Ndjenja e vetmisë na tremb. Në të vërtetë, të qenit vetëm është bërë sinonim i humbjes dhe depresionit. Vetmia ka tendencë të shoqërohet me një konotacion thjesht negativ: “Unë jam vetëm, prandaj më mungon diçka”, diçka që për disa mund të lidhet me mungesën e miqësive ose për të tjerët me një partner.
Frika për të mos pasur guxim dhe shkathtësi të mjaftueshme, për të mos qenë në gjendje të jetojmë vetëm, pa u ndjerë të braktisur dhe të humbur, na shtyn, veçanërisht ne femrat, të bashkohemi me një person tjetër. Disa martesa të nxituara, disa bashkëjetesa të parakohshme burojnë pikërisht nga kjo dëshirë për të shmangur rrezikun e një ekzistence pa afërsi dhe komoditetin e një pranie të vazhdueshme në krah; e rëndësishme është të mos e gjeni veten vetëm.
Krijimi i marrëdhënieve të bazuara në nevojat tona, si frika e përballjes me vetminë, do të ushqejë vetë ndjenjën e vetmisë. Në fakt, nëse i besojmë tjetrit aftësinë për të na bërë të ndihemi të plotë dhe për çfarëdo arsye kjo marrëdhënie duhet të ndërpritet, rezultati do të jetë se do të gjendemi në një zbrazëti edhe më të madhe. Problemi fillon kur njerëzit me të cilët komunikojmë çdo ditë, njerëzit që duhet të jenë emocionalisht pranë nesh, na bëjnë të ndihemi vetëm. Nëse nuk e kuptojmë menjëherë këtë vetmi në shoqëri ose thjesht nuk dimë si t’i japim fund kësaj situate, do të na pushtojë një zbrazëti e madhe dhe do të pësojmë plagë emocionale që janë të vështira për t’u shëruar.
A keni ndjerë ndonjëherë një ndjenjë të çuditshme vetmie edhe kur partneri juaj është pranë jush?
Ne priremi të mendojmë se pasi të kemi gjetur një partner ose pas fëmijës së parë, nuk do të ndihemi më vetëm. Fatkeqësisht, nuk është gjithmonë kështu. Lloji i marrëdhënies që krijojmë dhe konfliktet që lindin me kalimin e kohës mund të na bëjnë të ndihemi të vetmuar dhe të keqkuptuar edhe kur jemi të shoqëruar. Vitet e para të jetës bashkëshortore janë të mrekullueshme; një sërë përpjekjesh romantike nga të dy për të “përfunduar njëri-tjetrin”. Kur jemi bashkë, duket se mesazhi që i shprehim njëri-tjetrit është “Unë dhe ti bashkë, nuk kemi nevojë për askënd tjetër. E dashur, bota mund të shkojë në ferr, unë të kam ty dhe ti më ke mua.”
Por qëndrimi i çiftit të ri duket se është një disfatë pasi ata tentojnë të izolohen në një botë të tyren. Në vend që të jenë vetëm veçmas, tani janë “vetëm bashkë”. Ngadalë gjërat fillojnë të ndryshojnë, siç ndodh në të gjitha marrëdhëniet njerëzore. Pasi luftojnë për të formuar një identitet të bashkuar, befas çifti lufton sërish për individualitetin.
Ku kanë përfunduar “Unë” dhe “Ti” në “Ne” të bashkimit tuaj? Filloni të mendoni dhe t’i thoni njëri-tjetrit “Nuk më jepni kohë të mjaftueshme” dhe “Nuk më jepni hapësirë të mjaftueshme” dhe pyesni veten se kush e ka fajin që keni arritur deri në këtë pikë. Por faji qëndron vetëm tek ai ideal që tenton ta quajë “romantizëm” atë që është varësi reciproke. Në fakt, gjithsecili ka nevojë për hapësirën e tij dhe për ta pushtuar të gjithë duhet të piqen dhe të bëhen të rritur emocionalisht.
Shenjat se jemi vetëm, edhe nëse jemi në shoqëri
Fatkeqësisht, ne kemi lënë të kalojnë vite përpara se të trajtojmë problemin. Deri atëherë, ekuilibri ynë emocional do të jetë përkeqësuar. Lajmi i mirë është se është e mundur të parandaloni që situata të përkeqësohet thjesht duke njohur shenjat se jemi vetëm, edhe nëse kemi dikë pranë:
- Ai/ajo që duhet t’ju motivojë në projektet dhe idetë tuaja të reja, ju dekurajon dhe krijon pengesa.
- Ai/ajo që duhet t’ju mbështesë në momente të vështira ju fajëson për atë që ka ndodhur.
- Ai/ajo që duhet të ndajë interesat tuaja, ju kritikon vazhdimisht dhe nuk merr parasysh shijet dhe nevojat tuaja.
- Ai/ajo që duhet të jetë pranë jush nuk ju kushton kohë cilësore, ndaj nuk ndiheni të kuptuar apo të dashur.
- Ai/ajo që duhet t’ju ndihmojë të rriteni dhe të përmirësoheni, ju bën të ndiheni inferior.
- Nëse ai/ajo mund të na sjellë akoma diçka, ata do ta bëjnë dhe nëse jo, një lamtumirë është falënderimi më i mirë që mund t’i ofrojmë vetes.
“Rruga drejt lirisë emocionale ndërtohet duke u nisur nga gurët që lëmë pas; domethënë nga ndjenjat dhe njerëzit toksikë nga të cilët shpëtojmë “
Çfarë ndodh nëse refuzojmë të pranojmë se jemi vetëm, edhe nëse kemi dikë pranë
Mund të bëhet një përvojë shumë negative që do të hapë plagë të thella emocionale. Në këto raste priret të shfaqet edhe një ndjenjë e thellë faji. Në fakt, shpesh problemi është se kjo lloj vetmie përjetohet si një refuzim. Kështu, ngadalë, rrezikojmë të ndihemi gjithnjë e më të papërshtatshëm dhe të padenjë për dashuri; për pasojë edhe vetëvlerësimi ynë shkatërrohet. Me kalimin e kohës, mund të fillojë depresioni, duke na zhytur në një gjendje apatie dhe duke na bërë të humbasim gëzimin e të jetuarit.
Ti nuk vlen aq shumë dhe unë nuk vlej aq pak
Ndonjëherë bëjmë gjithçka për të tërhequr vëmendjen e të tjerëve, duke rrezikuar të bëhemi një kukull në duart e tyre. Në këtë pikë, disponimi dhe vetëvlerësimi ynë do të varet nga vëmendja, lavdërimi ose kritika e të tjerëve; do të ndihemi sikur jemi në një slitë emocionale që do të përfundojë duke na shkaktuar çekuilibrime të mëdha. Ne nuk mund të përballojmë të paguajmë një çmim kaq të lartë. Nuk bëhet fjalë për të nënçmuar të tjerët, por për të vlerësuar më shumë veten dhe për t’i bërë të rëndësishme nevojat dhe ankthet tona emocionale. Kjo do të jetë shtylla themelore që do të mbajë marrëdhënie të forta dhe të shëndetshme, ndërsa indiferenca do t’i shkatërrojë ato.
Pse është kaq e vështirë të ndahesh?
Në realitet, të ndihemi të vetmuar pavarësisht nga prania e të tjerëve mund të na konsumojë pak nga pak. Të kesh guximin ta pranosh dhe të largohesh nga ky kontekst është mënyra më e mirë për të filluar të jetosh një jetë më të plotë dhe emocionalisht të shëndetshme. Është një situatë më e përhapur nga sa mund të imagjinohet. Dhe bëhet jashtëzakonisht e ndërlikuar kur nuk bëjmë asgjë për të reaguar. Ndonjëherë është e nevojshme të kapni shenjat e mungesës së partnerit. Ndoshta është fizikisht i pranishëm, por me kokë e shpirt është diku tjetër. Të jetosh pranë një personi egoist mund të na bëjë të harrojmë veten, por pse është kaq e vështirë të ndahemi?
- Asgjë nuk është bardh e zi
Në marrëdhëniet ndërpersonale, asgjë nuk është e zezë apo e bardhë. Kjo do të thotë se ndoshta ai person që na bën të ndihemi vetëm sot, në një moment tjetër ishte një burim gëzimi, mbështetjeje dhe kënaqësie. Ato kujtime na mbajnë të lidhur me të kaluarën, duke shmangur problemet e së tashmes.
- Frika e largimit nga zona e rehatisë
Edhe nëse jemi të vetëdijshëm se nuk po kalojmë momentin më të mirë, mund të jemi mësuar me këtë situatë dhe të kemi gjetur një ekuilibër brenda gjendjes së keqe dhe kemi frikë se vendimi ynë do t’i përkeqësojë gjërat. Zakonet dhe rutinat janë faktorë shumë të fuqishëm që na mbajnë të lidhur me situatat që na dëmtojnë.
- Refuzimi i “falimentimit”
Në shumë raste, kur vendosim t’i japim tjetrit një shans të dytë, të tretë ose të katërt, ne në fakt po ia japim vetes. Disa njerëz besojnë se divorci është dështim dhe ngurrojnë ta pranojnë atë, duke u përpjekur të rindezin një marrëdhënie që tashmë ka vdekur.
Të shijosh shoqërinë time është një dhuratë e jashtëzakonshme
Braktisja e një marrëdhënieje në të cilën ndihemi të vetmuar, një marrëdhënie që në vend që të plotësojë nevojat tona, krijon probleme dhe mangësi, është një akt dashurie për veten! Në këtë pikë nuk është e nevojshme që të kërkoni një person tjetër për të mbushur boshllëkun. Në vend të kësaj, ne duhet të mësojmë të jemi rehat me veten, të shijojmë shoqërinë tonë dhe të bëjmë gjërat që na pëlqejnë. Është një çështje që ta supozojmë këtë si një fazë rritjeje dhe zbulimi, për të pranuar veten dhe për të mbyllur plagët që na la ajo marrëdhënie.
Dashuria duhet të tregohet në mënyrë të ekuilibruar, ajo është baza që forcon çdo marrëdhënie
Tërheqja dhe lypja për dashuri jo të sinqertë nuk është e shëndetshme, qoftë në afat të shkurtër apo afatgjatë. Ndoshta disa demonstrime mund të na zbusin, por është mirë që ekuilibri të kalibrohet dhe të shikojmë me lupë arsyet që na bëjnë të mbesim të ankoruar në këtë marrëdhënie. Nuk është mirë që ne të japim pa marrë. Për këtë arsye, ne duhet të kuptojmë se ta rrethosh veten me dikë mund të nënkuptojë të largohesh nga rruga jote. Ndoshta po lëmë peng vite të jetës pa biletë vajtje-ardhje dhe nuk mund ta përballojmë kurrë.
Vlera që i japim asaj që bëjmë dhe asaj që jemi shpesh e ndot veten: ne e trajtojmë veten keq; ne i gjykojmë gabimet tona me më shumë arrogancë dhe ashpërsi sesa me të tjerët. Mbytemi me ankesa të vazhdueshme, jo aq ndaj të tjerëve sesa ndaj vetvetes.
Burimi / https://psicoadvisor.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
