Ndërsa koha fshin rrjedhën e saj të pandërprerë, fundi i një viti nuk është një fund përfundimtar, as një fillim i ri absolut. Është një moment reflektimi i thellë, një mundësi për të parë pas në ditët e shkuara, për të vlerësuar dhuratat që na kanë dhënë përvojat tona dhe për të ndërtuar mbi to një version më të mirë të vetes.
Çdo përvojë, çdo e qeshur, çdo lot që jetuam këtë vit është pjesë e koleksionit tonë, një mësim i vlefshëm që na formon. Ajo që donim, ajo që humbëm dhe ajo që ëndërruam u bënë gurët e themelit të mençurisë që mbartim. Nuk janë vetëm momentet që kanë përfunduar, por forca që na shtyjnë përpara.
Ky “përparim” nuk është gjithmonë i lehtë. Ai sjell me vete barrën e ndryshimit, frikën nga e panjohura, por edhe mundësinë e rilindjes. Çfarëdo që na la ky vit – gëzime, pikëllime, suksese apo sfida – gjithçka është këtu për të na mësuar diçka. Dhe me këtë “mësim” ecim përpara, pak më të fortë, pak më të mençur.
Pra, le t’i lëmë ditët në vazhdim të na gjejnë gati, plot shpresë dhe të hapur për të gjitha gjërat e bukura që mund të sjellë e nesërmja. Nuk kemi nevojë të kërkojmë fillimin magjik apo të kemi frikë nga fundi – është vazhdimësia ajo që ka rëndësi. Në këtë vazhdimësi qëndron rrugëtimi i vërtetë i jetës sonë.
Me besim te vetja dhe ndjeshmëri për ata që na rrethojnë, le të ecim në kapitullin e ri që shpaloset përpara nesh, duke përqafuar çdo mundësi për t’u bërë më të mirë, për të dashur më thellë, për të jetuar më autentikisht.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
