Shpirti i secilit prej nesh është një det i gjerë. Dhe nëse do të mund ta krahasoja vërtetë jetën me diçka, atëherë do të ishte deti. Kur është i qetë, herë-herë i qetë dhe nganjëherë i tërbuar. Dhe shpirti në çdo ngritje vale brenda nesh, si një magnet, shkon afër tij.
Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor, Gjykata e Rrethit Vlore, Terapiste EMDR 1
Dhe e sheh këtë blu të pafund sikur sytë e tu duan të shohin përtej horizontit. Sikur të të mbushë me këtë blu të gjerë. Sepse jeta jonë tani është e mbushur me vdekje të vogla, të mjerueshme. Shuplakat dhe fillimet e reja. E gjithë ajo që nuk ndryshon është ky aleat i vogël, i pafund. Dhe tingulli që dëgjon me sytë mbyllur është “gjithçka do të shkojë mirë”, kjo është ajo që ke nevojë.
Le të mbyllemi dhe të vrapojmë për pak frymë në jetën që na gjeti. Duhet të shohim perëndimin e diellit me këmbë të zhveshura në rërë dhe me aq frymë sa vjedhim, të kthehemi përsëri në burgjet tona. Shumë herë situatat nuk përcaktohen nga dëshirat tona. Ka momente kur durimi do të jetë gjithçka që do kemi. Dhe të gjitha dëshirat tona të vogla, të përditshme do të mbyten, sepse kushdo që thotë të kundërtën, padyshim që jeton në një utopi.
Jeta është me të vërtetë një det me fllad. Ndonjëherë katastrofike dhe ndonjëherë edhe e ftohtë. Ndonjëherë ajri që godet fytyrën tonë është aq i nxehtë sa që na merr copa e që shkrijnë sipër nesh. Dhe pa marrë parasysh sa i pikturojmë fytyrat, këto djegie do të qëndrojnë atje. Si guralecë, dëshirat tona janë përhapur në rërë. Dhe…., kush me të vërtetë, e di se sa vjet do të qëndrojnë atje, derisa një dorë do t’i zgjedhë t’i hedhë në det. Aty ku mund të fundosen dhe të qëndrojnë përgjithmonë.
Kështu që ne, si guralecë të shpërndarë në rërën e jetës, presim dorën që do të na largojë nga problemet që po përjetojmë dhe do të na rikthejnë në jetë. Ai që do të na marrë dhe do të na hedhë përsëri atje ku i përkasim. Ne jemi të gjithë njëlloj, guralecë të ngjashëm. Të tjera të mëdha dhe të tjera të vogla dhe të brishta. Dhe të mëdhatë ka më shumë të ngjarë t’i zgjedhi dora. “Ja ta shoh, a mund ta hedh në det? “
Është e mrekullueshme të pyesni për këta shkëmbinj të mëdhenj, sa histori dashurie kanë pritur. Sa fjalë dhe premtime kanë dëgjuar. Sa netë dy miq të mirë vendosën që nuk i’a vlente të merreshin më me një marrëdhënie që nuk i’a vlente? Sa fëmijë të vegjël kanë bërë buzëqeshjet e tyre të para me ndjesinë se gjendeshin pothuajse mbi det. Njerëzit dhe koha ikin. Por këta shkëmbinj do të jenë aty sa herë që vrapojmë pranë tyre. Ne u rritëm në këta shkëmbinj. Dhe sido që të shohim, jeta jonë kalon. Ndonjëherë fëmijë, ndonjëherë adoleshentë dhe ndonjëherë të rritur apo të vjetër.
Nëse ka një gjë që nuk do të ndryshojë kurrë, është kjo blu e pafund. Janë këto ujëra që do të lulëzojnë në çdo furtunë, por që do të qetësojnë të gjithë ata që do kapin verën. Sepse kështu është ligji i jetës. Çdo furtunë përcillet me qetësi. Mos e harroni asnjëherë këtë…!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
