Ndjenja e trishtimit që kalon në të gjithë trupin tuaj është e natyrshme. Duke shqetësuar mendjen dhe duke luftuar për të dalë. Megjithatë, shumë prej nesh këmbëngulin të shtypin dhe fshehin atë që ndjejmë, në një ankth të kotë se ajo do të zhduket pa lënë gjurmë. Kjo e përkeqëson situatën dhe nuk na lejon të çlirohemi nga trishtimi, përkundrazi e lejon atë të zërë rrënjë në mendimet tona, me të cilat fillon të ushqehet.
Shoqëria na ka mësuar të veprojmë në një mënyrë ideale. Aq ideale sa mund ta konsiderojmë artificiale. Ne përpiqemi të lëvizim në fushën emocionale midis kufijve shumë të ngushtë. E qeshura, për shembull, është një shenjë e shkëlqyer e gëzimit, por mund të bëhet e bezdisshme dhe e padëshiruar kur merr nuanca të ashpra ose tregon pak përmbajtje, me qëllim ose për shkak të mungesës së vetëkontrollit.
Nëse ndodh me një emocion pozitiv, të gjitha ato negative, si të qash apo të jesh në depresion, thjesht shmangen. Ky frenim është arritur deri në atë pikë sa që as në ngrohtësinë e shtëpisë sonë, në vetminë më të plotë, nuk i lejojmë vetes t’i japim dorë të lirë asaj që na mundon . Kemi frikë se mos realizohet ajo mantra që na kanë përsëritur prindërit kur ishim të vegjël: përsërisni jashtë atë që bëjmë në shtëpi.
Trishtimi mund të shfaqet për arsye të ndryshme: një pushim nga puna, një ndarje romantike, një humbje e madhe parash apo edhe një sëmundje e papritur.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
