Më lejoni t’ju them saktësisht se lotët që kam derdhur për dashuri të pakuptimta, për njerëzit që kanë luantur me mirësinë time kanë qenë përfundimisht pa arsye.
Kur provova dhimbjen për nënën time që e shihja të pafuqishme, shtrirë në shtratin e spitalit mosmirënjohës dhe që binte era vdekje.
Si një film, kalonin në mendjen time, të gjitha momentet kur mohova interesimin e nënës që më priste të kalonim momente bashkë, ulur në një karrige, vetëm për të më parë që futesha në shtëpi dhe që isha mirë…
Ironia në bisedat tona, kur e lëndoja duke i thënë të mos ndërhynte në jetën time, duke pretenduar se e dija se çfarë po bëja…
Se e dija…..!
Kur paditësit e mi që aspiruan u larguan në kërkim të një Penelope të re, vrapoja te nëna ime dhe qaja si një fëmijë i vogël.
Dhe ajo hapte krahët për mua dhe më përqafonte fort me dashuri dhe përzemërsi dhe qante më shumë se mua.
Dhe…., më kujtohet kur ajo kishte dhimbje…!
Dhe unë që s’iu gjenda pranë por nxitoja sepse nuk më linin punët.
Ndoshta, sepse mendoja që nëna ime do të ishte gjithmonë atje…
Dhe bujarisht i dhashë indiferencën time. Sa turp! Turp që nuk e gjeja kohën të isha pranë saj, ta merrja më shpesh për një shëtitje. Shtyja fundjavat me sot dhe nesër…
Ajo linte gjithçka për mua, për të gjithë ne…, të na dëgjonte, këshillonte, të luante me ne…!
Nuk e harroj! Komanda e saj ka qenë gjithmonë e pranishme edhe prapa skenave të jetës tonë të pavarur…
Është ajo që më dha frymën!
Dhe më vinte turp kur e shikoja me sy të paqartë nga të qarët në momentet e saj të fundit.
Nuk arrita ta gjeja gjallë, t’i mbaja dorën dhe t’i jepja një puthje apo përqafimin e lamtumirës….
I kërkoj falje edhe pse nëna e di. Ajo nuk dëshironte t’i kërkoje falje sepse nëse e pyesje thoshte se nuk lëndohej kurrë.
Ndaj kush e ka nënën të shkojë dhe t’i jepi një puthje dhe një ‘Të dua!’
Bëje tani që e keni mundësinë. Bëjeni këtë për hir të atyre si puna ime që, fatkeqësisht, nuk patëm sukses…
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.