmuar nga të gjithë”.
“Epo, me siguri humbja e një xhevahiri nuk është një problem i madh për ju. Devetë tuaja mbajnë një sasi të madhe të saj, sigurisht që nuk do të jetë e vështirë për ju ta zëvendësoni atë.”
“Të zëvendësohet?” – bërtiti tregtari. – Do të doja të ishte kaq e thjeshtë! Ti e shpërfill vlerën e humbjes sime …”
“Çfarë xhevahiri ke humbur?” – pyeti udhëtari.
“Një xhevahir i ndryshëm nga të gjithë të tjerët që nuk mund të riprodhohet kurrë. Ishte gdhendur nga një fragment guri jete dhe ishte punuar në punishten e kohës. Ornamenti ishte i përbërë nga 24 diamante, secili prej tyre i rrethuar nga 60 më të vegjël. Është e pamundur të krijosh një xhevahir të ri me karakteristika të tilla.”
“Sigurisht, duhet të ketë qenë e mrekullueshme” – tha udhëtari. – “Por nëse fiton shumë para, nuk mund të bësh një tjetër të tillë?”
” Xhevahiri i humbur ishte një ditë… Dhe një ditë e humbur nuk kthehet kurrë .”
Pasi të lexoni këtë histori, reflektoni: çfarë përfaqëson një ditë për ju? Çfarë do të thotë koha juaj për ju? Mjafton një minutë për të lënë gjurmë të pashlyeshme në zemrën e tjetrit, për të zgjedhur atë që dëshironi të bëni dhe për të shijuar momentin. E rëndësishme është të jesh i vetëdijshëm për momentin e tanishëm dhe ta jetosh atë me njerëzit që dëshiron në mënyrën që të pëlqen më shumë, duke ditur gjithashtu të vlerësosh përkushtimin e të tjerëve për ty.
Nëse humbisni para, gjithmonë mund t’i ktheni ato; koha e humbur, megjithatë, nuk kthehet më. Mos e humbni kohën duke u ankuar se nuk dini si ta shfrytëzoni sa më shumë. Që tani e tutje, shijoni dhe vlerësojeni si një nga pasuritë më të çmuara që keni.
Koha nuk kërkohet, ajo zgjidhet
Ka njerëz të paaftë për të vënë re përpjekjen e të tjerëve kur ua lehtësojnë ditën, kur ngjyrosin ditët e tyre gri ose kur thjesht duan të jenë pjesë e shoqërisë së tyre. Këta besojnë se koha që të tjerët u kushtojnë është një detyrim, por në vend të kësaj është një zgjedhje. Ka nga ata që as nuk e marrin parasysh kohën e të tjerëve, nga ata që e vlerësojnë si një thesar, nga ata që e kërkojnë si të ishte e drejtë e tyre.
Secili prej nesh është i lirë t’i kushtojë kohën e tij kujtdo që do në mënyrën që duam. Të mos harrojmë se minutat, orët dhe sekondat janë fragmente të jetës sonë dhe askush nuk ka fuqi t’i menaxhojë ato.
Përkushtimi i kohës ndaj dikujt tjetër përkthehet në “më intereson”, “të dua”, “të mbështes”, “Më pëlqen shoqëria jote” dhe e gjithë kjo nuk ka çmim dhe as nuk mund të matet me të mira materiale. Sepse të përkushtosh kohë do të thotë të përkushtosh jetën tënde.
Për këtë arsye, ne nuk duhet të kërkojmë një pjesë të kohës së tyre nga të tjerët dhe as ta lusim atë nga ata që mendojnë vetëm për veten e tyre. Koha nuk mund të blihet, këmbehet apo shitet. Kalimi i kohës me të tjerët është një zgjedhje që vjen nga brenda nesh dhe që na lejon të lidhemi emocionalisht me njerëzit e tjerë.
Kujdesem për njerëzit që më kushtojnë kohën e tyre, sepse më ofrojnë “të dua” dhe “më intereson” të fshehura, por plot ndjenja.
Koha është dhurata më e madhe që ekziston
Vlerëso ata që të shkruajnë, ata që flasin me ty, ata që të dëgjojnë, ata që të bëjnë një nder, ata që të shoqërojnë ose ata që të kujtojnë sepse të duan, sepse u pëlqen ta bëjnë këtë, sepse ndihen si duke e bërë atë. Njerëzit që ju kushtojnë kohën e tyre e dinë se është gjëja më e madhe që mund t’ju ofrojnë dhe se të dini se si të jepni kohën tuaj do të thotë të flisni gjuhën e zemrës. Falënderojini, sepse përveç kohës ju japin edhe mundësinë të krijoni kujtime që do t’ju zgjojnë nesër ndjenja gëzimi, nostalgjie dhe konsiderate.
Dhurata më e mirë që mund t’u bëjmë njerëzve që na kushtojnë kohën e tyre është ta vlerësojmë atë dhe t’u ofrojmë atyre një pjesë tonën.
Nëse i përktheni në gjuhë afektive momentet që të tjerët zgjedhin të kalojnë me ju, do të kuptoni se ka shumë më tepër “të dua” dhe “më intereson për ty” nga sa keni menduar. Vlerëso, pra, me entuziazëm çdo sekondë të dedikuar nga të tjerët, sepse ata po të bëjnë dhuratën më të madhe që ekziston: një pjesë të jetës së tyre.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
