Përgatiti Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Çfarë po bëni? Ju pyesin. “Mirë,” përgjigjeni ju, “Mirë!” Zbukuroni përgjigjen tuaj me një buzëqeshje dhe nxitoni të ulni shikimin. E dini se si t’i mashtroni ata, jeni mësuar me kalimin e kohës. Dhe ata që janë të qetë se gjithçka është në rregull, vazhdojnë bisedën. Jeni atje, i dëgjoni, flisni me ta, bashkoheni në shoqëri me një humor të lumtur dhe gjithçka duket normale.
Por brenda jush ka trazira. Mendimet kanë ngritur një valle të çmendur dhe zemra juaj është e mpirë nga frika. Ndiheni sikur mbani një granatë që dikush ka lëshuar dhe po përpiqeni të shmangni shpërthimin e saj. Ju e dini, jeni të sigurt tani, granata jeni ju!
Dhe nëse ju pyesin se çfarë keni, ju me të vërtetë nuk dini se çfarë të thoni. Sepse nuk është diçka e madhe, diçka e prekshme, diçka e bukur për t’u përshkruar. Vetëm të vogla. Shumë të vogla, të cilat u mblodhën ngadalë dhe u shembën mbi njëra-tjetrën. Dhe janë këto të voglat, kaq shumë orë, orë që ju mbytin.
Merrni frymë thellë dhe ngrini kokën. Jeni të fortë, do të keni sukses. A nuk është e drejtë? Vetëm se ndjeheni më të prekshëm dhe të frikësuar se kurrë më parë. Është si të jesh në një labirint dhe të përpiqesh të gjesh rrugën e duhur. Dhe sa herë që shihni pak dritë, ju vraponi për të arritur atje, të sigurt se këtë herë ju keni gjetur rrugën për të dalë. Por përsëri, ngecni në një qorrsokak. Ti bie, mallkon, lëndon, mërzitesh, zemërohesh, dëshpërohesh. Dhe pastaj ngrihesh me vështirësi, fshin lotët dhe fillon të kërkosh përsëri një rrugëdalje. Po kërkoni një rrymë drite, një dorë për t’ju mbajtur, një zë për t’ju siguruar.
Jeni të frikësuar. Dhe kjo frikë është armiku juaj më i keq, sepse ju thith si rëra në lëvizje dhe ju paralizon. Përkuleni në një qoshe, duke u strukur, sikur po përpiqeni të bëheni të padukshëm, të mos ju shohin në mënyrë që të mos ju pyesin. Bëheni spektator i jetës tuaj për një kohë dhe fshehurazi luftoni me demonët tuaj. Frika dhe pasiguria fitojnë betejën. Por lufta nuk ka mbaruar. E dini këtë, apo jo?
Mendoni për atë që kaluat. Të bukurat, të këqijat, të vështirat dhe vështirësitë. Të gjitha ato që menduat se nuk mund t’i duronit, por i duruat. Të gjitha ato që menduat se nuk do të kalojnë kurrë, por kaluan. Të gjitha ato që ju shënuan, ju formësuan, ju sollën këtu ku jeni tani. Dhe nëse ju mbushën me shenja dhe plagë, nuk ka rëndësi. Ata ju treguan një fuqi që as nuk e dinit që e kishit. Ju mësuan të luftoni. Ju mësuan të guxoni, të luftoni, të ngriheni kur bini dhe kurrë të mos hiqni dorë. Dhe më e rëndësishmja, ju mësuan të ëndërroni.
Prandaj ngrihu tani. Ti mundesh! Shkundni pluhurin dhe vazhdoni luftën. Në fund do të keni sukses, do ta shihni. Sepse jua kanë thënë dikur, ju kujtohet? “Mos kini frikë, unë jam këtu!” Dhe ju e ndjeni, është!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
