Kur ndërlidhemi me psikologjinë dhe gjithçka që lidhet me funksionimin mendor, është ende shumë e zakonshme të hasim një qasje simptomatike, madje dhe veçanërisht midis joprofesionistëve.
Në një bisedë mund të hasim njerëz që shprehin keqardhjen e tyre për shkak të një depresioni të pakuptimtë që thjesht nuk dëshiron ta kalojë, ose sulme paniku që u shfaqën papritur dhe pa arsye ose një varësi emocionale e një personi shumë të dobët për të vënë re ose për t’u çliruar. . . Ajo që i mungon kësaj qasjeje është vetëdija dhe funksionimi i mendjes sonë, pse dhe si e asaj që ndjejmë, ndjejmë ose mendojmë. Për t’iu qasur mendjes me një funksion njohës dhe jo korrigjues, është thelbësore të hapësh atë që quhet dialog i brendshëm me botën e brendshme të dikujt. Mund të them se mungesa apo mosfunksionimi i dialogut të brendshëm mund të kushtëzojë shumicën e psikopatologjive. Duke folur për dialogun e brendshëm, ne identifikojmë tashmë një dallim themelor midis botës së brendshme dhe asaj të jashtme, të kufizuar nga kufijtë, lëkurën psikike, e cila nga natyra duhet të ketë një konformacion gjysmë të përshkueshëm. Dhe këtu është pika e parë thelbësore për të lehtësuar një dialog të brendshëm: kufijtë / kontejneri.
Dialogu i brendshëm nuk është, pra, vetëm një “takim intelektual” që bëhet brenda vetes, por bëhet një përvojë e vërtetë eksploruese dhe njohëse e Vetes, në evolucion të vazhdueshëm. Për të na udhëhequr në botën e brendshme janë emocionet, të cilat veprojnë, si një orakull, si një zbulues i përmbajtjeve jo ende të vetëdijshme, por plot kuptim. Vetëdija për të pasur një botë të brendshme “mirëpritëse dhe gjithëpërfshirëse” nuk do të thotë të justifikosh çfarëdo që të bësh ose të veprosh çfarëdo që mund të ndjej, do të thotë që brenda meje, në mendjen time, mund të mirëpres çdo përvojë që ndjen nevojën për t’u shprehur, dhe bëje atë të flasë me pjesët e mia të tjera, ndonjëherë duke hyrë në konflikt, megjithatë pa shtypur apo penguar asgjë dhe duke përjetuar vazhdimisht shoqërinë e tij si një pjesë që kujdeset për veten.
Si mund të mungojë një dialog i brendshëm?
Mungesa dhe/ose shpërbërja e ndërgjegjësimit mbi ndjenjën, (Aleksitimia): Mund të ndjej rrahjen e shpejtë të zemrës, duke marrë frymë rëndë, por duke mos e njohur që po ndjej frikë; ose mund të them se ndihem keq, që vuaj, pa e ditur arsyen apo pa njohur emocionin bazë;
I ndjej emocionet, i njoh, por më vjen turp për to, sepse i gjykoj si shenjë dobësie.
Emocionet i ndjej, por ato i lënë mënjanë sepse duke menduar shumë për botën time të brendshme më bën të ndihem fajtor, sepse e konsideroj si shenjë egoizmi.
Unë jetoj një pjesë të mendjes sime, të emocioneve dhe impulseve të mia si potencialisht të rrezikshme, sepse nëse ndjej shumë emocione kam frikë të humbas veten dhe të çmendem (problematike me kontejnerin) ose sepse mendoj se ka një pjesë të keqe / demonike brenda mua.
Përgatiti K.I / Burimi ilsigarodifreud.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
