Ashtu si ushqimi dhe gjumi, dashuria është thelbësore për zhvillimin e një fëmije që në vitet e para të jetës së tij. Nëse një fëmijë ndihet i padashur nga prindërit e tij ose në ndonjë rast brenda kontekstit të tij familjar, ai mund të zhvillojë një marrëdhënie të gabuar me dashurinë në jetën e tij të rritur dhe, në përgjithësi, ai mund të bëhet i paaftë të menaxhojë marrëdhëniet e dashurisë në një mënyrë të shëndetshme.
Çfarë lloj të rriturish bëhen fëmijët, të cilët kur ishin të vegjël nuk morën dashurinë e nevojshme?
Fatkeqësisht, pasojat e mungesës së dashurisë në fëmijëri janë shumë shpesh para syve tanë, por, në shumicën e rasteve, ne nuk e kuptojmë origjinën e tyre ose mekanizmat që i kanë shkaktuar ato. Për këtë arsye, njerëzit që përjetuan mungesën e dashurisë e gjejnë veten të rritur të irrituar dhe keqkuptuar.
Mungesa e dashurisë dhe të rriturit të pasigurt
Dashuria familjare është e nevojshme që fëmija të zhvillojë vetëbesimiin dhe një aftësi të mirë për të reaguar pa frikë ndaj stresit dhe në të njëjtën kohë pa zhvilluar një agresion të pakontrolluar. Për më tepër, një fëmijë që ka pasur mbështetjen dhe dashurinë për familjen do të ketë një performancë më të mirë akademike dhe do të jetë në gjendje të menaxhojë më mirë angazhimet e punës si i rritur.
Sa për marrëdhëniet ndërnjerëzore dhe veçanërisht marrëdhëniet e dashurisë, një fëmijë që ka pasur një marrëdhënie të shëndetshme me familjen e tij, do të udhëhiqet të japë besim tek njerëzit nga të cilët rrethohet, duke arritur të krijojë marrëdhënie të ekuilibruara dhe të shëndetshme edhe në sferën sentimentale.
Përkundrazi, njerëzit që vuanin nga mungesa e dashurisë gjatë fëmijërisë së tyre do të zhvillojnë sjellje tipike që do bëjnë shumicën e marrëdhënieve të tyre toksike dhe natyrisht, do t’i bëjnë ata të ndjehen vazhdimisht të pakënaqur.
Frika dhe mosbesimi
Njerëzit që kanë vuajtur prej vitesh nga mungesa e dashurisë, zhvillojnë frikëra të mëdha në çdo fushë të jetës së tyre, pasi ata mendojnë se nuk kanë një bazë të fortë mbi të cilën mund të ndërtojnë të ardhmen e tyre dhe nga e cila të fillojnë “bizneset” e një jetë si të rritur.
Frika më e përhapur në mesin e njerëzve që kanë vuajtur nga mungesa e dashurisë është, natyrisht, frika e tradhtisë dhe frika nga braktisja. Kjo do të thotë që ata nuk mund të besojnë tek njerëzit që takojnë në rrugën e tyre dhe janë më të prirur të besojnë se, herët a vonë, njerëzit që pretendojnë të jenë miq do t’i tradhtojnë ose dëmtojnë ata në njëfarë mënyre. Ata janë të bindur për këtë sepse besojnë se kur nuk i deshën prindërit e tyre, askush në botë nuk do t’i dojë ata.
Xhelozia dhe obsesioni
Pasoja e drejtpërdrejtë e mungesës së besimit është xhelozia dhe një obsesion me kontrollin që manifestohet në shumë fusha të jetës së tyre. Njerëzit që kanë vuajtur mungesën e dashurisë do të jenë partnerë shumë xhelozë dhe fjalë për fjalë të gatshëm të bëjnë gjithçka për të mbajtur personin që duan. Siç mund të kuptohet, një sjellje e tillë krijon efekt krejt të kundërt: në vend që të merren me partnerë obsesivë dhe hiper kontrollues, njerëzit emocionalisht të shëndetshëm preferojnë të largohen për të rifituar lirinë e tyre.
Iluzioni dhe mashtrimi
Meqenëse ata jetuan një fëmijëri (dhe ndoshta adoleshencën) duke ëndërruar të marrin dashuri të pakushtëzuar, njerëzit që kanë vuajtur mungesën e dashurisë kanë tendencë të idealizojnë dashurinë romantike. Ata e ëndërrojnë atë si absolute dhe të përsosur, ata i atribuojnë asaj aftësitë e kursimit: dashuria e vërtetë do t’i “shpëtojë” ata nga situata e trishtimit, ankthit dhe panikut të vazhdueshëm emocional, në të cilin kanë jetuar gjithmonë.
Sigurisht që kjo nuk ndodh kurrë, sepse dashuria e përsosur ose e idealizuar ekziston vetëm në përralla dhe nuk ka asnjë princ simpatik të gatshëm të na shpëtojë, ashtu siç nuk ka asnjë princeshë “perfekte në çdo aspekt”, e cila do të jetë në gjendje të na dojë dhe të kujdeset për ne përgjithmonë.
Si t’i mbijetoni mungesës së dashurisë në fëmijëri?
Siç ndodh shpesh, e vetmja mënyrë që njerëzit e rritur t’u shpëtojnë kurtheve të tyre emocionale është të fillojnë të kujdesen për fëmijën e tyre të brendshëm. Idealja do të ishte që një i rritur, pasi të kuptonte se cilat mekanizma emocionalë e “dëmtuan” atë si fëmijë, të ishte në gjendje ta shëronte veten duke u shndërruar në prindin që do të dëshironte të kishte.
Sigurisht që kjo është diçka e lehtë për tu thënë dhe e vështirë për tu bërë: kur kuptoni se keni sjellje të krijuara nga mungesa e dashurisë me në fëmijëri, duhet të vlerësoni mundësinë e fillimit të një rruge terapeutike me një profesionist i cili është në gjendje për të dhënë udhëzime të sakta për menaxhimin e këtyre problemeve të sjelljes.
Si përfundim edhe nëse do ishim të prirur të thoshim se i gjithë faji është është i prindërve që nuk na kanë dashur aq sa duhet, duhet të kihet parasysh se në shumicën e rasteve prindërit bëjnë çmos, por shpesh, kjo nuk është e mjaftueshme.
Falja e prindërve dhe ideja se para së gjithash ata janë njerëz, me të gjitha forcat dhe pasiguritë e tyre, është një hap shumë i rëndësishëm për të kapërcyer dhimbjen dhe pakënaqësinë që mund të sjellim drejt figurave tona prindërore.
Burimi / https://www.chedonna.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
