Dashuria është diçka e brendshme, e cila shkon përtej asaj që është, depërton nëpër pore, vjedh një vend në shpirtin tonë, pa bujë, mikro dhe makroskopikisht, por pa u parë.
Brendësia jonë varet nga veprimet, ndjenjat, të cilat na shkaktojnë, përtej syve tanë. Që në fillim na tërheq pamja, kombinimi dhe harmonia e tipareve, veprimet minimale, gjestet, buzëqeshja.
Bukuria magjeps sytë, vjedh fokusin, gjithçka në jetë. Bëhuni momente, objekte, vende ose njerëz. Por kur agjitacioni mbaron, vendoset heshtja, bukuria nuk mund ta mbajë veten pa një shtyllë tjetër, pa atë që ne nuk e shohim, por që është thelbësore.
Në fakt, me kalimin e kohës mbetet vetëm ajo që ka ndikuar në thellësinë e zemrës dhe shpirtit, në një mënyrë aq të fuqishme, unike dhe të veçantë, sa veshjet, mobiliet elegante, apo edhe ai liqeni i thellë blu nuk janë asgjë.
Ajo që është më e vlefshme në gjithë këtë është të jemi të sigurt për atë që ne po kërkojmë, si dhe atë që duam të shmangim në jetën tonë. Nëse jemi plotësisht të vetëdijshëm se nuk mund të jemi të kënaqur me marrjen e më pak se sa meritojmë, ne mund të sjellim një bagazh për ta ndarë dhe shtuar.
Ne rrallë do të sjellim në jetën tonë dikë që na përdor. Është e nevojshme të shihet përtej asaj që është para syve për të parë atë që tjetri ka për të na ofruar, atë që është e vërtetë, vullnetin për të qenë së bashku. Dashuria e vërtetë është reciproke, intensive, me shtylla të thella, përtej asaj që duket, ajo reziston dhe vazhdon. Ne jetojmë përgjithmonë në zemrat që janë prekur me përkushtim të madh dhe lumturi të sinqertë. Kështu mbetet dashuria dhe kështu bëhemi të përjetshëm.
Burimi / https://italiafeed.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
