Dëshiroja që kjo të ishte një fazë dembelizmi dhe se vullneti do të ishte i mjaftueshëm për të ndryshuar gjithçka. Ajo që askush nuk e kuptoi ishte humbja e vetëbesimit, zhgënjimi që kam jetuar. Kam dëgjuar kaq shumë për depresionin, më kanë thënë kaq shumë.
Eh .. ata e quajtën atë “freski”, sikur të kuptonin se nuk kisha asgjë më të mirë për të bërë, ata më thanë të mos flisja përçart, të punoja më shumë, të studioja më shumë, të mos mendoja për të gjitha ato çmenduri . Ata qeshën dhe thanë se po e përdorja termin depresion për argëtim, për të ngjallur dhembshuri tek të tjerët. Disa, megjithatë, të mërzitur nga deklarata ime, më sugjeruan një psikiatër. Ajo që askush nuk e kuptoi, ishte frika që ndjeva, frika për të folur për dhimbjet e mia, pesha e ankthit që më mbajti zgjuar, pse kërkova strehim në gjumë: të harroja dhimbjen dhe të lija kohë të kalonte më shpejt.
Ishte lufta e përditshme për t’u përballur me “unin” tim dhe më pas të përpiqesha ta ribashkoja përsëri. Askush nuk e kuptoi se sa doja të dilja prej saj: ishte një burg. Isha e burgosur me frikë, dështim, dhimbje dhe ankth. Askush nuk e kuptoi se nuk shihja shpresë në asgjë dhe nuk kishte të bënte fare me antipati.
Ata nuk e kuptuan se forca që më tërhoqi në shtrat ishte shumë më e madhe se ajo që të nxit për të dalë dhe për të ecur para, për të parë dhe takuar njerëz. Unë nuk kam forcë për të folur, përshëndetur apo edhe vpër tu veshur. Pashë vetveten në pasqyrë, pizhamat e vjetra të grisura dhe flokët e pashtershëm… Nuk kishte rëndësi, lotët brenda meje ishin shumë më të mëdhenj.
Oh, sa dëshiroj që kjo të ishte “freski”, siç thoshin të tjerët, se ishte mërzitje. Askush nuk e kuptoi se kisha humbur vetëbesimin dhe kam jetuar zhgënjimin. Ata nuk e shohin luftën time të përditshme për të provuar dhe për të kthyer faqen. Por unë nuk mundesha, ndihesha shumë e pafuqishme përballë kaq shumë dhimbjeve. Sa herë kam qarë vetëm në banjë duke shpresuar se askush nuk do të më shohë, sa herë kam dashur të fle, por qëndroja zgjuar…
Mos mendoni se është mungesë besimi. Depresioni nuk ka të bëjë me mungesën e fesë. Depresioni ka të bëjë me konflikte, me situata që shpesh na hedhin në humnerë. Depresioni nuk është dobësi. Është sikur të jesh në valën që dëshiron të gëlltisë: përpiqesh të shpëtosh veten, me gjithë forcën tënde, por pas një kohe të lodhur…
Mos mendoni se vetëm sa të dilni nga kjo, mos mendoni se “do të jetë kaq e gjatë”. Njerëzit duan të dëgjohen dhe të kuptohen për shqetësimin e tyre, pasi nëse ata shprehin gjykimet e tyre të gabuara ata mund të jenë më të qetë. Askush nuk u ndal për të parë stuhinë tek unë. Askush nuk e kuptoi sa vështirë e kisha të qaja kur unë isha i rrethuar nga njerëz dhe e lodhur nga luftimi i atyre ndjenjave që më zunë, shumicën e kohës preferova të strehohesha në dhomën time.
Por për fat të mirë ka një rrugëdalje, ndihma e njerëzve të mirë, të cilët e dinë se çfarë është depresioni dhe si luftimi i tij mund të na ndihmojë seriozisht. Dhe mund të ktheheni tek buzëqeshja, duke parë orën pa u përshpejtuar, ju mund të shihni shpresën që vjen ngadalë dhe gëzimin që vjen në shtëpi.
Burimi / giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
