Pse është kaq e vështirë të mbash një marrëdhënie sot? Pse hasim kaq shpesh dështime në dashuri, pavarësisht përpjekjeve tona të shumta? Pse njerëzit befas bëhen të paaftë për të mbajtur një marrëdhënie të mirë në çift? A kemi harruar të duam? Ose më keq. A kemi harruar se çfarë është dashuria?
- Nuk jemi gati
Nuk jemi gati të bëjmë sakrifica, të bëjmë kompromis, të duam pa kushte. Ne nuk jemi gati të investojmë gjithçka që është e nevojshme që një marrëdhënie të funksionojë. Ne dëshirojmë që gjithçka të jetë e lehtë. Ne heqim dorë shpejt. Në pengesën e parë, gjithçka shembet. Ne nuk lejojmë që dashuria jonë të rritet, ne largohemi para kohe.
- Nuk është dashuria ajo që kërkojmë
Por vetëm pasioni dhe emocioni. Ne duam që dikush të na bëjë shoqëri, por jo dikë që na kupton thellë. Kalojmë kohë bashkë, por nuk krijojmë kujtime. Ne nuk duam një partner për jetën, por thjesht dikë që na lejon të ndihemi të gjallë në të tashmen, në atë moment. Kur pasioni shuhet, ne zbulojmë se nuk jemi gati për asnjë realitet. Ne nuk e shohim bukurinë e asaj që është e parashikueshme: jemi të verbuar nga emocionet e aventurës.
- Jemi zhytur në gjithçka që është e parëndësishme
Në jetën e egër të qytetit që nuk lë vend për dashuri. Nuk kemi kohë për të dashuruar. Ne nuk kemi durim për të menaxhuar një marrëdhënie. Ne jemi të përkushtuar për të realizuar ambiciet tona nga të cilat dashuria është e përjashtuar. Marrëdhëniet nuk janë gjë tjetër veçse gurë hapash.
- Kërkojmë kënaqësi të menjëhershme
Në çdo gjë që bëjmë, në publikimet tona online, në zgjedhjet tona të karrierës dhe me njerëzit me të cilët biem në dashuri. Nga një marrëdhënie, ne kërkojmë pjekurinë që vjen me kohën, lidhjet emocionale që duhen vite për t’u ndërtuar dhe një ndjenjë përkatësie, por mezi e njohim njëri-tjetrin. Duket se asgjë nuk e meriton kohën dhe durimin tonë, madje as dashuria.
- Ne preferojmë të kalojmë një orë me njëqind njerëz të ndryshëm
Në vend që të kaloni një ditë të tërë vetëm me njërin prej tyre. Na pëlqen të kemi zgjedhje. Ne jemi qenie sociale. Preferojmë të takojmë njerëz sesa t’i njohim ata. Ne jemi të pangopur. Ne i duam të gjitha. Ne çiftohemi në shenjën më të vogël të tërheqjes dhe ndahemi sapo gjejmë dikë më tërheqës. Ne nuk duam të shohim se çfarë tjetër ka në atë person të veçantë. Ne duam që ai të jetë i përsosur. Ne shoqërohemi me shumë njerëz, por kurrë nuk u japim atyre një shans të vërtetë. Ata të gjithë na zhgënjejnë.
- Teknologjia na ka afruar
Aq shumë sa nuk mund të marrim frymë. Prania fizike është zëvendësuar nga mesazhet me tekst, mesazhet zanore, fotot e çastit dhe video-telefonatat. Tani nuk kemi më nevojë të kalojmë kohë bashkë. Ne kemi shumë komunikim me njëri-tjetrin dhe përfundojmë duke mos pasur asgjë për t’i thënë njëri-tjetrit.
- Ne jemi një brez “endacak”
Ne nuk mund të qëndrojmë në një vend për një kohë të gjatë. Rutina na mbyt. Ne nuk mund ta imagjinojmë të gjithë jetën tonë vetëm me një person. Ne e përçmojmë qëndrueshmërinë dhe përkatësinë, sikur të ishin të këqijat e shekullit. Ne na pëlqen ta mendojmë veten si “të ndryshëm” nga të tjerët. Na pëlqen të mendojmë se nuk jemi në përputhje me normat shoqërore.
- Ne jemi një brez që e përkufizon veten si “seksualisht të lirë”
Ne bëjmë dallimin midis seksit dhe dashurisë, ose të paktën besojmë se e bëjmë. Seksi është i lehtë, besnikëria është më pak e lehtë dhe nuk ekziston më. Ne nuk përfundojmë në shtrat së bashku sepse e duam atë person të veçantë, por sepse duam të ndihemi mirë. Ne kemi nevojë për atë plotësi të përkohshme. Seksi jashtë çiftit nuk është më një tabu.
- Ne jemi brezi pragmatik
Kjo funksionon vetëm me logjikë. Ne nuk dimë më si të bëjmë marrëzi të vogla. Në këtë kuptim dashuritë në distancë janë jetëshkurtër, kërkojnë imagjinatë, shpresë, surpriza, çmenduri të vogla për t’u parë edhe një herë.
- Ne jemi një brez i tmerrshëm
Pavarësisht idesë për të patur një marrëdhënie serioze ne tmerrohemi nga ideja e lëndimit dhe zemrës së thyer. Nuk i hapemi askujt dhe as vendosim të duam pa kushte. Ne fshihemi pas mureve të larta që kemi ngritur. Ne kërkojmë dashurinë, por ikim sapo ajo shfaqet. Nuk dimë më si ta menaxhojmë. Ne nuk duam të jemi të pambrojtur. Ne nuk duam t’ia zbulojmë askujt shpirtin tonë. Ne jemi vazhdimisht në vëzhgim.
- Ne nuk e dimë më vlerën e një marrëdhënieje
Ne i lëmë njerëzit e mrekullueshëm të dalin nga jeta jonë pa u përpjekur t’i ndalojmë ata. Ne nuk e dimë më shenjtërinë e dashurisë. Nuk ka asgjë që nuk kemi mundur të bëjmë në këtë botë, por dështojmë gjithmonë në dashuri, në një nga instinktet më elementare të njeriut.
Burimi / https://giornodopogiorno.org/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
