Zemërimi i fshehur shpesh lind nga zhgënjimet, traumat e papërpunuara dhe ngjarjet e paparashikuara të pafat që shpërndahen në jetën e një individi. E gjithë kjo, nëse nuk menaxhohet siç duhet, i jep subjektit një humor të keq dhe një dekurajim që përfundon duke u somatizuar.
Zemërimi i fshehur, i heshtur dhe i gëlltitur me forcë, mund të kushtëzojë personalitetin tonë. Zhgënjimet e përjetuara, dështimet, dëmet e pësuara dhe të pamenaxhuara, ëndrrat e thyera dhe çdo rënie në rrugën e jetës lënë një shenjë tek ne që shpesh shndërrohet në zemërim. Dështimi për të menaxhuar këto realitete të brendshme sjell me vete një shqetësim të vazhdueshëm.
Zemërimi është një nga emocionet më pak të njohura nga një pjesë e madhe e popullsisë. Shpesh shoqërohet me ato shpërthime në të cilat shfaqet ana e errët e qenies njerëzore dhe ku përfundojmë duke thënë ose bërë gjëra për të cilat më vonë pendohemi. Epo, aspekti më domethënës në lidhje me këtë është se në shumicën e rasteve zemërimi nuk shfaqet, nuk manifestohet, por përkundrazi fshihet dhe fshihet nën sipërfaqe. Ky emocion sjell me vete edhe një problem sasior; domethënë, sa më shumë grumbullohet, aq më shumë gjeneron shqetësim psikologjik. Zemërimi i fshehur nuk përkthehet në një fytyrë të zemëruar vazhdimisht ose në dikë që endet duke shtyrë, bërtitur ose duke reaguar në mënyrë të papërshtatshme. Ky emocion gjeneron ankth, lodhje, përkthehet në humor të keq, ankth dhe, në shumë raste, madje edhe në një çrregullim depresiv.
“Zemërimi është truproja e trishtimit.”
-Liza Palmer
Zemërimi i fshehur, një emocion i fshehur të cilit nuk i kushtojmë vëmendje
Mund të duket e habitshme, por qeniet njerëzore mund të jetojnë praktikisht të gjithë ekzistencën e tyre duke fshehur zemërimin. Për shembull, vuajtja e braktisjes ose abuzimit të një prindi në shumë raste mund të përfaqësojë rrënjën e një problemi të aftë për të formësuar personalitetin.
Zemërimi, në fund të fundit, nuk është gjë tjetër veçse kombinimi i emocioneve të ndryshme që formojnë një barrë të rëndë të mbajtur për më shumë ose më pak kohë. Ai përfshin trishtimin, një ndjenjë padrejtësie, ankth dhe shpesh edhe frikë. Frika se disa gjëra mund të rishfaqen dhe frika e të ndjerit përsëri të cenueshëm. E gjithë kjo, e katalizuar nga zemërimi, shndërrohet në një gjendje të keqe pa formë dhe të qëndrueshme që zë të gjithë hapësirën dhe në të njëjtën kohë e errëson atë.
Zemërim, tërbim, tërbim, zemërim, agresion, tension, humbje kontrolli… Këto janë termat e parë që ju vijnë në mendje kur mendoni për zemërimin. Lidhja e tij me këto terma nuk është e gabuar, por e vërteta është se një pjesë e mirë e njerëzve nuk reagojnë aspak kështu kur përjetojnë emocionin në fjalë.
Dr. Thomas Denson, i Universitetit të Miçiganit (SHBA), shpjegon në studimin e tij se ka mënyra të ndryshme për të ndjerë zemërimin. Ka nga ata që e shprehin atë dhe nga ata që e heshtin, duke e mbajtur brenda vetes në një mënyrë të fshehur. Këta të fundit, të karakterizuar nga zemërimi i fshehur, kanë tendencë ta ushqejnë atë përmes të menduarit ruminativ. Dhe kjo përfundon duke pasur një ndikim negativ në sjellje dhe personalitet.
Cilat janë karakteristikat e zemërimit të fshehur?
Duke përjetuar disa zhgënjime në dashuri. Duke përjetuar tradhti nga një person i afërt ose anëtar i familjes. Duke mos arritur një qëllim të rëndësishëm për përmbushje personale. Të gjitha këto realitete janë ndër shembujt që shkaktojnë ndjenjën e zemërimit të fshehur që shumë njerëz përjetojnë.
Le të shohim se cilat janë shenjat më të zakonshme:
Mosbesim i përgjithshëm dhe një vështirësi e dukshme në besimin ndaj të tjerëve.
Sjellje dhe reagime sarkastike, cinike, shpesh të pavlera.
Ndryshime të vazhdueshme të humorit.
Tendencë për të shtyrë punët. Përmbushja e detyrave të tyre është jashtëzakonisht e vështirë për ta.
Irritueshmëri.
Vështirësi në shijimin e momenteve të kohës së lirë.
Pagjumësi, ankthe, zgjime të vazhdueshme.
Skasje fizike dhe mendore.
Lodhje dhe rraskapitje e gruas së lodhur.
Si mund të menaxhohet zemërimi?
Librat ose artikujt mbi menaxhimin e zemërimit shpesh e trajtojnë temën nga një qasje e pjesshme, veçanërisht kur bëhet fjalë për zemërimin e fshehur. Për të punuar me këtë emocion, nuk mjafton të praktikohen ushtrime relaksimi ose të gjesh një mjet shprehjeje. Këto teknika ndihmojnë, por nuk e zgjidhin problemin në rrënjë të tij. Qasja më e mirë është ajo që merr në konsideratë aspektet e mëposhtme:
Cenueshmëria
Për të menaxhuar zemërimin e fshehur, duhet të arrini në rrënjën e problemit dhe në shumicën e rasteve është ndjenja e cenueshmërisë. Kur ndiheni të zhvlerësuar, të tradhtuar, kur përjetoni padrejtësi, kur ndiheni të frustruar ose të zemëruar me diçka ose dikë, atëherë shfaqet zemërimi. Para së gjithash, pra, duhet të sqarojmë origjinën e tij.
Vetëvlerësimi
Hapi i dytë është të punoni me vetëvlerësimin. Nuk do të jetë gjithmonë e mundur të zgjidhen problemet që kanë shkaktuar zemërimin e fshehur. Prandaj do të jetë e nevojshme të punoni me veten.
Mendime më të dobishme
Zemërimi i fshehur ka një fuqi të madhe mbi mendimin ruminativ. Mendja jonë është gjithmonë e përqendruar në atë dhimbje specifike, në atë zhgënjim, në atë fakt nga e kaluara. Kjo qasje shpesh e turbullon gjykimin dhe çon në një konsumim ekstrem psikologjik. Prandaj, është e nevojshme një punë e kujdesshme, e dobishme dhe e shëndetshme mbi dialogun e brendshëm.
Puna për integrimin e zemërimit të fshehur pa e ushqyer atë
Zemërimi është një zjarr që ushqen mendimet tona ditë pas dite. Ne e intensifikojmë atë me palëvizshmëri, me shtyrje dhe me një mendje gjithmonë të përqendruar në fakte nga e kaluara. Nëse duam vërtet të integrojmë dhe shërojmë zemërimin e fshehur, duhet të heqim dorë nga pesha që na ankoron në të kaluarën dhe të lejojmë veten të ecim përpara ndërsa shërojmë plagët.
Kjo mund të arrihet duke vendosur qëllime të ardhshme, duke inkurajuar ndryshimin, duke u përfshirë në fusha në të cilat ndihemi kompetentë dhe në të cilat mund të krijojmë njohje të reja pozitive. Ndonjëherë është e nevojshme të fillojmë nga e para në çdo kuptim për të lënë pas ato barrë që nuk na lejuan të merrnim frymë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
