Në vitin 1984, kënga e famshme e Marco Ferradinit bëri jehonë në radiot në të gjithë Italinë. Një teoremë, në emër dhe në fakt, që dukej se shpjegonte në mënyrë të përsosur kuptimin e dashurisë, ose më mirë shembullin e përsosur të funksionimit të marrëdhënieve sentimentale midis burrave dhe grave.
Dhe me atë “Merre një grua dhe sillu keq me të” jam marrë në pjesën më të madhe të jetës sime. Shpejt zbulova se sa të vërteta të hidhura tha ai, atë që më pas u bë një frazë e përhershme, deri në pikën sa të besoja, për një kohë të gjatë, se ajo këngë ishte kthyer në një udhërrëfyes për mashtruesit e zemrave në dëm të dashamirëve të përjetshëm të dashurisë. Duhej një këngë për të kuptuar se si funksionon bota, si punojmë ne.
Ne femrat e kemi këtë prirje të pashpjegueshme dhe të pashëndetshme për t’iu afruar djemve të këqij, vetëm për t’u ankuar për ta. Dhe ne e dimë që nuk duhet ta bëjmë, por e bëjmë dhe më pas përfundojmë duke qarë një mijë netë se pse. Megjithatë ne ishim ata që, deri vonë, kishim zgjedhur të pajtoheshim me djallin për të jetuar dashurinë fou.
Por amor fou nuk ishte, prandaj këtu duhet të fajësojmë karikaturat e Disney-t që na kanë mashtruar se fundi i lumtur mund të ekzistojë edhe në jetën reale. Pastaj, ndërsa u rritëm, mësuam se ndoshta duhej ndryshuar diçka e vogël në qëndrimin tonë. Ndonjëherë ne mezi bënim përpjekje për të ndryshuar, herë të tjera filluam një revolucion të vërtetë, por tashmë ne e njohim dashurinë dhe marrëdhëniet, ato nuk janë diçka që ne mund t’i kontrollojmë.
E sigurt është se duke parë përreth nesh dhe duke parë se në vend të kësaj ka gra që thyejnë zemrat e tyre, duke i mbajtur gjithmonë zemrat e tyre të paprekura, pothuajse ndjehet një majë zilie. A mund të themi se teorema e Marco Ferradinit është zbatuar e përmbysur? A mund të ndodhë që duke i trajtuar keq burrat, ne mund të na duan dhe respektojnë si kurrë më parë?
Intuitivisht mund të thuhet se është kështu, sidomos po të kemi parasysh atë thënien popullore që thotë se në dashuri fiton kush ikën. Na thanë edhe të tjerët, ata që kanë më shumë eksperienca se ne dhe e kanë konfirmuar historitë moderne të dashurisë, filmat dhe romanet romantike. E kemi parë edhe neve kur kërkuesit më të zjarrtë ishin djemtë dhe burrat që nuk i donim, ndërsa ata që kishim synuar nuk meritonin as një vështrim. Më shumë se një mit i rremë, pra, ai i “Kush dashurohet më pak, aq më shumë dashuri të jep” duket pothuajse një e vërtetë.
Ka shumë arsye për të thënë të vërtetën. Të qenit të pakapshëm dhe jo shumë të pranishëm i bën njerëzit misterioz dhe nuk është rastësi që ata magjepsin më shumë se të tjerët. Edhe gjysmë-zhdukjet mund të ndihmojnë në ndezjen e atij zjarri flakërues që digjet nga brenda, asaj mungese që duket se na merr frymën kur gjithçka që duam është të jetojmë me tjetrin.
Me pak fjalë, ikja për t’u ndjekur mund të funksionojë, veçanërisht në fazën e miqësisë dhe në lojën e joshjes. Por deri në çfarë mase ia vlen kjo taktikë? E vërteta është se trajtimi i asaj që është ndjenja më e pastër dhe më autentike e botës si një strategji nuk duket vërtet si një ide e mrekullueshme, veçanërisht nëse ndjenjat e njerëzve janë në rrezik. Nëse po kërkojmë një marrëdhënie të pjekur dhe të ekuilibruar, nuk mund të pretendojmë se kjo bazohet në një çekuilibër dashurie dhe mizorie.
Ndonjëherë, ndoshta, thjesht duhet të presim për të gjetur një person të gatshëm të ecë me ne, pa luajtur lojëra dhe strategji, sepse dashuria e vërtetë nuk ka nevojë për këtë.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
