Arti i të qenit i rritur kërkon guxim, përkushtim dhe përgjegjësi me veten dhe me të tjerët. Të bëhesh një i rritur i shëndetshëm nuk është një detyrë e lehtë, veçanërisht duke marrë parasysh se si është krijuar shoqëria në të cilën rritemi.
Në varësi të mënyrës se si e kemi jetuar fëmijërinë dhe lidhjet me prindërit tanë, do të na duhen përpjekje të ndryshme në rrugën drejt pjekurisë sonë fizike dhe emocionale. Moshat tona fiziologjike dhe sociale nuk korrespondojnë gjithmonë, dhe pse pikërisht ato janë jashtë sinkronizimit? Pse shpesh e kemi kaq të vështirë të rritemi?
Marrja e përgjegjësive që nuk ishin tonat kur ishim të vegjël dhe duke u ndjerë sikur situata nuk u zgjidh ashtu siç do të dëshironim, mund të shkaktojë plagë të thella në vetëvlerësimin tonë dhe ndjenjën tonë të mjaftueshmërisë. Kjo është një barrë që mund të pengojë rritjen emocionale të çdo fëmije dhe ta bëjë të qenit i rritur një proces sfidues.
Pse ndonjëherë rezistojmë të bëhemi të rritur?
Pse disa njerëz kanë kaq shumë vështirësi të maturohen? Ka shumë motive për të qëndruar në një gjendje të rinisë së përjetshme (e njohur si “Sindroma e Peter Pan ”). Si fillim, shoqëria na bën presion që të mbetemi gjithmonë të përsosur, të bukur dhe me një shpirt të ri.
Së dyti, plagët emocionale nga fëmijëria jonë ndonjëherë na bëjnë të tërheqim me vete çështje të papërfunduara dhe të pazgjidhura dhe më pas duhet të përballemi me një fëmijë të plagosur që reziston të bëhet i rritur. Thellë-thellë ai është ende i varur nga një pjesë e fëmijërisë së tij ose të paktën përpiqet të dalë prej saj pa pësuar plagë të thella. Nëse këto çështje janë ende të pazgjidhura, ata do të ngrenë kokën e tyre të shëmtuar në jetën tonë të përditshme. Mendimi ynë është se nëse mbetemi si foshnje, atëherë është më e lehtë të shmangim përgjegjësitë dhe të ndihemi rehat në territorin tonë të njohur, në vend që të përpiqemi të eksplorojmë zona të panjohura.
Cilat janë karakteristikat e një të rrituri që nuk mund të rritet?
Një i rritur që i reziston rritjes në përgjithësi do të ketë shumë karakteristika të ndryshme. Ato kryesore janë:
Ai ka nevoja të paplotësuara të fëmijërisë, të cilat vazhdimisht përpiqet t’i kompensojë në të tashmen.
Ai ndihet fajtor për gjërat që bën, thotë dhe ndjen, dhe këto herë i tregon nga jashtë e herë i mban brenda. Ai ka vështirësi të diferencohet nga prindërit ose partnerët e tij.
Ai i ekzagjeron nevojat e tij
Ai ka nevojë për stimuj të vazhdueshëm në jetën e tij dhe mund të jetë ose shumë i varur nga të tjerët, ose shumë i pavarur (edhe pse pas kësaj pavarësie qëndron nevoja për t’u parë dhe njohur).
Ai shtyp emocionet e tij
Ai pret shumë nga njerëzit e tjerë dhe, megjithëse mund të japë gjithashtu shumë, ai zakonisht pret diçka në këmbim.
Brenda tij ai pëson plagë braktisjeje dhe refuzimi që i ka jetuar në fëmijërinë e tij.
Faji e bën të vështirë të bëhesh i rritur
Guximi për të qenë të rritur
Arti për t’u bërë një i rritur i shëndetshëm nuk nënkupton vetëm marrjen e roleve të ndryshme në jetë (në punën tonë, marrëdhëniet dhe jetën familjare), por shkon shumë më tej se kaq. Kjo ndodh kur ne bëjmë një hap drejt së panjohurës, duke fituar një identitet që është i ndryshëm nga ai i prindërve tanë – duke lënë mënjanë pritshmëritë tona dhe duke filluar të bëjmë gjëra për veten tonë.
Nëse e vlerësojmë veten dhe e pranojmë veten ashtu siç jemi, atëherë përvojat tona në jetë do të na çojnë natyrshëm në moshën madhore. Ajo që na lë të lirë për të jetuar jetën tonë është vetëdija dhe pranimi i rrethanave me të cilat përballemi në jetën tonë.
Prandaj, disa çelësa për t’u bërë një i rritur autonom janë: ndaloni të silleni si viktima, shmangni ankimet gjatë gjithë kohës dhe lini të kaluarën pas. Vetëm duke qenë të guximshëm dhe duke bërë një hap drejt së panjohurës mund të fillojmë të qeverisim jetën tonë.
Përgatiti K.M / Burimi Exploringyourmind
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
