Ky fenomen në rritje tregon se pranimi i promovimeve në role drejtuese dhe menaxheriale në kompani nuk është më një vendim i qartë. Punëtorët kanë prioritet shëndetin e tyre mendor mbi dëshirën për pushtet.
Punonjësit po rezistojnë gjithnjë e më shumë ndaj idesë për të ndjekur arritjet – të paracaktuara dhe të imponuara – për hir të arritjes së tyre. Ata nuk tërhiqen më nga arritja e qëllimeve ose statuseve të caktuara nëse nuk janë në përputhje me vlerat dhe aspiratat e tyre të vërteta. Ata preferojnë t’i përmbahen ambicjeve të qeta. Dhe tani ata vlerësojnë punët që u lejojnë të gjejnë një ekuilibër midis punës dhe jetës së tyre personale, të ruajnë qetësinë mendore dhe të kontrollojnë kohën dhe energjinë e tyre. Pikërisht në këtë kontekst shfaqet një lloj ambicie e dalluar nga autenticiteti, introversioni dhe modestia.
“Ambicia e qetë”, një mënyrë tjetër për të përparuar
Ambicia e qetë është një fenomen në rritje që pasqyron një ndryshim paradigme në mënyrën se si zgjedhim të punojmë dhe jetojmë sot. I referohet tendencës për të hequr dorë nga ngjitja në kompani ose marrja e roleve drejtuese. Në vend të kësaj, ata i japin përparësi shëndetit të tyre fizik dhe mendor. Edhe pse kjo lloj ambicie është më pak e dukshme, ajo nuk është pa vlerë dhe pa ndikim. Termi u përmend për herë të parë në një artikull të Fortune. Disa kohë më vonë, kompania Visier filloi një studim për të mësuar nga dora e parë se çfarë ndjejnë dhe mendojnë punonjësit për të avancuar në karrierën e tyre. Rezultatet? Vetëm 9% e të intervistuarve aspirojnë të marrin përsipër menaxhimin dhe 4% duan të jenë një ekzekutiv i nivelit të lartë.
Edhe pse nuk është ekskluzive për ta, ky fenomen është më i zakonshëm tek të rinjtë, të cilët zakonisht janë më të gatshëm të devijojnë nga pritshmëritë e vendosura sociale. Përveç kësaj, ata e kuptojnë se suksesi dhe përparimi mund të arrihen në mënyra të ndryshme, dhe jo vetëm nëpërmjet ngjitjes tradicionale në hierarkinë e korporatës.
Pse të rinjtë nuk duan të avancojnë?
Nuk është se të rinjtë nuk kanë ambicie. Përkundrazi, ndjenja e tyre e arritjes shkon përtej arritjes së pozitave të autoritetit. Pra, refuzimi për të përparuar nuk pasqyron gjithmonë mungesë ambicie, por më tepër një preferencë për forma alternative të suksesit dhe përmbushjes. Pa dashur të përgjithësojmë, është e rëndësishme të pranohet se ka ende punonjës, përfshirë të rinjtë, të cilët vlerësojnë dhe synojnë të ngjitin shkallët në organizatat e tyre. Pavarësisht kësaj, ne shqyrtojmë disa arsye për ata që zgjedhin të kundërtën.
1.Ata besojnë se kjo do të thotë më shumë stres, diçka që duan të shmangin
Për gjeneratën Z, shëndeti mendor është një prioritet. Që në moshë të re, ata përjetuan efektet psikologjike dhe emocionale të bumit teknologjik. Sot preferojnë të shmangin sa më shumë situatat stresuese. Prandaj, nëse një ngritje në detyrë do të thotë të përballesh me një mbingarkesë pune, të marrësh përgjegjësi mbi punonjësit e tjerë apo edhe departamente të tëra dhe të jesh i disponueshëm në çdo kohë pa kompensim të konsiderueshëm rroge, të rinjtë nuk do të pranojnë promovime pa e menduar mirë, pasi është një mënyrë shpëtimi. nga stresi i punës.
2.Ata ndjekin perspektivën e tyre të suksesit
Edhe pse suksesi është diçka personale, sot e dimë si kurrë më parë që është i ndryshëm për çdo person. Për shembull, për dikë mund të nënkuptojë shkëputje nga puna në orën 17:00 dhe të mos mendojë për të deri të nesërmen, ndërsa për një tjetër do të thotë të ndihet i pasionuar pas profesionit të tij ose të marrë një rol koordinues. Çështja është se punëtorët po ripërcaktojnë nocionin e suksesit. Në këtë mënyrë, ata bëhen të interesuar të përpiqen për atë që ka vërtet rëndësi për ta, në vend që të ndjekin atë që tradicionalisht konsiderohej e vlefshme ose mbizotëruese.
3.Ata kanë prioritet ekuilibrin mes jetës së tyre profesionale dhe asaj personale
Në hulumtimin që përmendëm pak më parë, 63% e të anketuarve e konsiderojnë balancën punë-jetë si një kërkesë të panegociueshme nga e cila nuk janë të gatshëm të heqin dorë. Balanca punë-jetë ka fituar terren prej vitesh dhe përfaqëson një nga arsyet kryesore për spikatjen e ambicies së qetë. Duket se gjithnjë e më pak punonjës janë të gatshëm të sakrifikojnë kohën e lirë, qoftë edhe për tituj prestigjioz.
4.Ata nuk u besojnë hierarkive tradicionale
Në një botë gjithnjë në ndryshim të punës, disa punëtorë mund të mos besojnë ose të refuzojnë strukturat konvencionale hierarkike për mospërputhje me vlerat e tyre. Këto ndjekin një model piramidal, ku fuqia përqendrohet në majë dhe zbret në nivele. Në vend të kësaj, ata mund të jenë të prirur të punojnë në mjedise më bashkëpunuese dhe horizontale, ku vendimmarrja është më gjithëpërfshirëse dhe fleksibël. Në të njëjtën kohë, shumë zgjedhin të punojnë në mënyrë të pavarur për të pasur autonomi dhe liri më të madhe, pasi nuk duhet të presin njohjen e jashtme për t’u rritur profesionalisht.
5.Ndihen të paaftë për të udhëhequr një ekip
Një arsye tjetër që disa të rinj mund të shmangin ngritjen e gradave është sepse u mungon besimi në aftësitë e tyre drejtuese. Ata janë të shqetësuar për të marrë më shumë përgjegjësi dhe nuk janë të përgatitur për ta bërë atë në mënyrë efikase. Në disa raste, ky problem i vetëvlerësimit mund t’i bëjë ata të preferojnë të qëndrojnë në role më pak të spikatura. Përballë këtyre rrethanave, lidershipi introvert shfaqet si një alternativë interesante dhe e zbatueshme. Ndryshe nga qasja më autoritare dhe ekstroverte, kjo fokusohet në aspekte të tilla si ndjeshmëria, dëgjimi aktiv dhe përfshirja.
Sfida për kompanitë që përballen me ambicie të qeta
Siç tregon hulumtimi i Visier, aspiratat e njerëzve përfshijnë kalimin e kohës me familjen dhe miqtë, ruajtjen e shëndetit dhe udhëtimin. Në këtë skenar, a janë kompanitë në disavantazh kur përballen me ambicie të qeta? Nuk mund të anashkalohet fakti se mungesa e interesit për postet drejtuese përbën një sfidë të konsiderueshme për botën e biznesit. Kjo mund të rezultojë në mungesë të kandidatëve të gatshëm për të marrë role autoriteti, të cilat janë kritike në vendimmarrjen dhe drejtimin strategjik të kompanisë.
Duke marrë parasysh stimujt që nxisin punonjësit, është thelbësore që organizatat të zbatojnë masa specifike për të mbajtur talentin dhe për të inkurajuar avancimin në hierarkinë e korporatës, për shembull:
Ofroni opsione fleksibël pune.
Rishikoni kompensimin financiar.
Siguroni një program përfitimesh konkurruese.
Promovoni një kulturë bashkëpunimi dhe rritjeje.
Paraqisni mundësi për trajnim dhe mbështetje në aftësitë drejtuese.
Bëhet fjalë për të kuptuarit dhe adresimin e nevojave dhe dëshirave të punonjësve, në mënyrë që të përafrohen përfitimet e kompanisë me këto aspekte.
Rritja nuk është lart, është brenda
Për një kohë të gjatë, është promovuar ideja se suksesi është i lidhur drejtpërdrejt me akumulimin e fuqisë dhe prestigjit. Megjithatë, kjo qasje klasike mund të anashkalojë elementët përkatës të mirëqenies dhe përmbushjes personale, të tilla si origjinaliteti dhe ekuilibri.
Rritja e vërtetë është të dish se kush jemi, çfarë na bën të lumtur dhe si të bëjmë një ndryshim në botë. Kjo do të thotë se ndërsa përparimi ndonjëherë nënkupton arritjen e majës së shkallës së korporatës, nuk është rruga e vetme drejt suksesit.
Kjo perspektivë, përveç sfidave, u ofron kompanive mundësinë për të rimenduar praktikat e punës dhe për të rivlerësuar kulturën organizative. Me prirjen në zhvillim të ambicies së qetë, ata duhet të përshtaten me realitetin e ri dhe të adoptojnë qasje më fleksibël dhe të përqendruara tek individi.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
