Më 18 tetor 2000, çifti Brooke dhe Chris Martin u bënë me djem binjakë, Matthew dhe Christopher, pasi luftuan me vite të tëra infertiliteti. Duke qenë se shtatzënia e saj ishte një proces i mundimshëm, çifti e dinte se nuk do të kishin më fëmijë dhe kështu morën një vendim në lidhje me embrionet e tyre të mbetura.
Ata kishin mundësinë t’i zhduknin ato, t’ia dhuronin shkencës ose t’ia dhurojnë një çifti tjetër në nevojë.
“Ne kishim besim se ata do të kujdeseshin,” tha Chris. “Infertiliteti është një përpjekje emocionale dhe IVF është një proçes i mundimshëm. Ne e dinim se kushdo që do të merrte embrionet tona do t’i donte dhe do të kujdesej për ta, sepse ne kaluam të njëjtin proces. Ne e dimë se si është të duash një fëmijë”
Megjithëse ndiheshin të sigurt në vendimin e tyre, ata nuk pushuan së menduari për embrionet e tyre të dhuruara, duke pyetur veten se çfarë do të ndodhte me ta.
“Kam kaluar momente gjatë viteve, ku kam thënë: “Oh zot, e di, ndoshta duhet të përpiqemi t’i gjejmë ato”, tha Brooke.
Asnjëri prej tyre nuk mund të priste që ata do të dëgjonin për të njëjtat embrione mbi 20 vjet më vonë.
Kontakti i parë
Në janar të vitit 2021, Martinët morën një mesazh nga një i ri i quajtur Thomas Monroe, i cili gjeti disa rezultate interesante në një dhuratë nga babai i tij për ditëlindjen e 18-të.
Brooke dhe Chris gjetën Thomas në Facebook dhe u tronditën.
“Unë shpërtheva në lot”, tha Brooke. “Ai dukej si djemtë tanë. Unë thashë: “Ky është fëmija ynë – nuk ka dyshim.”
Një Detaj i Fshehur
Të tre filluan të flisnin, duke shkëmbyer email-e mbrapa dhe me radhë, kur Thomas ndau një informacion emocionues.
Ai nuk ishte djali i vetëm i lindur nga embrionet e tyre të dhuruara. Ai ishte një nga një grup trenjakësh, dy djem dhe një vajzë.
Thomas pranoi se ai priti pak para se t’u tregonte Martinëve për vëllezërit e motrat e tij, Peter dhe Lauren, sepse ai ishte i shqetësuar se ata do të “shkatërroheshin”.
“Fillova të dridhem, por në një mënyrë të mirë,” tha Brooke, “Unë pashë Chris dhe thashë: “Ne kemi një vajzë. Ne kemi një vajzë”.
Chris dhe Brooke shpejt filluan të flisnin me babain e Thomas, Trey, pasi mësuan se nëna e tij, Becky, së fundmi kishte vdekur nga një sëmundje e rëndë si ajo e kancerit.
“Ne donim t’i bënim të ditur Treit se nuk presim asgjë dhe donim të vendosnim kufijtë me të cilët ai ishte i kënaqur,” tha Brooke. Chris gjithashtu shtoi, “Doja që ai të dinte, ‘Dëgjo, nuk po kërkoj të jem babai i tyre, sepse ata kanë një baba'”.
Trey jo vetëm që ishte i kuptueshëm, por edhe i prekur nga emocionet e Martinëve për familjen e tij. Ai ishte më se i lumtur që ata të përfshiheshin në jetën e fëmijëve të tij.
Ata tani i referohen njëri-tjetrit si vëllezër e motra dhe bisedojnë shpesh, të dyja familjet rriten edhe më shumë.
Historia e Martins dhe Monroes është prekëse. Jo vetëm që Martinët morën vendimin bujar për të dhuruar embrionet e tyre, duke çuar në krijimin e një familjeje tjetër të mrekullueshme, por familjet u bashkuan në kohën e përsosur për t’i siguruar Trentit dhe fëmijëve të tij mbështetjen shtesë të nevojshme për të përballuar pikëllimin nga humbja e një të dashuri të tyre, siç ishte nëna.
Është larg nga ajo që dikush mund ta konsiderojë një familje tradicionale, por kjo është e bukur! Duke përqafuar momente si ky që janë kundër normës, duke mirëpritur një shtesë të papritur në botën tuaj, kjo është ajo që e bën jetën kaq unike dhe magjike. Jeta e këtyre fëmijëve dhe e prindërve të tyre është bekuar me më shumë dashuri, së cilës nuk duhet t’i mungojë kurrë.
Përgatiti K.M / Burimi Higerprespective
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
